Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 44

litla útlit leyndust sjaldgæfir
kostir, sem Nils einn kunni skil
á. Það hafði einu sinni verið
brjóstsykur í dósinni. Hún var
hnöttótt eins og kúla, þess
vegna hét hún Kolumbus.
En að lokum hafði Nils held-
ur ekkert að taka sér fyrir hend-
ur, og það var grafkyrrð í stof-
unni. Þau voru orðin svöng aft-
ur; en amma kom ekki. Þau sátu
þolinmóð og biðu; það varð löng
bið. Niis settist hjá Kristínu og
fór að kjökra.
— Fer ekki amma að koma
heim?
— Jú, nú fer amma alveg að
koma, sagði Kristín. En sjálf
var hún líka smeyk. Þetta var
svo, undarlegt. Tíminn var svo
hræðilega lengi að líða, jafnvel
ennþá lengur en í kirkjunni, og
hvergi hafði Kristín vitað hann
silalegri en þar.
Myrkrið skall á. Börnin sátu
grafkyrr hvort við annars hlið
á stóra skemlinum. Það dimmdi
æ meira, og þau hjúfruðu sig æ
fastar hvort að öðru'. Þau sátu
þarna og horfðu í áttina til
gluggans, sem smám saman sog-
aði alla birtuna úr stofunni.
Loks varð hann ekki annað en
dauf, hvít tafla með svörtum
krossi.
Ilelgi Sœmundsson þýddi.
42