Nýir pennar - 15.04.1947, Síða 63

Því næst opnaði hann niinna blaðið í sjálfskeiðingnum, lagðist
á hnén og skar kveðju til unnustu sinnar á hnakkhlífina. Hann
vandaði sig 'eftir mætti. Stafagerð hans var auðþekkt á hnakkhlíf-
inni, þótt hann ynni þetta í skuggsýnu skjálfhentur. Tárin hrundu
niður fölt, stórskorið andlit hans, er hann sýslaði þetta, og krampa-
kipringur kom í augnalokin. \
Hann treysti sér ekki að koma heim, hvort sem hún var enn á
Gili eða flutt. Hún vildi hvorki heyra hann né sjá lengur. Hún
hafði lagt líf hans í rústir, og úr þeini rústum varð engu bjargao,
ekkert reist, — æskuást hans og vordraumar glataðir. Tilgangs-
leysið eitt blasti fram undan eins og sísollinn sær, fannst honum.
Hann fleygði sér í fljótið.
Hvílík niðaþoka á sandinum. Engu var líkara en hún væri orðin
höfuðskepna, — henni myndi aldrei frarnar létta. Varla var glæta
í almennilegan danshring hjá draugunum, og strengirnir á fiðiu
Hollendingsins urðu svo þvalir, að tónarnir bárust skammt. Draug-
arnir urðu að tralla og söngla hljóðfallið öðru hverju. Andstyggi-
legur hrafnagaldur, illspár, hæðnisorð og óp blönduðust við fiðlu-
óminn og sönglið, er í hóp drauganna hafði í þessum svifum bætzt
einn enn, er var svo fátækur og vansæll, að hann átti enga gröf
til að hvílast í.
„Ha, ha, ha. Ha, ha, ha, ha, ha“.
NÝIR PENNAR
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Benedikt Gröndal
Afgreiðsla: Garðastræti 17, Reykjavík
61