Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 29

1955
B E R G M k L
MANSTU
Syng ég sumrinu óð
sorg er fokin á brott
því ég mætti þér mey,
manstu; allt var svo gott.
og á kafrjóða kinn
kyssti eg drukkinn af ást
ég var fullur af frið,
fann ég ást, sem ei brást.
Þá var dásamleg dýrð
djarft var elskað og hitzt
og í laufguðum lund
löngum faðmað og kysst.
Þar söng þröstur á grein
þrotlaust unaðar-ljóð,
hann var hrifinn sem ég
hann söng ástinni óð.
Oft mun liggja mín leið,
lauf er grænkar á grein,
upp í lukkunnarlund
í leit að gæfunnar stein.
Þar ég minnist þín bezt
þar er kyrrðin svo góð,
þar er þrösturinn enn,
þar ég yrki mín ljóð.
Jón Stefánsson.
var hann búinn að stórskemma
heilsu sína með drykkjuskap og
svalli. Hann réð ekki við röstina
fram af höfðanum. Líkið fannst
ekki fyrr en eftir þrjá daga.“
Eg sagði ekkert um stund. Mér
var satt að segja nóg boðið. Svo
spurði ég Burton: „Vissuð þér,
þegar þér buðuð honum at-
vinnu, að hann myndi drukkna?“
27