Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 44

M A í
B E R G M Á L -------------------
„Við vitum margt,“ svaraði
hún. „En ég get ekki að svo
komnu sagt yður hvers vegna,
og ég get heldur ekki sagt yður
hver við erum.“
Hann yppti öxlum í uppgjöf.
„Þá það,“ sagði hann og and-
varpaði, „ég tek þetta gott og
gilt. Hversu get ég verið yður
til hjálpar, hver sem þér nú
eruð?“
Hún sneri til dyra tjaldsins.
„Til yðar kasta kemur ekki fyrr
en ég hef vísað yður leið til
borgarinnar.11
„Hvaða borgar?“ spurði Lar-
tal önugur.
„Borgarinnar, sem ég kem
frá,“ var svarið sem hann fékk.
Lartal átti erfitt með að
hreyfa sig og þegar hann tók
fyrstu skrefin fann hann til
svima. En hann var jafnframt
mjög reiður. Hann gekk til ungu
stúlkunnar og lagði höndina á
handlegg hennar.
„Þér eruð mjög fallegar,“
sagði hann, „en þó hefi ég mesta
löngun til að drepa yður. Ég
veit að þér starfið fyrir Omar
Ben Khalif.“
Stúlkan virtist í fyrstu bæði
sár og hrygg. En að andartaki
liðnu hafði hún náð valdi yfir
tilfinningum sínum og talaði
með stillingu.
„Borgin, sem ég á heima í
þarfnast yðar, Lartal kapteinn.
Ég vildi að svo væri ekki. Ég
vildi að ég hefði látið yður af-
skiptalausan og látið yður deyja
úti á sléttunni.“
En Lartal heyrði óljóst það
sem hún sagði. Áreynslan við að
standa á fætur hafði reynzt hon-
um um megn. Hann hneig niður
á rúmið og andartaki síðar var
hann meðvitundarlaus á ný.
Aftur hjá herdeildinni.
Hið næsta sem Lartal skynj-
aði, var að nokkrir hermenn úr
Útlendingaherdeildinni stóðu
yfir honum. Þeir sögðu honum
að hann væri staddur nokkra
kílómetra frá bækistöðvum her-
deildarinnar í Tabelbaba um
leið og þeir báru hann að úlf-
alda einum, sem stóð söðlaður
rétt hjá, og hjálpuðu honum á
bak. Er hann kom til virkisins
gaf hann Vasil majór og einum
herforingja úr leyniþjónustunni
skýrslu. í fyrstu voru þessir
tveir hershöfðingjar mjög al-
varlegir, en þegar leið á frá-
sögnina fóru þeir að glotta all-
háðslega.
Lartal hætti frásögn sinni og
leit á þá. „Þið trúið mér ekki?“
sagði hann.
Majór Vasil hló góðlátlega.
42