Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 54

Bergmál
Maí
Anstruthers lifði í sínum sérheimi og veitti umhverfi sínu litla eða
enga athygii. En samt hafði Christine séð í augum hans vakandi
athygli og leitandi skarpskyggni.
En hvernig gat staðið á þvíV Hún gat skilið gremju doktors
Gordons, en hún hafði ekki talað neitt við doktor Anstruther og
ekki átti hún að vinna með honum, né á nokkurn hátt að fara inn
á hans starfssvið. Hún drakk kaffið og leit við og við til hans, en
nú voru augu hans hulin að baki hinum þykku glerjum í gleraug-
unum. Christine farmst vanlíðan sín aukast eftir því sem á leið og
létti henni er doktor Gordon loks reis á fætur og sagði um leið og
hann horfði á hana köldum, rannsakandi augum:
„Að tíu mínútum liðnum verð ég kominn 1 skrifstofu mína, og
yður til þénustu, doktor Dunbar,“ sagði hann.
Því næst stikaði hann út úr stofunni án þess að bíða svars og
andartaki síðar hélt doktor Anstruthers á eftir honum.
Doktor Faber hagrætti sér í sætinu og virtist hálf órólegur.
„Þér skuluð ekki taka neitt tillit til þess hvernig þeir hegða sér,
doktor Dunbar, þetta er aðeins ... . “ Hann virtist vera í stökustu
vandræðum.
„Ég gerði ráð fyrir ýmsum óþægindum,“ sagði Christine gremju-
lega, „en þessi fruntaskapur, þessi .... “
„Segið ekki fleira, kæra, unga kona!“ sagði doktor Faber biðjandi.
„Það er óafsakanlegt, það skal ég viðurkenna, en við höfum verið
svo lengi einangraðir hér í okkar takmarkaða heimi — heimi, sem
byggður er karlmönnum einum, fullum eigingirni og snauðum af
öllum mildandi áhrifum. Ef til vill er „mildandi“ ekki hið rétta
orð, en þér skiljið víst hvað ég á við?“
„Ég sætti mig vel við orðalag yðar, svo að þér þurfið ekki að
biðja afsökunar á því,“ svaraði Christine einlæglega og hann brosti
glaðlega til hennar.
„Má bjóða yður að reykja?“ spurði hann.
„Já, þakka yður fyrir,“ hún hallaði sér áfram til að kveikja í
sígarettunni við eldspítuna, sem hann rétti að henni, „ég veit, að
ég er fyrsti kvenlæknirinn, sem starfar hér, en hér eru samt
hjúkrunarkonur.“
52