Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 55

BergmXl
1955
Doktorinn hló þurrlega. „Þér hafið sennilega ekki séð hjúkrunar-
konurnar okkar, nema þá tilsýndar,“ sagði hann. „Okkur gengur
illa að fá hjúkrunarkonur hingað í þennan afskekkta hrafnakrók —
þeim yngri finnst vera dauflegt hér og leiðinlegt. Ég held að hér sé
engin hjúkrunarkona undir fertugsaldri, og ég hefi grun um að
yfirhjúkrunarkonan velji aðeins þær sem eru gjörsneyddar öllum
kvenlegum yndisþokka. Þér hafið ekki séð yfirhjúkrunarkonuna,
eða hvað?“
Christine hristi höfuðið. Hún leit á armbandsúr sitt, eins og dá-
lítið kvíðafull. Hún ætlaði ekki að láta doktor Gordon bíða eftir sér.
Doktor Faber hélt áfram, og sagði dálítið illkvittnislega: „A-ha,
þá eigið þér eftir að verða ánægju aðnjótandi."
Það var eitthvað í rödd hans, sem kom Christine til að líta
hvasst á hann.
„Ah, já, verið vissar um það!“ hélt hann áfram. „Grainger yfir-
hjúkrunarkona er ekki orðin fertug enn. Hún er mjög lagleg kona,
en —- en henni geðjast ekki að þeirri tilhugsun að eignast keppi-
nauta, að minnsta kosti ekki á meðal starfsliðs síns, hjúkrunar-
kvennanna. Eða svo álít ég að minnsta kosti. En, að vísu,“ hann
yppti öxlum, „að vísu eru allar yfirhjúkrunarkonur mestu sköss.“
. Kvennadeild okkar, eins og þér vitið víst,“ bætti hann við í
flýti, „er ný deild og enn sem komið er, eru sjúklingar þar innan
við tuttugu. Án efa verður sú deild stækkuð nú, eftir ráðningu yðar.
Það mun vera ætlun Kennans, að mínu áliti.“
„Einmitt það.“ Christine lauk úr kaffibolla sínum og reis á fætur.
Hún minntist konunnar í hjúkrunarkonubúningnum, sem hún
hafði séð bregða fyrir kvöldið áður í faðmi karlmanns, en ákvað að
nefna það ekki við doktor Faber. Ef dæma mátti út frá þeim orð-
um, sem hann hafði látið falla um hjúkrunarkonurnar, myndi hann
vart trúa hemii. Og hvað sem því leið, þá var þetta nokkuð sem
kom henni ekkert við.
„Viljið þér gjöra svo vel og-hafa mig afsakaða? Það er víst kom-
inn tími til að ég gangi á fund doktor Gordons“
Það brá fyrir á andliti hans einhverjum svipbrigðum, sem ef til
vill var vottur af gremju. „Auðvitað megið þér ekki láta Alex
vin okkar bíða. Honum myndi alls ekki falla það vel.“ Hann reis
53