Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 59

1955
Bergmál
Alls staðar heyrði hún lofsyrði um doktor Blair, sem henni virtist
því, að framkvæmt hefði allar höfuð-læknisaðgerðir í þessari deild
og jafnframt gert flesta þá uppskurði, sem nauðsynlegt hafði verið
að gera. Hun hlustaði á þessi lofsyrði með mestu ánægju og hlýnaði
um hjartarætur. Henni varð litið upp og horfðist andartak í augu
við yfirhjúkrunarkonuna. Christine fann að hún roðnaði, því að
yfirhjúkrunarkonan starði rannsakandi augnaráði á hana og lék
kynlegt bros um varir hennar.
Ekki bólaði neitt á doktor Gordon enn, er þær höfðu lokið að
skoða kvennadeildina og gekk yfirhjúkrunarkonan nú á undan inn
eftir illa upplýstum gangi, án þess að mæla orð frá vörum, en inn
af þessum gangi lágu einhver einkaherbergi.
„Aðeins sum þessarar herbergja eru nptuð,“ sagði yfirhjúkrunar-
konan ótilkvödd. „Þér hafið nú þegar séð flest alla sjúklingana hér,
doktor Dunbar. Það eru þó þrír eða fjórir eftir, sem ég vildi heldur
að þér sæjuð í fylgd með doktor Gordon.“
Hún hikaaði við, með höndina á handfanginu að einum dyrunum.
„Auk þess er svo karladeildin — ég hef ekki sýnt yður hana, þar
sem ég geri ráð fyrir, að þér munuð lítið eða ekkert hafa af henni
að segja.“
Christine ætlaði að fara að þakka yfirhjúkrunarkonunni fyrir
þessa fylgd og vinsemd, en varð seinni til að hefja máls.
„Hér inni eru tveir sjúklingar, sem bíða uppskurðar.“ Hún opn-
aði dyrnar aðeins sem snöggvast, svo að Christine sá aðeins í svip
inn í stofuna, en lokaði því næst röggsamlega aftur. „En þeir eru í
höndum doktors Faber og svo að sjálfsögðu einnig doktors Kennan
sjálfs. Og næsta hæð ofan við þessa hér er eingöngu fyrir sjúklinga
doktors Kennan, en hvorki þér né doktor Gordon þurfið neitt um
þá að hugsa.“
„Ég skil,“ svaraði Christine, en fannst þetta þó kynlegt, því að
það var mjög óvenjulegt að sjúklinga væri ekki vitjað af hinum
ýmsu læknum sjúkrahúsanna enda þótt þeir væru eingöngu í um-
sjá yfirlæknis. Hún spurði þó einskis nánar, og yfirhjúkrunarkonan
hélt áfram: -
„Svo er að sjá, sem doktor Gordon muni ekki hyggja á stofugang
fyrr en síðdegis í dag.“
57