Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 67

JÓN HRAK
(Brot)
Kirkjubækur þar um þegja —
þó er fyrst af Jóni að segja,
hann skauzt inn í ættir landsins
utanveltu hjónabandsins.
Snemma var hann kenjakrakki,
kúrði er aðrir voru á flakki,
vakti í þrá við þekktarhæfi,
þegar fóstran vildi hann svæfi.
Þó hann eltist á var stagast:
aldrei gæti Jónki lagazt!
Hann varð fyrir öllu illu,
allra skömm á rangri hillu.
Félaus varð að flækingsgreyi,
fór þó sjaldan þjóðarvegi.
tálma lét sér torfærð neina,
tíndi upp fáséð grös og steina.
Frekjulaust var, að hann ætti
einhver mök við hulda vætti.
Erindi hann orti líka
um það, sem menn vildu ei flíka
nema svona í hálfum hljóðum
heima og í veizlum góðum.
Hegðun sú var hefndarefni —
„hrak“ hann fékk að viðurnefni.
Það var svo sem sýnilegur
sá, sem gekk hann, slysavegur.
og hann stefndi í átt til fjandans
á afturfótum tíðarandans.
Hríðin blés með hörkuafli.
Helfrosinn lá Jón í skafli.
Alltaf hafði hann sama sinni,
Svona að deyja i ótíðinni!
Enn til meins og mæðu varð hann
mönnum, sem að urðu að jarða hann.
Þegar átti að husla hræið,
hart og þykkt var frostalagið,
klakalög á aðra alin,
illgræf jör.ð í legstað valin.
Svo var leiða þúfna þrcngdin,
það fékkst varla grafarlengdin.
Jörðu á og í er snauðum
ofaukið jaínt lífs og dauðum.
Þá kvað einn: „Við úrráð höfum!
Út og suður karlinn gröfum.
Ei þarf lubbinn óvandaður
eins að liggja og dánumaður."
Eftir japl og jaml og fuður
Jón var grafinn út og suður.
— Kveld það tóku hvílunáðir
kúgaþreyttir grafmenn báðir.
Geig við það ei gátu flúið:
gröfin hafði öfugt snúið.
Var það óljós óró, síðast
ögn á dauðum bjálfa að níðast?
Eða hræddu hugi þanninn
hindurvitni um kynjamanninn?
Hvort sem var nú, við þeir lágu
vonda drauma og illa sváfu.
Kveðandi í hverjum blundi
kom hann Jón og skaif og stundi.
Heljarsár og svalur klaki
sagði hann væri að kirkjubaki,
afturgenginn orti vers um
ónotin að liggja þversum.
Já, sú ending ekki að lofa
útafdauðu fólki að sofa!
— Meðan nokkrir, satt að segja,
svipað Jóni lifa og deyja,
lengi í þessum heimska heimi
hætt er við menn illa dreymi.
Stephan G. Stephansson.