Stjörnur - 01.02.1950, Side 17

Hún kom um miðnætti
Smásaga eftir H. A. Hall
DYRABJALLAN HRINGDI
svo ákaft að hljómur hennar lék
um allt húsið. Haraldur spratt ó-
sjálfrátt á fætur. Hvað var um að
vera? Honum hafði brugðið við,
er kyrrð hússins og einmanaleiki
var rofin með þessum hætti svo
seint að kvöldi. Klukkan var
langt gengin tólf. Hann flýtti sér
til dyra og kveikti ljósið í forstof-
unni. Nú var loks hætt að hringja,
en í þess stað barið á dymar, og
óttaslegin kvenrödd hrópaði:
— Opnið fljótt, opnið fljótt!
Þegar hann opnaði varpaði ung
stúlka sér í fang hans. Er hann
hafði lokað hurðinni fór hún loks
að jafna sig, en hún skalf samt af
geðshræringu.
— Þér megið til að afsaka mig,
sagði hún. Eg sá ekkert annað ráð
en að leita hingað. Eg var á heim-
leið, en tveir karlmenn hafa veitt
mér eftirför. Eg er viss um að
þeir hafa eitthvað illt í hyggju.
Þegar ég sá ljósið hjá yður ... Ó,
ég er svo þreytt.
Haraldur virti stúlkuna snöggv-
ast fyrir sér á meðan hún lét móð-
an mása. Hún var vel til fara, í
loðkápu og prúðbúin, eins og hún
væri að koma úr leikhúsi eða af
hljómleikum. Hún var ung, ó-
venju lagleg, hárið ljóst. Og nú
fyrst brosti hún.
— Verið þér velkomin, sagði
Haraldur. Hann átti því ekki að
venjast að ungar stúlkur heim-
sæktu hann, sízt á þessum tíma
sólarhringsins. Hann var ekkert
kvennagull. Hann bjó einsamall
í þessu litla, snotra húsi. Hann var
maður á fertugsaldri, kennari,
einmana og ættingjalaus, en vel
efnum búinn. Hann átti þetta hús
og þar voru innanstokks margir
verðmætir listmunir.
Hann opnaði dyrnar að skrif-
stofu sinni og sagði:
— Gjörið svo vel. Það mætti
kannski bjóða yður kvöldte, þótt
seint sé. Eg er vanur því að vaka
dálítið frameftir.
— Þakka yður fyrir, sagði unga
stúlkan hæverkslega, um leið og
hann hjálpaði henni úr kápunni.
STJÖRNUR 17