Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 24

Fyrstu kynni * Sannar frásagnir * Tíundagrein.
Kaldar kveðjur í fyrstu.
ÞAÐ VAR á þeim árum, sem
ég var í siglingum. Og nú haldið
þið auðvitað að ég ætli að fara
að segja frá spennandi ástarævin-
týri í framandi hafnarborg. Nei,
órómantízkara getur engin kynn-
ing milli manns og konu borið að
en okkar.
Tvö norðurlandaskip biðu í
hafnarmynninu við Llanelly í
Wales eftir því að leiðsögumaður
kæmi og stýrði þeim inn í höfn-
ina .En það drógst að hann kæmi,
vegna þess að ekkert bryggju-
pláss var laust.
Eg var á öðru þeirra, sænskum
dalli, sem hét „Móses“, hitt skip-
ið var finnskt. Að gamni mínu
reri ég yfir að finnska skipinu á
einni skipsjullunni. Þegar ég kom
um borð varð fyrst fyrir mér
stúlka, all stórvaxin og kraftaleg,
hún hallaði sér fram yfir borð-
stokkinn og var að hreinsa mat-
arúrgang innan úr potti, ég sá því
ekki framan í hana, og hún varð
mín ekki vör.
Ekki veit ég hvað yfir mig kom,
en áður en ég vissi af hafði ég
sparkað í rassinn á stúlkunni.
Henni brá auðvitað illa við þessa
kaldranalegu kveðju, en áður en
mig varði hafði hún rekið mér
vel útilátinn löðrung, og síðan
fossuðu yfir mig skammaryrðin
hárri raustu í stríðum straumi.
Hún talaði fixmsku, svo ég skildi
ekki stakt orð, en þegar hún átt-
aði sig á því sneri hún skömmun-
um upp á sænsku, síðan á ensku
og jafnvel fleiri tungur.
Ég sagði ekki neitt, aðeins
starði á hana. Hún var klædd
karlmannabuxum, en með svuntu
og skuplu, andlitið var ekki fag-
urt álits, blóðrautt af reiði, og há
var hún a. m. k. 180 cm.
Ég var nú enginn dvergur held-
ur, svo ekki varð ég hræddur. Ég
fór samt að huga að bátnum, sem
ég hafði tyllt lauslega hinummeg-
inn við skipið. En stúlkan fylgdi
mér eftir og var enn í vígahug. —
En um leið og ég beygði mig nið-
ur að borðstoknum til að festa
taugina rauk hún á mig, greip um
fætur mínar og kastaði mér um-
svifalaust fyrir borð. Ég fór strax
á bólakaf.
Til allrar hamingju var ég vel
24 STJÖRNU*