Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 25

Ég gat
ehki stillt
mig um að
gefa henni
spark.
syntur. Sjórinn var volgur og ég
synti strax að jullunni, sem hékk
í tauginni aftur með skipinu. En
vegna þess að þetta var prammi
varð ég að fara upp í hann að
aftan. En stúlkan þóttist víst ekki
enn hafa fullgoldið mér sparkið,
hún greip í taugina og dró pramm-
ann til, svo að ég komst ekki upp
í hann. En nú sá ég samt að henni
var runnin reiðin, í stað þess lék
glettnisbros um varir hennar.
Hásetar af báðum skipunum
höfðu nú uppgötvað hvað um var
að vera, og hlógu menn dátt að
í öllum áttum. Að lokum mun
stúlkunni hafa þótt nóg að gert,
hún leysti fanglínuna og sleppti
henni. Náði ég þá strax tökum á
prammanum, komst upp í hann
og réri holdvotur eins og barinn
og kaffærður hundur til félaga
minna, sem þótti að vonum ég
hafa farið htla frægðarför.
En um kvöldið, þegar bæði
skipin voru komin upp að bryggju
og lágu hlið við hhð, kom stúlk-
an um borð til okkar. Þá var hún
stjörnur 25