Stjörnur - 01.02.1950, Qupperneq 36

Ég kem seint heim, þú skalt ekki
halda þér vakandi til að bíða eft-
ir mér.
— Sótaduftið skal vera á sínum
venjulega stað, svaraði hin
skyldurækna húsmóðir.
Hún kvaddi og fór. Það var
hressandi að koma úr drungan-
um inni, út undir gert loft,
Þegar hún kom út á aðalstætið,
rakst hún á gamlan kunningja,
Pál að nafni. Páll var snyrtilegur
maður á hennar aldri. Einu sinni
höfðu þau verið góðvinir, gengið
saman og skemmt sér, og líklega
hefði Páll beðið hennar, ef hún
hefði ekki farið að ánetjast hjá
Georg allt í einu. Hún hafði af-
sakað sig með því, að hún gæti
ekki beðið í það óendanlega og
óttaðist fátæktina.
Þau heilsuðust glaðlega. Páll
hafði verið fjarverandi nokkra
mánuði og það gaf þeim hug-
myndina að þau þyrftu að
skemmta sér saman í kvöld.
Sonja gleymdi kvikmyndahús-
inu og leiðindunum. Og Páll gat
naumast leynt hinum heillandi á-
hrifum, sem hún hafði á hann.
Þau fengu sér hressingu í kaffi-
stofu, en brátt fannst þeim sá
staður óyndislegur og komu sér
saman um að fara í bjórstofu og
setjast þar í næði. En þar var
einnig krökt af fólki, svo að Páll
stakk upp á því að þau færu eitt-
hvað, þar sem þau gætu verið tvö
saman.
— En heim til mín getum við
ekki farið, sagði hann. — Birgir
situr við próflesturinn. Og reynd-
ar hefur hann goldið húsaleiguna
fyrir þennan mánuð. En hvernig
er það með Georg? Er hann oft
úti?
Sonja skildi hvað bakvið lá, en
vildi ekki gefa honum um of und-
ir fótinn, en sagði blátt áfram:
— Já, har.n fór út í kvöld.
—• Hvenær kemur hann heim,
spurði Páll ákafur.
— Tólf til eitt. —
Páli líkaði auðsjáanlega svarið.
— Mér datt snöggvast í hug að
fara heim til mín og reka Birgi út,
sagði hanr.. En það er ekki nauð-
synlegt. Kotnum heim til þín og
röbbum bar saman.
Þau stóðu upp. Plann borgaði
greiðann, tók undir handlegg
hennar og leiddi hana til dyra,
dálítið reikull í spori. Þegar út í
kvöldkulið kom, skýrðist hugsun
hans og grunsemdir sóttu að
honum.
— Ertu nú alveg viss um að
hann sé ekki heima? Heldurðu,
að hann komi þá ekki þjótandi inn
meðan við sitjum þar og geri upp-
steit.
Sonja var óþolinmóð.
— Ó, þessir karlmenn, — hvað
þið eruð heimskir. Auðvitað er
hann ekki heima. Heldurðu, að ég
36 STJÖRNVR