Stjörnur - 01.02.1950, Page 53

Stjörnusögur
ÞEGAR Tyrone Power var á
Italíu í fyrrasumar var um viku-
tíma óvenju miklir hitar. Þá var
það einhverju sinni í smábæ ein-
um að hann beið eftir því að
járnbrautarlest færi af stað og
labbaði að kofa, sem var ná-
lægt brautarstöðinni. Hundur
einn sat rétt hjá kofanum og
gelti ákaft. Tyrone Power sneri
sér að manni, sem var við vinnu
sína þarna og spurði hann hvers
vegna hundurinn gelti svona
mikið.
„Það er hitinn,“ sagði maður-
inn. „Hann er svona latur.“
„Finnst hundinum hitinn svona
sár?“
„Nei,“ sagði maðurinn.
„En hvers vegna er hann þá
að gelta?“
„Það er vegna þess, að hann
er svo latur.“
„En hvernig getur letin fengið
hann til að gelta svona?“
„Jú,“ sagði maðurinn, „hund-
kvikindið situr á gaddavírsrúllu
og nennir ekki að rísa upp — en
geltir svo af sársaukanum.“
BANDARÍSKA negratónskáld-
ið George Gerswin spurði ein-
hverju sinni stéttarbróður sinn,
rússneska tónskáldið Stravinski,
hvort hann vildi veita sér tilsögn
í hljómfræði og hve mikið hann
myndi taka fyrir tímann.
— Hversu há árslaun hafið þér,
spurði Stravinski.
— Svona um það bil 100.000
dollara, svaraði Gershwin.
Þá varð andartaks þögn, unz
Stravinski mælti:
— Væri þá ekki réttara að þér
leiðbeinduð mér lítið eitt?
MARGIR ERU sparsamir á
smámuni, þótt eyðslusamir séu á
margt annað. Stundum er þessi
smámuna-sparsemi hlægileg,
enda brosa vinir og kunningjar
að henni í iaumi og ekki er það að
undra, því að þetta er að vissu
leyti hjákátlegt. En til eru frægir
menn, sem eru samsekir í þessu;
má þar telja ýmsa fræga kvik-
myndaleikara.
Þegar Edward G. Robinson
kemur inn í listmunaverzlun og
STJÖRNUR 53