Jólablaðið - 01.12.1947, Qupperneq 47

SíÖasta kennslustundin
eftir
Alphonse Daudet
Ég varð síðbiimn tii skólans morguninn 'þann, og var lafhræddur við
að fá skútur, eínkum þar sem Hamel skólameistari hafði ráðgert að hlýða
okkur yfir um hluttaksorðm og í því kunm ég ekki skapaðan hlut. í bili
kom mór til hugar að stelast burt og vera úti allan daginn. Veðnð var
svo heitt og bjart. Fuglar sungu í skógarjaðrinum. Og á opnum velli bak
við sögunarmylluna voru pnissneskir hermenn að æfa sig. Allt þetta var
mér miklu meiri freisting en reglur um hluttaksorð, en ég vai nógu sterk-
ur til að standast og flýtti mér til skólans.
Þegar ég fór fram hjá bæjarráðstofunm, sá ég mannþyrpingu standa
fyrir framan fregnborðið. Síðustu tvö árin höfðu allar íllar fréttir birzt
þar — fregnir um, að við hefðum orðið undir í orustum, nýtt herhð, sem
kalla þyrfti, tilskipamr herfonngjans, — og ég hugsaði með sjálfum mér.
,,Hvað skyldi nti vera uppi á tening?"
Um leið og ég flýtti mér fram hjá ems fljótt og ég mátti, kallaði járn-
smiðurinn eftir mér, hann var þar að lesa fregnirnar:
„Flýttu þér ekki svona, hnokki, þii kemst nógu snemma í skólann!“
Ég hélt hann væn að skopast að mér og var lafmóður, er ég komst
inn í garðmn litla hans Hamels.
Vanalega var mikill gauragangur, er skóli átti að byrja, er heyrðist út
á stræti, skrifborð voru opnuð og lokað um leið, lexíur þuldar af mörgum
í emu, miklu skvaldn, lófar fyrir eyrum til skilningsauka, en kennarinn
að slá í borðið með reglustikunni. En nti var dúnalogn! Fg hafði gert mér
von um að kornast að mínu skrifborði, án þess tekið yrði eftir. En viti
menn, það var eins og allt þyrfti að vera með kyrrð og spekt þenna dag,
eins og sunnudagur væn. Gegnum gluggann sá ég sambekkinga mína,