Eir - 01.01.1900, Qupperneq 23

23
mjólk sé ekki öllu lengur en l/2— 1 klukkustund i lionum, en
átmeti flest er aö minnsta kosti 2—3 klukkustundir. I3á
þykir magameltingin léieg, ef matur er lengur i honum eftir
máltíðir en 6—7 klukkustundir, og þó því að eins svo lengi
að fæðan sé tormelt og mikið borðað.
Meltingunni í maganum getur verið áfátt á tvennan
hátt. Gerðin getur verið seinfara og léleg, og vöðvarnir geta
verið veiklaðir, sve að maginn tæmist síðar en skyldi. Hvort.
heldur er, verður afleiðingin sú, að það myndast óeðlilsg
gerð i maganum, vindar og daunill efni. Oft erum vér sjálfir
valdir að þessu. Ef vér borðum svo mikið í senn, að mag-
inn þenjist út um of, getur farið svo að hann nái sér ekki
aftur og verður það því fremur, sem þetta kemur oftar fyrir.
Það er ekki unt að segja hve mikið maginn taki, þvi það
er mjög mismunandi, enda fer það mjög svo eftir því hverju
hann hefir vanist. Hér á landi er borðað mikið af
spónamat, eða vökvun, að minsta kosti til sveita og ég er
hræddur um að það sé einatt meira en góðu hófi gegnir.
Það er aragrúi manna hér á landi, sem kvartar yfir veik fyrir
brjósti „bringspalaverk“, nábýt o. s. frv.
Alt þetta stafar frá veikiun í maganum. Margur mundi
komast hjá því að leita læknis vegna þessara kvilla, ef hann
fylgdi þeim ráðum, sem draga má út úr því sem hér heflr
verið sagt: að tyggja vel, að otfylla ekki magann og að ge/a
maganum hvíld með því að láta ekki líða skemri tíma en 5
klukkustundir mifli máltiða, því að ef borðað er aftur áður en
maginn er orðinn tómur af niáltíðinni næst á undan, þá fær
hann nýjan starfa og enga hvíld.
Menn mega ekki ætla, að meltingunni sé lokið þótt mat-
urinn sé kominn úr maganum. Það er enn mikið ógert. Það
kveður svo ramt að þvi, að það eru dæmi t.il þess að menn
hafa lifað án þess nokkur melting verði i maganum, af því
magann vantar eða hann getur ekki starfað. Meltingarhlut-
verk þarmanna er mjög mikiisvert, enda eru þarmarnir mörg-