Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1984, Qupperneq 65

VALDIMAR V. SNÆVARR:
Minnisstæður morgunn
Veturinn 1913 til 1914 var mjög veðurgóður og snjóléttur í
Húsavík, ef ég man rétt, allt fram að janúarlokum. Ég get ekki
betur munað, en að jörð væri sama sem auð að kvöldi hins 29.
jan. Það kvöld var mjög gott veður. Ofurlítill frostkali, en
blæjalogn. Svona hafði viðrað í marga daga. „Miðsvetrar-
stillurnar“ stóðu yfir. Þær brugðust sjaldan í Húsavík á þeim
árum að fullu og öllu, en misjafnlega voru þær langstæðar.
Þetta kvöld, 29. jan., sló ég venju fremur slöku við störf mín.
Ég tolldi ekki inni. Veðrið freistaði mín. Ég varð að draga
„ferskt loft í lungun“ áður en ég færi að sofa. Ég man, að ég
gekk aleinn í góðviðrinu alla leið frá Harðangri, en þar átti ég
heima, upp undir Asgarð. Þegar ég kom heim, var víða búið
að slökkva ljósin og fólk sýnilega gengið til náða, enda fram-
orðið. í»egar ég kom heim, var fólk mitt sofnað. Ég háttaði
strax og fór að lesa norska barnabók, sem ég hafði nýlega
eignast, en ekki unnist tími til að lesa. Bókin hét: / maurlandet.
Ég lagðist ekki til svefns, fyrr en ég hafði lokið við að lesa
bókina, enda er hún ekki löng. Ég sofnaði fljótlega að lestrin-
um loknum, en mig dreymdi mjög leiðinlega. Mér fannst ég
alltaf vera að vaða gegnum eldhaf. Ég vaknaði nokkrum
sinnum og fór að hugleiða, hvað myndi valda svona þungum
draumförum. Ég setti það helzt í samband við efni bókar-
innar. Þar segir nefnilega frá baráttu mauranna við skógar-
elda. Seinni hluta næturinnar hætti mig að dreyma og svaf ég
vært til morguns. Ég mun hafa klætt mig um 8-leytið, því að
kl. 9 átti kennslan að byrja. Ég man ekki betur en að svolítið
hefði snjóað um nóttina, en veðrið var hið ákjósanlegasta.
Þegar ég kom á móts við ,,sýslumannshúsið“, kom Þóra litla
Steingrímsdóttir með skólatösku sína á bakinu þaðan og slóst