Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1984, Blaðsíða 73

PRESTAFÉLAGS HINS FORNA HÓLASTIFTIS
77
kirkjunnar hér á Norðurlandi farið vaxandi, ekki síst með
tilkomu og uppbyggingu Sumarbúðanna við Vestmannsvatn
i Aðaldal. Einnig hefur kirkjan verið þátttakandi í sumar-
búðum að Húnavöllum og að Hólum í Hjaltadal.
En kirkjan er ekki bara fyrir börn og gamalmenni, eins og
stundum hefur verið sagt, og þá yfirleitt með neikvæðu for-
merki. Nei, kirkjan er opin öllum aldurshópum, og í kristinni
kirkju finnst það sérstæða samfélag sem í nútímanum er svo
sjaldgæft, þar er engin kynslóðaskipting og þar er þörf fyrir
fólk á öllum aldri.
En hvar koma unglingarnir inn í starf kirkjunnar? Hefur
kirkjan eitthvert erindi til unglings á ofanverðri tuttugustu
öld, þegar tími tískunnar kastar því fyrir róða sem gamalt er
og lúið? Finnur unglingurinn einhverja lífsfyllingu í starfi og
boðun kirkjunnar? Það er fjarri mér að segja að allur
unglingaher íslands þyrpist að opnum kirkjudyrum hvern
helgan dag. En hitt get ég sagt, að stöðugt verður sá flokkur
fjölmennari, sem leggur leið sína til kirkjunnar, og starfar þar
af áhuga jafnt helga daga sem virka.
Æskulýðsstarf kirkjunnar vinnur markvisst og með víðsýni
að því að kalla ungt fólk til starfa. Kirkjan er ekki nátttröll
sem dagað hefur uppi. Boðskapur kirkjunnar er ferskur og
lifandi, sem á þessum síðustu tímum hefur náð eyrum ungs
fólks meir en áður, þvi ungt fólk í dag vill finna tilgang með
lífinu. Það er á móti öllum ófriði, og ungt fólk á okkar dögum
vill frelsi. Og það frelsi sem kirkjan boðar fer ekki í mann-
greiningarálit, það miðast ekki við aldur. Og um þetta frelsi
syngja unglingar í kirkjum landsins oftar en þig grunar,
og af meiri gleði en við hinir fullorðnu fáum skynjað.
Kirkja Krists verður að fylgjast með, ekki að aðlaga boð-
skap sinn að slaknandi siðferði og sofandi samvisku, — heldur
að færa sig út á meðal fólksins, — kalla það burtu frá inni-
haldslausum dansi í kringum ryðgandi gullkálf.
Unglingarnir á Islandi nú á dögum þarfnast kirkjunnar
meir en nokkru sinni fyrr, og það er gleðilegt að finna hversu