Helgarpósturinn - 19.11.1987, Blaðsíða 27

TÓNLIST
BUBBI - DÖGUN
★★★★
Metsöluplatan hér á landi fyrir
síðustu jól var, eins og flestum er
sjálfsagt í fersku minni, „Frelsi til
sölu“ með Bubba. Nú skilst mér að
salan á þessari plötu sé orðin ein-
hvers staðar í kringum 18.000 ein-
tök, sem þýðir að hér er um að ræða
eina mest seldu plötu sem komið
hefur út hér á landi.
Bubba var auðvitað viss vandi á
höndum að fylgja verki þessu eftir.
Eina svarið var að gera bara betri
plötu og í sjálfu sér átti honum að
takast það, því „Frelsi til sölu" er
ekki endilega besta plata sem Bubbi
hefur gert. Nú er komin út ný plata
frá honum og hefur hún hlotið nafn-
ið „Dögun", en það er jafnframt
nafn eins besta lagsins á plötunni.
Nú er spurningin hvort Bubba hef-
ur tekist aö gera plötu sem nær álíka
vinsældum og „Frelsið". Þeirri
spurningu get ég því miður ekki
svarað en hitt er Ijóst að honum hef-
ur tekist að gera plötu sem að mínu
mati er betri. Manni veröur fljótlega
Ijóst þegar farið er að hlusta á þessa
skífu að vandað hefur verið til henn-
ar á alla lund. Lögin eru góð og
greinilegt að Bubbi hefur lagt sig
virkilega fram við textagerðina.
Hér er greinilega ekki um að ræða
texta sem samdir hafa verið í fljót-
heitum, heldur hefur verið legið yfir
þeim og sennilega farið yfir þá aftur
og aftur þar til höfundur var orðinn
sáttur við þá.
í raun má segja að „Dögun“ sé tví-
skipt verk. Á fyrri hliðinni má heyra
í rokktónlistarmanninum Bubba.
Eða væri ef til vill réttara að segja
popptónlistarmanninum? Á seinni
hliðinni er það svo trúbadorinn sem
hefur yfirhöndina en það er þó ansi
poppaður trúbador sem þar er á
ferð. Þessi tvískipting kemur þó
ekki í veg fyrir að heildarútkoman
er heilsteypt plata.
„Dögun“ opnar á laginu „Frelsar-
ans slóð“, sem er uppáhaldslagið
mitt á plötunni. Raunar heyrði ég
þetta lag fyrst fyrir tveimur mánuð-
um eða svo og það sem eftir lifði
þessa dags sönglaði ég það fyrir
munni mér og það verð ég nú að
segja að ekki hef ég oft fengið lögin
hans Bubba á heilann.
Önnur góð lög eru „Aldrei fór ég
suður", sem er um manninn sem
aldrei náði að hleypa i sig kjarki og
hverfa af æskuslóðunum. Þá er
„Dögun" gott lag sem með betri út-
setningu hefði getað hljómað enn
betur. Þessi lög er öll að finna á fyrri
hliðinni en á hinni eru bestu lögin,
„Bakvið veggi martraðar“, „Borgin
mín“ og „Menning".
Já, já þetta lítur nú allt vel út hing-
að til. En það er nú bara ekki allt gull
og grænir skógar. Það er eitt atriði
sem ég er ósáttur við hvað þessa
plötu varðar. Það er „pródúsjónin" á
henni. Maðurinn á bak við hana er
Tómas Tómasson og vissulega hefur
hann náð tærum hljómi og vissu-
lega hljómar þetta allt slétt og fellt.
Og það er einmitt vandamálið. Plat-
an er ef til vill of slétt og felld, því
miðað við það efni sem Bubbi hefur
hér í höndum hefði getað orðið um
átakameira verk að ræða. Það vant-
ar á stundum meira jarðsamband og
minna af þessum slikjukennda
„Tommahljómi". Sumt af þessu má
rekja til hljóðblöndunar og bendi ég
á að stórgott gítarsóló í laginu „Dög-
un" er nánast kæft í sykruðum
hljómborðum. Þegar rætt er um
hljómborð dettur mér líka í hug að
það hefði verið allt í lagi að hvíla nú-
tíma hljómborðin og nota gamla
góða „Hammondinn" svo og píanó.
Svona gæti ég að vísu haldið lengi
áfram, en það væri ekki rétt, því þó
að útsetningar og hljómur séu stór-
mál þegar um tónlist er að ræða hef-
ur ekki tekist að eyðileggja þessa
plötu með röngum vinnubrögðum.
Þessi plata er góð en mín skoðun er
sú að hún hefði getað orðið enn
betri með svolítið öðruvísi útsetn-
ingum og jarðbundnari hljómi. Hún
hefði þá ef til vill hljómað svolítið
gamaldags en það er bara allt í lagi.
Ekki síst vegna þess að sum þessara
laga eru gamaldags. Þarna er lag í
skoskum þjóðlagastíl, þarna er
kántrílag, það eru þarna líka lög
sem hefðu þolað „aggressívari"
flutning. Já meira rokk.
RIKSHAW
★★★★
Það hefur ekki farið neitt sérlega
mikið fyrir hljómsveitinni Rikshaw
síðan hún sendi frá sér fjögurra laga
plötu fyrir jólin 1985. Þó skilst mér
að þeir hafi nú verið meira og
minna að síðan þá, þó ekki hafi ver-
ið mikið um opinbera spilamennsku
að ræða. Að minnsta kosti er nú
komin frá þeim þeirra fyrsta breið-
skífa og ber hún þess merki að legið
hefur verið yfir hlutunum og ekkert
gefið út fyrr en hver tónn var kom-
inn á réttan stað. Þá hafa þeir strák-
ar einnig verið að reyna að koma
sér á framfæri erlendis, með þeim
árangri að þessi plata er víst gefin út
af bresku smáfyrirtæki.
Tónlist Rikshaw er að mestum
hluta taktföst popptónlist. Laglínur
eru nokkuð grípandi og „kórusarn-
ir“ eru síendurteknir, sem gerir það
að verkum að lögin geta orðið
þreytandi en á móti kemur að laga-
smíðar sem þessar virka oft vel í út-
varpi. Textarnir eru á ensku, sem
kann að vera þyrnir í augum
margra, en ekki má gleyma því að
þetta er efni sem stendur til að gefa
út erlendis. Þá er ég nú þeirrar skoð-
unar að enskir textar séu bara
skömminni til skárri en illa gerðir
íslenskir textar (nú hengja þjóðern-
issinnarnir mig). Með öðrum orðum
á ég við að mér finnst skárra að
nauðga enskunni en íslenskunni en
það jákvæðasta er þó góðir íslenskir
textar. Ekki þar fyrir að þessir ensku
textar Rikshaw, sem raunar eru allir
samdir af Richard Scobie, söngvara
hljómsveitarinnar, séu neitt sérlega
slæmir.
Tónlistarflutningur á þessari plötu
er allur mjög vandaður og platan
raunar jafngóð út í gegn. Þó finnst
mér fyrri hliðin heldur betri og mest
finnst mér til lagsins „Same as Be-
fore" koma. Einnig má geta þess að
á plötu þessari er einnig að finna
lagið „Great Walls of China" sem
einnig var á fjögurra laga plötunni
fyrrnefndu en að þessu sinni er það
í mun betri útgáfu, sem gefur til
kynna hversu mikið hljómsveitinni
hefur farið fram á þessum tveimur
árum.
Á heildina litið er hér sem sé um
góðan grip að ræða sem þeir Rik-
shaw-menn geta verið nokkuð stolt-
ir af.
BJARTMAR GUDLAUGSSON -
ÍFYLGD MED FULLORDNUM
★★★
Eg er ekki í nokkrum vafa um að
plata Bjartmars Guðlaugssonar, „í
fylgd með fullorðnum", kemur til
með að verða ein mest selda ís-
lenska platan nú fyrir jólin. Hér hef-
ur tekist að gera nákvæmlega það
sem ég geri ráð fyrir að átt hafi að
gera. Nefnilega að framleiða hina
ágætustu skemmtiplötu, sem höfð-
ar til hinna ýmsu aldurshópa.
Bjartmar er þekktur fyrir hnyttna
texta sína og léttar lagasmíðar, sem
fljótt verða kunnuglegar og sumar
eru kannski kunnuglegar fyrir. Það
er að segja að stundum má Bjartmar
passa sig á að höggva ekki of nærri
lögum annarra. Þegar búið er svo
að setja þetta í sparibúninginn með
aðstoð strákanna í Mezzoforte verð-
ur útkoman bara nokkuð góð.
„Járnkallinn," sem Bjartmar
syngur með Eiríki Fjaiari (Ladda),
og „Týnda kynslóðin" gera það nú
þegar gott á öldum Ijósvakans og
sennilega fær fólk grænar áður en
langt um líður, en áður en af því
verður verður sennilega búið að
selja margar, margar plötur.
Það má segja að Bjartmar hafi
sannarlega hitt í mark með „í fylgd
með fullorðnum". Doj, joj, joj, joj, joj.
RAUÐIR FLETIR -
MINN STÆRSTI DRAUMUR
★★
Fyrir síðustu jól sendu Rauðir flet-
ir frá sér fjögurra laga plötu, sem gaf
til kynna að á ferð væri hin efnileg-
asta hljómsveit. Nú er svo komin frá
þeim stór plata sem heitir „Minn
stærsti draumur". Ekki segi ég nú að
mig hafi dreymt stórt hvað varðar
þessa plötu en ég átti þó von á betri
útkomu en raun ber vitni.
Það er nú ýmislegt sem ég hef út
á þessa plötu að setja. í fyrsta lagi
eru lögin öll ákaflega keimlík og
raunar nauðalík „Þögn af plötu"
sem kom út í fyrra. Þá eru útsetning-
ar fremur einhæfar. Tónlistin er drif-
in áfram af bassa og trommum og
driftin ekki alveg nóg. Sérstaklega
er ég óhress með bassaleikinn sem
að mestu leyti fer fram á neðstu tón-
um hljóðfærisins og verður hann
því nokkuð drynjandi og um leið
einhæfur þar sem strengjaslátturinn
er líka mikið til eins. Margt
skemmtilegt er að gerast í gítar-
leiknum en gítararnir eru þó á tíð-
um blandaðir of aftarlega fyrir minn
smekk. Þá minnir stakkató-gítarspil-
ið í sumum lögunum mig helst á
hljómsveitina Cars eins og hún
hljómaði fyrir tæpum tíu árum síð-
an. Ég var ekkert sérlega hrifinn af
því þá og er það ekki nú.
En það er ekki allt slæmt varð-
andi þessa plötu. Til dæmis er al-
búmið mjög gott. Nei, það er ýmis-
legt annað sem lofar góðu varðandi
Rauða fleti, enda liðsmenn hljóm-
sveitarinnar enn ungir að árum og
eiga því framtíðina fyrir sér. Davíð
Traustason söngvari er nokkuð góð-
ur og ég er viss um að fái þessir
strákar annað tækifæri til plötuút-
gáfu verður árangurinn betri, það
er að segja ef þeir gera sér grein fyr-
ir því, að í dag eru þeir ekkert of-
boðslega góðir og ekkert sérstak-
lega frumlegir. Það telst þeim þó til
tekna að þeir eru að reyna að gera
eitthvað sem áður hefur ekki verið
gert hér á landi.
Djassdagar og
djassblómi
Þá eru djassdagar Ríkisútvarpsins
liðnir og ekki er hægt að segja ann-
að en djassdagskrá hljóðvarps hafi
verið með miklum glæsibrag — en
djassinn fór alveg framhjá sjónvarp-
inu og var það illt, ekki síst vegna
HELGARPÓSTURINN 27
UTVARP
Af andans svifi
Nú er það þannig að maður get-
ur valið á milli fimm útvarps-
stöðva ef mér telst rétt til. Það er
bara fínt. Helviti gott. Fyrir þá sem
vilja ekki hlusta og eru menning-
arvitar er svo margt annað að gera
að þeir þurfa varla að vera að æsa
sig neitt yfir því að allar þessar út-
varpsstöðvar séu jafnömurlegar.
Þeir geta bara setið niðri á Hressó
og rekið nefið í loftið á þann hátt
sem ég kalla — af tómri illgirni og
ósmekkvísi — moggaháttinn.
Moggahátturinn er þannig að
maður lyftir höfði eilítið, horfir
fjarrænum augum út í bláinn og
lætur nærstadda finna að andinn
er farinn á flug og svo kemur setn-
ingin um hinar fögru listir og and-
inn svífur, svífur svo hátt að þegar
viðmælandinn, sem er kannski
bara venjulegur maður með heil-
brigðan áhuga á listum, ætlar að
teygja sig eftir honum þá nær
hann honum ekki nema standa
upp en viti menn: Þegar hann nær
á honum taki gufar hann upp.
SJÖNVARP
Léttklúrt og vinsamlegt
Andlaus andi á sveimi um kaffi-
hús, það er afar slæmt mál og fyrir
venjulega manninn er ekkert ann-
aö að gera en fara heim og kveikja
á útvarpinu. Hann getur t.d. hlust-
að á Hallgrím Thorst. tala við
Steinunni Sig. um Ijóðabókina
hennar sem er að koma út. Þar er
andinn líka til staðar og bara gott
að ná á honum taki. Sennilega
langar venjulega manninn að lesa
bókina þegar hann er búinn að
hlusta á viðtalið. Það er mjög gott
og undarlegt nokk: ómenningar-
leg útvarpsstöð hefur glætt áhuga
einhvers á menningunni með
stóru emmi. Undarlegt að slíkt
skuli geta gerst meðan andinn
sem svo tignarlega sveif á kaffi-
húsinu var þess ekki megnugur.
Annars kannski var það ekkert
undarlegt, fólk fékk að vísu að vita
um daginn að íslenskar skáldkon-
ur skrifuðu í hring en það gerir
þær tæplega spennandi eða
hvað ...
Kristján Kristjánsson
í vikunni sýndi sjónvarpið þriðja
spurningaþátt Ómars Ragnarsson-
ar. Eins og í tveim fyrri þáttum sló
Ómar á léttklúra strengi og hélt
uppi góðum dampi í þættinum,
sem að þessu sinni var sendur út
truflaður. Upptaka þáttarins mis-
tókst en ákveðið að senda hann út
engu að síður sem út af fyrir sig er
móðgun við áhorfendur og þá
sem tóku þátt í gríni Ómars. Þegar
fyrsti spurningaþátturinn var tek-
inn upp á ísafirði var það gert að
loknu virðulegu borðhaldi Vest-
firðinganna. Báru undirtektir við-
staddra því glögg merki að menn
voru komnir í langa drykki enda
hvöttu þeir sína menn hömlulítið.
í þessum síðasta þætti var ríkjandi
öðruvísi andrúmsloft. Sannkallað-
ur ungmennafélagsandi. Og sá
ekki vín á nokkrum manni, eins
og karlinn sagði. Svona er kúltúr-
inn breytilegur eftir landshlutum.
En Húnvetningar bökuðu Skag-
firðinga. Ég velti því stundum fyrir
mér þegar ég sé svona þætti, sem
oft eru upp teknir úti á landi, hvort
skemmtan fólksins þar byggist
mestan part á klúrum gamansög-
um, sbr. klósettskemmtan Dala-
manna, eða hvort skemmtiatriðin
eru sett saman í samráði við
stjórnendur viðkomandi þátta af
þvi þeir haldi að aðeins þannig
geti menn skemmt sér utan Elliða-
ánna.
Annað um sjónvarpið. Nú eru
menn farnir að taka það sem kalla
mætti „vinsamleg" fréttaviðtöl.
Sjávarútvegsráðherra er spurður
gagnrýnislaust um fiskveiði-
stefnu. Ólafur Laufdal um bygg-
ingu hótels upp á 500 milljónir og
Sigurður Helgason um versnandi
stöðu Flugleiða. Yfirleitt situr
maður eins og klessa í stólnum
eftir slík viþtöl og er engu nær, en
spurningar um sjálft sjónvarpið
hrannast upp.
Helgi Már Arthursson