Helgarpósturinn - 25.02.1988, Síða 46

LONDON
VIKAI
Hvort sem staldrad er við nokkra daga í London eða
heilt æviskeið fær maður vissulega aldrei notið nema
brots af öllum þeim kræsingum sem eru á boðstólum frá
degi til dags.
Má þá einu gilda hvort gerður er stuttur stans eða lang-
ur.
Þetta á ekki síst við um leikhúsin.
En ef viljinn er fyrir hendi og fólk veit hvað það vill er
þó hægt að höndla ótrúlegustu hluti á einni viku.
Verður nú lítillega greint frá Lundúnaleikhúsinu í dag.
SÍÐARI GREIN FLOSA ÓLAFSSONAR
En þá vaknar þessi spurning.
Hvernig er best að undirbúa sig
undir viku leikhúsferð til London og
vera viss um að ná góðum sýning-
um?
Vikulega koma út í London nokk-
ur tímarit sem tíunda það sem er á
boðstólum.
Þau ítarlegustu og bestu eru
,,Time Out“ og „What’s Orí'. Þessi
tímarit hefur hingað til veriö auð-
velt að fá á sumun ferðaskrifstofum
hérlendis.
Þá er „leikhúsvísirinrí' (Theatre
guide) í Observer, sem alltaf fœst í
blaösölum bókabúða, gulltryggur,
en best er auðvitað að spyrja ein-
hvern sem til þekkir, hvaö sé krœsi-
legast.
Núerá margar sýningar selt langt
framí tímann, jafnvel fleiri mánuði.
Hvernig er þá hœgt aö fá miða?
Mtn reynsla í gegnum þrjátíu ár er
sá að alltafsé hœgt aö fá miöa sam-
dœgurs á allar syningar í London.
Stundum þarfaö leggja svolítið á sig
og bíða í klukkutíma til einn og hálf-
an eftir miðum sem sendir eru til
baka (,,returned tickets") og þá er
beðið við sérstaka lúgu í miðasöl-
unni.
IBarbíkaninu og NT (Þjóðleikhús-
inu) eru alltaf til miðar á sýningar-
daginn, nokkrir tugir sem seldir eru
á morgnana samdœgurs og helgast
þá biðröðin af eftirsókninni.
Þá má alltaf fá miða á svörtum
markaði hjá miðasölum í kringum
Leicester Square, en braskararnir
eru afar varhugaverðir og helst œtti
enginn að höndla við þá nema í ýtr-
ustu neyð.
MENNINGAR-
MIÐSTÖÐVARNAR
Enginn sem sækir Lundúnir heim
ætti að láta hjá líða að leggja leið
sína á suðurbakka Thamesár og
heimsækja eitt merkasta menning-
arsetur veraldarinnar, National
Theatre, eöa breska Þjóðleikhúsið.
„NT“ er eiginlega þrjú leikhús:
Oliver Theatre, sem tekur 1.160
manns í sæti, Littleton Theatre 890
áhorfendur og Cottesloe Theatre
400 áhorfendur. Við hliðina á Þjóð-
leikhúsinu er svo önnur aðaitón-
leikahöll Breta, sem hýsir þrjá tón-
leikasali, einsog þegar hefur verið
tíundað.
1 Barbíkaninu, sem áðan var sagt
frá, er Royal Shakespeare Company
til húsa og hýsir Barbíkanið auk
þess flestar aðrar listgreinar.
Óhætt er að fullyrða með öruggri
vissu að vikudvöl í London beri
ríkulegan ávöxt, ef menn gera sér
tíðförult á þessa tvo staði.
Ég held að ég taki ekki of djúpt í
árinni þó ég segi að í Barbíkaninu
og á menningarsetrinu á Thamesár-
bökkum sé á ótrúlega skömmum
tíma hægt að fleyta rjómann ofanaf
heimsmenningunni, svo maður
verði nú sem snöggvast svolítið há-
tíðlegur.
í NT eru jafnaðarlega margar, allt
að tíu sýningar í gangi og eru teknar
inn með vissu millibili.
Svo nokkrar sem nú eru á fjölun-
um séu nefndar, þá má tiltaka þrí-
leik Goldónís, höfuðsnillings ít-
alskra leikbókmennta, „Country-
mania". Frábær sýning þar sem
breskir leikarar sýna enn einu sinni
svo ekki verður um villst að þeir eru
færir í flestan sjó. Tjöld og leikbún-
aður eru hreint ævintýri. Þessi sýn-
ing tekur fimm klukkutíma og ætti
þess vegna frekar að vera fyrir þá
sem haldnir eru ólæknandi leikhús-
bakteríu en hina.
Auk þess er nú verið að sýna í
Þjóðleikhúsinu „Litla flautuleikar-
ann" ævintýrið um strákinn sem
frelsaði borgina undan rottufaraldri
með flautunni sinni. Þessi sýning er
hugsuð fyrir krakka frá 6—11 ára, en
samt ævintýri fyrir alla.
Þá má nefna ,,A small Family
Business", margverðlaunað verk eft-
ir Aykbourn, „Cat on a Hot Tin
RooT' eftir Tennessee Williams,
„Beðið eftir Godot" eftir Beckett og
„Feður ogsyni" eftir sögu Turgenéfs
og er þá nokkuð talið.
„Anton og Cleopatra" er helsta
Shakespeare-sýningin sem er þar á
fjölunum um þessar mundir, frábær
sýning í uppsetningu Peter Hall.
Annars er það frekar Royal Shake-
speare-leikhúsið í Barbíkaninu og í
Stratford upon Avon sem sinnir
Shakespeare. Þar er nú verið að
sýna bæði Vetrarævintýrið og Þrett-
ándakvöld, svo eitthvað sé talið.
West End-leikhúsin eru fjölmörg
og eiginlega öil aðeins steinsnar frá
Leicester Square. Margar af bestu
sýningum í West End hafa verið
þangað fluttar úr Royal Shake-
speare-leikhúsinu eða úr Þjóðleik-
húsinu.
Og kem ég nú að þeirri sýningu
sem heillaði mig mest af þeim sem
ég sá í þetta skiptið, sýning sem búin
er að ganga lengi og á eflaust langt
líf fyrir höndum.
Þetta er leikritið „Les Liaisons
Dangereuses" eftir Cristopher
Hampton, byggt á skáldsögu Laclos-
ar (1741-1803)
Þetta leikrit er eitt af fjölmörgum
sem frumsýnt var í Stratford upon
Avon af Royal Shakespeare Comp-
any og hefur síðan farið boðleið í
Barbíkanið og hafnað á Ambassa-
dor-leikhúsinu í West End við hlið-
ina á Músagildrunni, sem er sýnd
hinum megin við götuna 36. árið í
röð.
Mér finnst eiginlega ganga guð-
lasti næst að fara að blekbulla um
sýninguna á Les Liaisons Danger-
euses. Ég get bara sagt það, að ég
mun búa að þessari sýningu, og ör-
fáum öðrum sem ég hef borið gæfu
til að sjá um dagana, til æviloka.
Það eru svona sýningar sem fylla
mann gleði, trú, von og kærleika;
gleði yfir að vera til, trú á leikhúsið
og hlutverk þess og kærleika til
þeirra listamanna sem hafa helgað
því líf sitt. Þessari skrýtnu stofnun
sem getur með galdri sínum veitt
manni svo ómælda gieði og jafnvel
framkallað það skásta í mannskepn-
unni.
LÉTTARA HJAL
Nú er ég búinn að minnast lítil-
lega á það helsta sem er á boðstól-
um í London um þessar mundir í
músík og leikhúsi og er þó fátt nefnt
af mörgu.
Einhverjum finnst sjálfsagt að þeir
valkostir sem ég hef drepið á hafi
verið svona heldur af hátíðlegra tag-
inu og þá verður bara að hafa það.
Auðvitað er hægt að fá að sjá all-
an skrattann í London og ástæðu-
RUNNI