Helgarpósturinn - 12.05.1988, Blaðsíða 29

KAMPAKÁTIR KR-INGAR
*
— Sigur á Reykjavíkurmótinu og hver veit nema Islandsmótiö fylgi — Engir útlendingar í
körfunni, gott — Alvara í konunum
Já, nú er ég kampakátur. KR-ingar
uröu meistarar höfuðborgarinnar
og sýndu svo ekki verður um villst
að þeir eiga góða möguleika á að
verða Islandsmeistarar eins og ég
spáði á þessari síðu minni fyrir ein-
hverjum vikum. Glæsilegur sigur
þeirra á Fram hjálpar þessu gamia
veldi væntanlega til að bera höfuðið
hátt þegar keppnistímabilið hefst
um helgina og hugsanlega enda
þeir með höfuðið í skýjunum og
með Islandsmeistarabikarinn í
höndunum. Keppinautarnir munu
þó ekki láta þá sleppa auðveldlega í
gegnum mótið. Fram, Valur og
hugsanlega Víkingar verða skæðir
keppinautar og ekki má gleyma
„utanbæjarliðunum" sem verulega
eiga eftir að láta að sér kveða. Það
er þessi trú KR-inganna á sjálfa sig
sem virðist hafa gert þeim skráveif-
ur á undanförnum árum og svo má
ekki gleyma þætti þjálfarans. Und-
anfarin ár hafa KR-ingar haft gæða-
blóð-án-hörku-þjálfara og það hefur
farið þeim illa, enda liðið ekki ýkja
heilsteypt. Ian Ross hefur hins vegar
verið þekktur hér á landi fyrir að ná
upp baráttu og samstöðu á meðal
leikmanna sinna og hans lið hafa
spilað leikkerfið allir-fyrir-einn-og-
einn-fyrir-alla, sem er nauðsynlegt
hér á landi eigi árangur að nást. En
KR-ingar hafa sem sagt náð í titil
strax í fyrstu tilraun með Ross-inum
og sú spilamennska sem liðið sýndi
á móti Fram lofaði góðu um fram-
haldið. Hver veit nema ég eigi eftir
að hafa rétt fyrir mér varðandi
Islandsmeistarana þegar upp er
staðið. Það yrði þó saga til næsta
bæjar!!!
ENGIR ÚTLENDINGAR
Um síðustu helgi fór fram ársþing
Körfuknattleikssambands íslands
og gekk á ýmsu. Það mál sem einna
hæst bar var tillaga fráfarandi
stjórnar þess efnis að leyfa bæri
hverju liðið að hafa innan vébanda
sinna einn erlendan leikmann. Til-
lagan var felld nokkuð örugglega og
virðist einsýnt að körfuknattleiks-
forsprakkar í hverju félagi ætli að
treysta starfið og byggja á eigin
kröftum, ekki innfluttum. Er það
vel. Það hafa margir spurt sig þeirr-
ar spurningar hvort körfuknattleik-
urinn eigi nokkra möguleika á að ná
hylli áhorfenda á næsta vetri, þegar
um nánast enga endurnýjun verður
að ræða innan raða þeirra og þegar
handknattleikurinn mun væntan-
lega standa með slíkum blóma að
varla verði þverfótað fyrir honum á
síðum blaðanna og í öðrum fjölmiðl-
um. Mitt svar er að sennilega muni
körfuknattleikurinn ekki bæta við
sig neinum áhorfendum. Spurning
er hvort áhorfendafjöldi hefði nokk-
uð aukist þó erlendir körfusnillingar
hefðu komið til landsins. Hefðu
skotglaðir Kanar t.d. nokkuð í Sigga
Sveins, Alfreð og Palla að gera þeg-
ar kemur að skemmtanagildi fyrir
áhorfendur — ég hugsa ekki — og
það er þess vegna sem ég fagna
þeirri ákvörðun sem tekin var á
þingi KKÍ að leyfa ekki erlenda leik-
menn hér á landi næsta vetur.
Það horfir hins vegar öðruvísi
með erlenda þjálfara. Mér þykir lík-
legt að þeim fjölgi jafnvel á næsta
ári. Góðir þjálfarar liggja ekki á
lausu hér á landi og ekki er það gott
að tveir af okkar bestu leikmönnum
þurfi að leggja á sig bæði þjálfun og
keppni. Þrátt fyrir að þeir hafi náð
góðum árangri í hvoru tveggja vil ég
samt halda því fram að 'þeir gætu
nýst liðum sínum enn betur með þvi
að leika eingöngu en vera jafnframt
undir stjórn færra þjálfara. Því segi
ég að körfuknattleikurinn á íslandi
verður nú að leggja í púkk og reyna
að tæla til landsins mjög hæfa þjálf-
ara (einn er reyndar kominn) sem
hjálpa til við að skapa góða körfu-
knattleiksmenn fyrir framtíðina —
og þann tíma er handknattleikurinn
leggst í dvala.
Ný stjórn tók við á ársþinginu og
eru þar samankomnir gamlir refir
úr körfunni svo sem Kolbeinn, Einar
Bolla og Kristinn Stef. Þessara
manna bíða erfið verkefni svo sem
í sambandi við landsliðið. Ég hef
hins vegar tröllatrú á þeim og vona
að þeir eigi eftir að koma landsiiðs-
málunum á réttan kjöi þannig að við
getum skroppið á landsleik í körfu
og búist við einhverjum árangri, líkt
og á C-keppninni hér á landi fyrir
nokkrum árum — þá var gaman.
EÐLILEGT í
UNGVERJALANDI
íslenska landsliðið í knattspyrnu
steinlá fyrir Ungverjum í vináttu-
landsleik í knattspyrnu í Ungverja-
landi í síðustu viku. Reyndar þykir
mér 0—3-ósigur ekkert tiltökumál
og í reynd næsta eðlileg úrslit. ís-
lenska liðið kom, eins og ævinlega,
sundurlaust til leiks. Helmingur
leikmannana var í lítilli leikæfingu
og leikmenn höfðu engan tíma haft
til að hita upp saman fyrir þennan
leik. Ungverjar eru með sterkt lið Og
léku þar að auki á heimavelli með
leikmenn sem allir eru atvinnu-
menn og í mjög góðu formi eftir
keppnistímabilið þar í landi. Við
fengum reyndar á okkur ódýr mörk
eftir klaufaleg mistök en þannig
koma nú ævinlega mörkin — ein-
hverjir gera mistök. Það má síðan
alltaf deila um það hvort tefla hafi
átt fram því liði er lék þennan leik
eða hvort ekki hefði verið rétt að
leyfa leikmönnum ÓL-liðsins, ásamt
þeim leikmönnum sem voru erlend-
is og áttu auðvelt með að komast í
leikinn, að leika. Tók því að vera að
senda eftir leikmönnum í viðbót
alla leið hingað á Klakann þegar
jafngóðir (að mínu mati) leikmenn
voru fyrir í ÓL-hópnum? Þessari
spurningu er auðvitað erfitt að
svara og vissulega verða menn,
stjórn sem landsliðsþjálfari, að
standa við sína bestu sannfæringu
og velja menn í landslið eftir henni.
Úrslitin voru að mínu mati nokk-
uð eðiileg og óþarfi að vera að fjasa
mikið yfir þeim. Við íslendingar
erum einfaldlega ekki betri — nema
í leik og leik á þriggja ára fresti.
KRAFTUR í KONUNUM
Það hefur vakið nokkra athygli
mína hversu mikill kraftur virðist
vera í landsliði kvenna í handknatt-
Ieik um þessar mundir. Undir
tryggri stjórn Júgóslavans Bambir
hafa landsliðskonur og stúlkur lagt
á sig mikið erfiði til að komast í
góða þjálfun. Svo rammt hefur
kveðið að þessu að nokkrar stúlkn-
anna hafa ákveðið að segja skiiið
við „hina“ íþróttina sína til að geta
helgað sig handknattleiknum. Er
hér komið í sama horfið og hjá
karlalandsliðinu — handknattleik-
urinn númer eitt, allt annað númer
tvö. Hingað til hafa landsliðsmál
kvenna verið í hinum mesta ólestri,
enda vantað bæði þjálfara og fé til
að gera eitthvað í málunum, og það
sem einnig hefur vantað er áhugi
stúlknanna sjálfra. Þær hafa gjarn-
an haft handknattleikinn sem
hobbý svona til að komast í
skemmtilegan hóp og ekki hafa þær
lagt hart að sér í æfingum. Nú er að
verða breyting á en sú breyting á
sennilega eftir að skaða aðrar
kvennaíþróttir, svo sem knattspyrn-
una. Það verður þá það sama að
gerast í kvennaknattspyrnunni!
Leggja verður aukna áherslu á hana
og þær stúlkur sem vilja helga sig
knattspyrnunni verða að gefa upp
aðrar íþróttir og leggja hart að sér —
eins og handknattleiksstöllur þeirra
gera nú. KSI verður auðvitað að
koma til móts við stúlkurnar með
því að ráða góðan og drífandi lands-
liðsþjálfara sem heldur stúlkunum
við efnið. Síðan þarf að útvega mörg
og viðráðanleg verkefni.
Talandi um viðráðanleg verkefni
þá er kvennalandslið í blaki að taka
þátt í NM-móti um þessar mundir.
Fyrirfram búast stúlkurnar við að
vinna kanski eina hrinu — það er
allt og sumt. Þær hafa hins vegar
lagt á sig mikla vinnu við æfingar
fyrir þetta mót, en því miður þykir
mér líklegt að grunninn vanti. Hér á
landi er blak ekki í hávegum haft og
þær stúlkur (og reyndar karlar líka)
sem skipa landsliðið í blaki hafa
ekki stundað reglulegar æfingar
eða keppni frá blautu barnsbeini —
undirstöðu vantar. Það má samt
ekki hætta með landslið þó ekki sé
mikils árangurs að vænta. Landslið
verður alltaf að verða markmið og
keppikefli allra íþróttamanna sem
stunda keppnisíþróttir. Það hvetur
til betri árangurs einstaklingsins.
lEFTIR ÞÓRMUND BERGSSON
HELGARPÓSTURINN 29