Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1961, Blaðsíða 154
158
ÁEBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
Það mundi sóma Danmörku ve.1 að skila íslandi fjársjóðum þess.
Slíkt bragð er að vísu fátítt í samskiptum þjóða. Þar er drengskap-
arhugtakið allt of sjaldgæft nema sem hugtak. — En íslendingar
hafa ekki hegðað sér vel! Jæja, þá skulum við sýna þeim hvernig á
að hegða sér.
Þetta er fórn sem Danmörk á að færa. Hún á að sigrast á sjálfri
sér, en það er eins og allir vita þyngri þraut en að vinna borgir“.
9. Hallur harði og Hadd den harde.
Hallur Bjarnason lögréttumaður og lögsagnari að Möðrufelli í
Eyjafirði er fæddur um 1580—1590 og lifði að minnsta kosti til
1657. (Einar Bjarnason, Lögréttumannatal, Reykjavík 1952—1955,
bls. 230). Hann er sagður hafa verið harðlyndur maður og lítt þokk-
aður. Því var hann kallaður Harði-Hallur eða Hallur harði. Við útför
hans er sagt að Magnús lögmaður Björnsson væri ölvaður og kvæði
þá þessa vísu til ekkju hans:
Kroppurinn leggst í lcistu af tré,
kann ei lengur bramla.
En hvar ætlarðu að sálin sé,
seima þöllin gamla?
Þessi alkunna vísa er hér tekin orðrétt eftir Sýslumannaæfum I,
bls. 240, en stundum er hún höfð lítið eitt öðruvísi að orðalagi.
Ef til vill hefur Hallur ekki verið út af eins harður og hann
hefur fengið orð fyrir í sögnum. Minning hans kann að hafa goldið
viðurnefnis hans, en grunur getur leikið á, að það hafi hann á vissan
hátt erft eftir einhvern annan. „Sýna má með nægum dæmum, að
ákveðin viðurnefni fylgdu á þessum tímum (þ. e. seint á miðöldum) á-
kveðnum skírnarnöfnum, mann fram af manni“ segir Einar Bjarna-
son. Og enn fremur segir hann, að ekki sé einhlítt ,,að viðurnefnin á
þessum tímum séu lýsing á mönnum þeim, sem báru þau.“ (Einar
Bjarnason, Skilgreining á Jónunum tveimur sonum Finnboga gamla.
Afmælisrit helgað Ólafi Lárussyni prófessor. Reykjavík 1955, bls.
63).
í norskri munnmælasögu er sagt frá flækingsstrák, sem kall-
aður var Druslu-Pétur (Fille-Per). Hann kom á bæ góðs bónda, og
stóðu þar þrír heysleðar í túni. Strákur tók sleðana og kastaði þeim
upp í loftið til skiptis, svo að jafnan voru tveir á lofti í einu. Fyrir