Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Qupperneq 46

48
um stórar vermihúsaþyrpingar er að ræða. Að þessu
atriði verður vikið nokkuð síðar.
3) Vinnuafl. Ræktun í vermihúsum krefst mikillar vinnu
og nákvæmni, því í vermihúsunum tekur mannshöndin
að sjer, að mestu leyti, að fullnægja þörfum jurtanna,
sem náttúran, undir eðlilegum kringumstæðum, gerir að
meira eða minna leyti. Vermihúsarækt krefst líka tals-
verðrar faglegrar þekkingar, en annars hentir vermihúsa-
vinna sjerlega vel stúlkum, sem venjulega hafa meiri
nákvæmni og umhyggju til bruns að bera heldur en
karlmönnum alment er lagið. Pað er því vafasamt, hvort
hægt er að segja, að vermihús þarfnist að sama skapj
dýrrar vinnu, sem þau þarfnast mikillar.
Peir, sem vermihúsarækt stunda, leggja líka venjulega
áherslu á einhliða ræktun og ná því fljótt mikillar leikni
í starfi sínui Vermihúsin veita nokkurnvegin jafna og
stöðuga atvinnu alian ársins hring, þau eru sífrjór akur,
sem framleiðir stöðugt, þó hríðar og frost leggi óyfir-
stíganlegar hindranir í veg annarar ræktunar.
4) Fræ, áburður o. fl., tilheyrir líka venjulegum rekstri
vermihúsa, en það er nauðsynlegt við alla jurtarækt og
engin ástæða til að dvelja við það hjer.
Eftir þetta stutta yfirlit um reksturskostnað vermihúsa,
ætti það að vera nokkurnvegin Ijóst, að vermihús eiga
mjög erfitt með að keppa við náttúrlega ræktun, við sól
og sumar, þar sem flest lífsskilyrði jurtanna veitast í
ríkulegum mæli án tilhlutunar mannanna.
Nú skulum við grenslast eftir, hvað vort kalda og af-
skekta land hefir að bjóða í þessu sambandi.
Venjulega er svo talið, að því fjær, sem dregur mið-
jarðarlínu, eða því meir, sem vjer nálgumst heimsskautin,
því erfiðari verði aðstaða vermihúsanna gagnvart hinni
náttúrlegu ræktun. Kuldinn vex og birta vetrarmánaðanna
minkar. Ef vjer viljum, til þess að gera upphitunina