Morgunblaðið - 06.10.2004, Blaðsíða 24

24 MIÐVIKUDAGUR 6. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
Þ
etta er algjör snilld!
Þessi orð eru höfð
eftir eiginmanni
Ruthar Reginalds,
söngkonu með meiru,
á forsíðu nýjasta heftis viku-
blaðsins Séð og heyrt. Ég tel
mig vita að eiginmaðurinn sé
þarna að vísa til útlitsbreytingar
eiginkonunnar, en eins og mörg-
um er eflaust kunnugt um, fór
hún í margvíslegar fegrunar-
aðgerðir fyrr á árinu, í samstarfi
við morgunþátt Stöðvar 2.
Á forsíðu umrædds vikurits
gefur að líta mynd af eiginmann-
inum – mjög svo ánægðum, ef
marka má yfirlýsinguna um
snilldina. Við hliðina er svo hin
nýja og endurbætta Ruth. Óneit-
anlega vel útlítandi; slétt og
strokin. Á yf-
irborðinu að
minnsta kosti.
Og er þá ekki
tilganginum
náð? Eða hvað?
Eftir því sem
fram kom í morgunþætti Stöðv-
ar 2 og í öðrum fjölmiðlum sem
fjallað hafa um málið, lagðist
söngkonan undir hnífinn til þess
að breyta útlitinu. Og það oftar
en einu sinni. Eitthvað var víst
teygt og skorið í andlitinu og
bætt var í brjóstin – án þess þó
að ég kunni að segja frá þessum
skurðaðgerðum í smáatriðum.
(Ég vona að mér sé fyrirgefið
þótt ég fjalli svo persónulega um
söngkonuna í þessum pistli en
segja má að hún hafi boðið upp
á slíka umræðu er hún ákvað að
gera breytingarnar fyrir opnum
tjöldum, þ.e. í samstarfi við fjöl-
miðil.)
Sjálfsagt er ég þó að bera í
bakkafullan lækinn með því að
ræða enn einu sinni um útlits-
breytingar söngkonunnar. Um
þær hefur víða verið fjallað síð-
ustu mánuðina, enda er hún
fyrsta manneskjan sem við-
urkennir það opinberlega hér á
landi að hafa farið í víðtækar
fegrunaraðgerðir.
Heilu þáttaraðirnar ganga víst
út á alls konar fegrunaraðgerðir
– bæði vestan hafs og austan.
Þær fara meira að segja fram í
beinni útsendingu, að því er nýj-
ustu fregnir herma! Og því
kannski bara tímaspursmál að
slíkar aðgerðir yrðu gerðar
frammi fyrir alþjóð hér á landi.
Við Íslendingar erum jú þekktir
fyrir að taka upp „alþjóðlega
trenda“. Og það fyrr en síðar.
Ummæli eiginmannsins á títt-
nefndri forsíðu Séð og heyrt
vekja mig þó til umhugsunar um
það hvaðan rótin að fegrunar-
aðgerðunum kemur. Af hverju
eru sumar konur svona óánægð-
ar með útlitið að þær eru til-
búnar til þess að leggjast undir
hnífinn? (Ég segi konur, því þær
virðast, ef marka má fjölmiðla, í
miklum meirihluta þeirra sem
fara í fegrunaraðgerðir). Hvaðan
fá þær hugmyndina um að þær
séu ekki nógu fallegar? Frá öðr-
um konum? Frá körlum? Frá
eiginmönnunum? Og hvað telst
vera fallegt útlit? Og síðast en
ekki síst: hvaða væntingar fylgja
nýju og breyttu útliti? Vonir um
betra líf og meiri hamingju?
Því má heldur ekki gleyma í
þessu sambandi að skurð-
aðgerðir eru ekki hættulausar.
Til að mynda mætti nefna hætt-
una á alvarlegum sýkingum og
mistökum. Og hver hefur ekki
séð afskræmt og í raun óeðlilegt
útlit eftir margar og ítrekaðar
fegrunaraðgerðir? Þekktasta
dæmið í því sambandi er senni-
lega bandaríski söngvarinn,
Michael Jackson. (Hann er líka
dæmi um karlmann í hópnum).
Ef marka má yfirlýsingar lýta-
lækna þar vestra er nefið hans
að molna í sundur af völdum
ótal fegrunaraðgerða!
Til að svara spurningunum
um það hvar þetta byrji allt
saman nefni ég útlits- og æsku-
dýrkun, sem hér virðist
ríkjandi, eins og víðast hvar
annars staðar í hinum vestræna
heimi. Hvarvetna er ýtt undir
mikilvægi þess að líta vel … nei
ekki bara vel, heldur „óaðfinn-
anlega“ út; í fjölmiðlum, í aug-
lýsingum, í kvikmyndum. Og
þeir sem hagnast á þessari
„fullkomnu ímynd“, t.d. snyrti-
vöruiðnaðurinn, ýta enn frekar
undir hana með alls kyns aug-
lýsingum og gylliboðum um enn
fegurra og þar með væntanlega
hamingjuríkara líf.
Og við látum glepjast! Gleym-
um því að það er ekki útlitið
sem skiptir máli heldur inni-
haldið. Gleymum því að ham-
ingjan kemur ekki að utan held-
ur að innan! Gleymum þessu
öllu og tökum þátt í leiknum!
Förum í fegrunaraðgerðir, þ.e.
konurnar í meirihluta. Karlarnir
standa á hinn bóginn hjá og
dásama verkið! Að minnsta
kosti sumir, ef marka má fjöl-
miðla.
En ég spyr ekki bara hvar
þetta byrji. Ég hlýt líka að
spyrja; hvar endar þetta? Því
fegrunaraðgerðir virðast, þrátt
fyrir allt, njóta æ meiri vin-
sælda. Sífellt fleiri „bregða sér“
undir hnífinn enda virðast
möguleikarnir óteljandi. Spurn-
ingin er bara hvað maður vill:
breytingar á nefi, andlitslyft-
ingu, fitusog eða brjósta-
stækkun? Nefndu það bara!
Það er ekki laust við að mað-
ur velti því fyrir sér hvort við
verðum kannski bara öll eins
eftir einhverja áratugi! Verðum
við kannski öll steypt í sama
mót – í orðsins fyllstu merk-
ingu? Verður margbreytileikinn
og um leið fegurðin horfin?
Á maður kannski sjálfur eftir
að falla í freistni og skipta al-
gjörlega um útlit? Mæta svo
ferskur í samkvæmið og segja:
Hæ, þetta er ég? Ég! Ég, hún
Arna! Þekkirðu mig ekki!?
Nei, satt best að segja geðj-
ast mér ekki að þessari framtíð-
arsýn – hún er eiginlega mar-
tröð líkust.
Mér hugnast heldur ekki sú
þróun að æ fleiri konur telji
ástæðu til þess að fara í fegr-
unaraðgerðir; þ.e. telji ástæðu
til að leggjast undir kaldan hníf-
inn til að breyta útlitinu og
færa það nær hinum hefð-
bundna fegurðarstaðli. Staðli
sem neyslumarkaðurinn hefur
búið til. Hvar er líka fegurðin í
því? Já og ég spyr: hvar er
snilldin?
Algjör
snilld?
„Á maður kannski sjálfur eftir að falla í
freistni og skipta algjörlega um útlit?
Mæta svo ferskur í samkvæmið og segja:
Hæ, þetta er ég? Ég! Ég, hún Arna!“
VIÐHORF
Eftir Örnu
Schram
arna@mbl.is
ÉG UNDIRRITAÐUR Albert
Sævarsson sé mig knúinn til þess að
rita þetta opna bréf til stjórnar
knattspyrnudeildar UMFG vegna
samskipta minna við hana. Ég tel að
ég verði að fá að skýra frá mínu
sjónarmiði, hver ástæða þess var að
ég sá mér ekki fært að ljúka keppn-
istímabilinu með lið-
inu. Ástæðan er ein-
föld. Svikin loforð.
Málið hófst með því
að Grindvíkingar
höfðu samband við
mig í Færeyjum, þar
sem ég var samnings-
bundinn færeyska
knattspyrnuliðinu B
68, og spurðu hvort
ég væri ekki tilbúinn
til að koma heim til að
spila með Grindavík.
Ég var að sjálfsögðu
tilbúinn til þess en
ekki fyrir minni tekjur en vera mín
hjá B 68 í Færeyjum skilaði mér.
Aðalgeir Jóhannsson, einn stjórn-
armanna í knattspyrnudeild UMFG,
var upphafsmaðurinn að þessum
þreifingum, en bæði hann og Ingvar
Guðjónsson, framkvæmdastjóri
knattspyrnudeildarinnar, vissu að
ég kæmi ekki heim fyrir minni
tekjur. Þeir þrýstu á mig að ég tal-
aði við formann B 68 til að fá mig
lausan og að ég höfðaði til veikinda
móður minnar til að fá mig frekar
lausan, en ég var samningsbundinn
færeyska félaginu út þetta ár. Þeir
voru tregir til að sleppa mér en létu
undan að lokum. Ég gerði þau mis-
tök að fara frá Færeyjum án þess
að samningur hefði verið undirrit-
aður, en samið var milli okkar
munnlega um að ég fengi 2,5 millj-
ónir króna fyrir árið auk ákveðinna
fríðinda. Ekki var talað um hvort
samningurinn yrði til eins árs eða
fleiri.
Þetta munnlega samkomulag var
samþykkt og í kjölfarið kom ég til
Íslands og þurfti þá að skrifa undir
félagaskipti. Þar komu stjórn-
armenn knattspyrnudeildar strax
með KSÍ-samning til þriggja ára,
sem ég átti að skrifa undir, sem ég
neitaði, því ég vildi fá hinn samning-
inn á hreint fyrst. Þarna byrjaði ég
strax að þrýsta á þá um að fá samn-
ing til undirskriftar. Loksins þegar
þeir komu með hann var það viku
fyrir verslunarmannahelgi. Þá voru
þeir búnir að lækka upphæðina nið-
ur í 2,4 milljónir, eða 200.000 krónur
á mánuði og ekkert að yrði úr þeim
fríðindum, sem fólust í
hinum upphaflega
munnlega samningi. Ég
lét skoða samninginn
fyrir mig og nið-
urstaðan var sú að ég
skrifaði ekki undir enda
hafði betri samningur
verið staðfestur munn-
lega, en frumkvöðullinn
að þessu öllu saman var
allan tímann Aðalgeir
Jóhannsson.
Eftir verslunar-
mannahelgina sagði ég
þeim að ég vildi fá
þann samning sem mér hafði verið
lofað og réð úrslitum um það að ég
kom heim og spilaði með Grindavík
á ný, þennan síðari samning skrifaði
ég ekki undir.
Þeir gerðu ekkert í málinu fyrr
en ég kom til þeirra í ágústlok og
sagðist ekki spila fyrir félagið, nema
þessum málum væri kippt í lag. Það
var rétt fyrir heimaleikinn gegn
FH. Leiknum var frestað og daginn
eftir kom Aðalgeir til mín með öðr-
um manni tilbúinn að gera við mig
þannig viðbótarsamning, að hann
færði mér það sem okkur hafði upp-
haflega farið á milli. Þennan samn-
ing handsöluðum við, en hann var
eingöngu okkar á milli og stjórnin
átti ekkert að vita af honum. Þetta
var fyrir leikinn við FH, sem hafði
verið frestað og ég spilaði hann svo í
ljósi þessarar leynilegu samnings-
viðbótar.
Daginn eftir var ég kallaður á
fund með Ingvari Guðjónssyni,
framkvæmdastjóra og Jónasi Þór-
hallssyni, formanni. Þeir vildu
ganga frá samningnum frá því í júlí
við mig og ég var alveg til í það,
enda gerði ég ráð fyrir að staðið
yrði við samkomulagið frá deginum
áður, sem þeir vissu ekkert um. Ég
ákvað þó að tala betur við Aðalgeir
áður en ég skrifaði undir til að full-
vissa mig um að samningur okkar
stæði. Þá kom í ljós að hann stæði
ekki lengur og mér var ætlað að
skrifa undir gamla samninginn, sem
var ég hafði hafnað áður og var að
auki lægri en samið var um í upp-
hafi, þar sem ekki var gert ráð fyrir
greiðslum í þrjú ár, heldur aðeins
tvö ár og fimm mánuði, sem þýddi
mun lægri upphæð. Þá sá ég að það
var alls ekki ætlunin að standa við
það sem mér var upphaflega lofað.
Ég bauðst engu að síður til að spila
tvo síðustu leikina gegn því að ég
fengi greidd laun fyrir september
og október, en því var hafnað. Ég
hafði þegið laun að þeirra forskrift á
tímabilinu í góðri trú um að staðið
yrði við gefin loforð. Því miður vildu
þessir mætu menn ekki efna eigin
orð.
Ég viðurkenni að mín mistök
voru að treysta forystumönnum
knattspyrnudeildarinnar. Ég hefði
aldrei átt að koma heim án þess að
hafa undirritaðan samning undir
höndum. Mér hefur hins vegar alltaf
runnið blóðið til skyldunnar og verið
tilbúinn til að gera mitt til að stuðla
að góðu gengi Grindavíkurliðsins.
Ég kom heim í þeirri trú að þessir
menn væru verðugir orða sinna.
Það reyndist því miður ekki rétt. Ég
hafna því að ég sé að svíkjast undan
merkjum. Ég hef verið svikinn og
það er á ábyrgð knattspyrnuforyst-
unnar, sem ekki hefur staðið við
gefin loforð.
Ég óska knattspyrnudeild UMFG
alls hins besta og um leið þeim í for-
ystunni, sem geta og vilja standa við
gefin loforð.
Svikin loforð
Albert Sævarsson skrifar um
knattspyrnudeild UMFG ’Ég kom heim í þeirritrú að þessir menn
væru verðugir orða
sinna. Það reyndist því
miður ekki rétt.‘
Höfundur er knattspyrnumaður.
Albert Sævarsson
Í MORGUNBLAÐINU 30. sept.
sl. er grein eftir Arnljót Arn-
arsson, matsvein á Guðmundi í
Nesi RE. Þar sem greinin fjallar
um skrif mín í dagbókina mína
finnst mér eðlilegt að hafa á henni
skoðun.
Fyrir það fyrsta er
ánægjulegt að Arn-
ljótur skuli fylgjast
með skrifum mínum
og gefa sér tíma til
þess að hafa á þeim
skoðanir þrátt fyrir
annir um borð og
leggja greinilega á
sig nokkra fyrirhöfn
til að koma at-
hugasemdum sínum í
Morgunblaðið með
hraði. Hvað þetta
varðar þá get ég tek-
ið undir með honum um að hann
starfar greinilega hjá góðri útgerð.
Um allar hans djúphugsuðu
vangaveltur um þjónustuhlutverkið
þá ætla ég að sleppa því að þessu
sinni að hafa á þeim skoðanir. Þú
segir að um borð í Guðmundi í
Nesi séu í yfirstandandi veiðiferð
24 í áhöfn en gætu hæglega verið
20. Af hverju skyldi nú þessi ást-
sæli útgerðarmaður sem vill allt
fyrir áhöfnina sína gera vera með
24 manna áhöfn í þessari veiðiferð
í stað 20 þar sem heildarkostnaður
af mannahaldinu er heldur minni
m.v. 20 menn en 24 og þar sem við
fjölgunina minnkar hlutur hvers og
eins í áhöfninni um 14% þ.e. að
fara úr 20 í 24 manna áhöfn. Getur
það verið að þessi fórnfúsi, örláti
útgerðarmaður sé að hefna sín á
áhöfninni vegna þess að honum
hefur ekki enn tekist að haga kjör-
um hennar að vild.
Í ljósi þessarar furðulegu fram-
komu Guðmundar skil ég nú
vangaveltur Arnljóts um frystiá-
lagið þar sem það er hagstæðara
fyrir áhöfnina að vera 20 án frysti-
álags en 24 með frysti-
álagi. Vandinn er bara
sá að það er ekki á
valdsviði áhafnarinnar
að breyta gildandi
kjarasamningi til lækk-
unar. Hún hefur heim-
ild til hækkunar en
ekki öfugt. Með þessu
framferði sínu er Guð-
mundur í reynd að
beita áhöfn skipsins
þvingunum til þess að
ná fram breytingum
sem eru ekki á vald-
sviði hennar. Ótrúlegt
ef satt er.
Arnljótur greinir frá því í sinni
grein að Guðmundi finnist 10%
frystiálagið við grálúðuveiðar
ósanngjarnt þar sem vinnan við
grálúðuna sé lítil í samanburði við
flakafrystinguna. Af þeim orðum
má skilja að honum finnist frystiá-
lagið eðlilegt við hina hefðbundnu
flakafrystingu. Í ljósi þessa hlýt ég
að spyrja; hvernig stendur þá á því
að í samningsdrögum fyrir Guð-
mund í Nesi RE sem dreift var um
það leyti sem skipið kom til lands-
ins er að finna ákvæði þess efnis
að frystiálagið skuli falla niður við
allar veiðar?
Þar segir orðrétt. ,,Skipið frystir
allan aflann um borð þá er átt við
allar fisktegundir.“ Síðan er frá því
greint hvaða gr. í samningi SSÍ og
LÍÚ eigi ekki að gilda um Guð-
mund í Nesi RE. Þar á meðal er
gr. 5.28. sem kveður á um frysti-
álagið. Af þessari afurð Guð-
mundar verður ekki annað ráðið en
honum finnist frystiálagið ósann-
gjarnt við allar veiðar og vinnslu;
það er út af fyrir sig sjónarmið
sem Guðmundur hefur fullt leyfi til
að hafa. Til fróðleiks þá finnst mér
að fjölmargt í kjarasamningum vél-
stjóra á fiskiskipum ætti að vera
öðruvísi en það er. Þannig verður
það trúlega lengst af.
Arnljótur, staðreynd málsins er
sú að VSFÍ er með samning sem
gildir til ársloka 2005, honum get
ég ekki breytt einhliða hvaða skoð-
un sem ég eða þú hafa á efni hans.
Þetta verða bæði yfir- og und-
irþjónninn að skilja hvað sem allri
þjónustulund líður. Eina leiðin til
sérsamninga vegna Guðmundar í
Nesi er í gr. 1.51. í nefndum samn-
ingi. Þegar Guðmundur leitaði
fyrst eftir sérsamningum vegna
skipsins var hann beðinn um grein-
argerð um að hvaða leyti rekstur
skipsins yrði frábrugðinn rekstri
annarra frystitogara, sú grein-
argerð er ókomin enn þrátt fyrir
eftirgrennslanir.
Förum að samningum
Helgi Laxdal svarar
Arnljóti Arnarsyni ’Vandinn er bara sá aðþað er ekki á valdsviði
áhafnarinnar að breyta
gildandi kjarasamningi
til lækkunar.‘
Helgi Laxdal
Höfundur er formaður
Vélstjórafélags Íslands.