Skinfaxi - 01.11.1941, Qupperneq 26

74
SKINFAXI
þroskabraut þess gegnum aldirnar. Það hafa óvinir menning-
arinnar á öllum tímum einnig vitað og því tekið það í sína
þjónustu.
Mér liefir þótt það hlýða, á degi þessum, að ræða um
íjjróttir frekar en önnur efni. Þó er að því að gæta, að í orð-
inu i-þ-r-ó-t-t felst svo margt og mikið, að segja má, að
rúmi allar greinar mannlegrar viðleitni til aukins ]>roska,
andlega og likamlega. Hvert starf, sem unnið er af alúð og
trúmennsku, verður íþrótt, og kannske er engin íþrótt feg-
urri en íþrótt starfsins. Bóndinn við orfið, sjómaðurinn við
stjórnvölinn, verkamaðurinn með hakann og skófluna, af-
greiðslumaðurinn við búðarborðið, — allir, sem rækja sitl starf
og leggja i það ást sína, heiður og orku, eru íþróttamenn,
þó að þeir komi aldrei á kappvöllinn, þar sem lárviðarsveig-
um og heiðurspeningum er opinberlega úthlutað til sigur-
vegaranna. —
— Íþróttamaður íslands, þú, sem þreytir á kappvellinum,
og þú, sem ])reytir íþrótl starfsins í eigin reit, — heill fylgi
þér í hverjum leik, sem af drengskap er háður. Á þínum
herðum hvilir nú sem fyr vclferð og vegur fósturjarðarinn-
ar, því að ])ú erl hennar hermaður i sókn og vörn.
Minnst þú þess hvern dag og hverja stund, að hafa rétt
við, svo að skjöldurinn haldist hreinn, svo að merkið, sem
þú ber, verði þér ekki til minnkunar, heldur vitni stöðugt
með þér, því að þá mun hver hindrun, sem mætir þér, snúa
aftur.
Þetta eru ekki orð út í bláinn töluð, heldur er óhætt að
taka þau bókstaflega. Við böfum söguna sjálfa því til sönn-
unar. Flettum henni upp og skyggnumst litla stund í opn-
ur hennar. Þar blasir við okkur á vixl viðreisn og hrun, sól-
arljómi og nætursorti. Það stafar mikilli birtu af orðum
Kolskeggs, er hann segir: ,,Skal ek hvatki á þessu níðast né
öðru því, er mér er til trúat.“ Slík orð, mælt af heilum hug,
ættu að vera einkunnarorð hvers íslendings, livaða íþrótt, sem
hann stundar. Þá þyrfti Island vart að kvíða komandi dög-
um. Slíkur maður sem Kolskeggur, er heldur vildi yfirgefa
frændur og fósturjörð en brjóta gildandi leikreglur á þeim
kappvelli, sem hann háði á sína lífs-íþrótt, — slíkur mað-
ur, segi ég, þyrfti hver sonur og dóttir íslands að vera, ]>ví
að það er að vera þetta, sem forfeður okkar nefndu drengur
góður. —
Minnumst og Ara prests, sem sagði, að hvað sem missagt
kynni að vera í fræðum sínum, væri skylt að hafa það held-