Skinfaxi - 01.11.1941, Síða 29

SKINFAXI
77
unnin eru á jörðinni, til íþrótta, þá sé hæpið að álykta, að
þær miði allar til góðs, eins og ég hefi þegar haldið fram,
að þær gerðu. Nefnum til dæmis flugíþróttina, sem nu er
notuð til manndrápa, hernaðaríþróttina yfir höfuð. Hefur
ekki mannkynið snúið þar orku sinni og snilli gegn sjálfu
sér, sér til fullkominnar tortímingar? Svar mitt er neitandi,
og ég neita þeirri skoðun, sem víða hefur verið haldið á
lofti í seinni tíð, að mannkynið sé að hverfa frá hinu háa
takmarki um frið og hamingju á jörðu. Ég neita því einnig,
að siðgæðisþroski þess sé í réniin og að afturhvarf til villi-
mennskunnar sé yfirvofandi. Já, væri svo, þyrftum við að
líkindum ekki að kvíða heimsstyrjöldum í framtíðinni, því
að fyrir hverju ætli að berjast, þegar allir liefðu kastað trú
sinni á þau verðmæti, sem siðmenningin hefur gert eftir-
sóknarverð? Þáð væri þá helzt maturinn og makinn. En út
af slíku risi aðeins nábúakritur, sem ekki kæmi nema fáum
við i hvert skipti.
Nei, heimsstyrjöldin er einmitt sönnun fyrir því, að mann-
kynið þráir enn jafn ákaft og fyrr frið og hamingju og full-
komnun. Það á enn hugsjónir, sem þvi eru meira virði en
lífið. Þess vegna segi ég: Æðrumst ekki, þó að sprengjurn-
ar falli, fyrst enn eru til þeir menn, sem taka lamb fátæka
mannsins og matbúa það fyrir þann rika. Og hörmum það
ekki, þó að uppreisnir séu gerðar, meðan hásæti valdaræn-
ingjans hefur enn ekki verið jafnað við jörðu.
Það er ekki að neita því, að óendanlega mikil verðmæti
glatast, þegar styrjöld er hóð, mikið blóð rennur í sandinn
og mörg tár falla. Samt sem áður her ekki að örvænta. Mann-
kynið sækir fram og berst af því að leiðin er órudd, og i
fálmi sínu eftir hnossinu leggur það stöðugl hindranir fyrir
sjólft sig i götuna, hindranir, sem það verður siðan að brjóta
niður með ofurerfiði og fórnum. Það skrikar aftur á bak í
brattanum, sem það sækir á, en ekki um heilt skref. Það
stígur fram og skrikar aðeins hálft skrefið til baka. Og áfram
miðar því hægt og hægt upp á tindinn, því að vilji j)ess er
eilífur og þráin til hins fullkomna er borin því í hrjóst.-
Ég hef, með þessum orðum, sem ef lil vill kunna að
hneyksla einhvern, reynt að röðstyðja þá skoðun mína, að
bak við allt, jafnvel hinn hræðilegasta hildarleik, vaki svéfn-
laus von og þrá manneskjunnar eftir frelsi, fegurð og þroska,
— éftir þeirri fullkomnun, serri gerir manninn guði líkan.