Skinfaxi - 01.11.1941, Qupperneq 39

SKINFAXI
87
honum ágætt lið, svo að hann átti nokkurn kost hvíldar.
En er kraftarnir söfnuðust ofulítið, var svo örlátlega af þeim
ausið við skyldustörfin, að vinsemd manna og hjálp kom loks
fyrir ekki. Starfið var of erfitt, en það hefðu öll störf orð-
ið Eiríki, og þótt hann hefði haft fulla heilsu. Frá þeim sjón-
arhól séð var heilsubilun hans ekki i sjálfu sér harmsefni.
Mannást hans, ört streymandi eins og uppsprettulind, var
svo sneydd tilliti til eigin hags og sjálfsvarðvcizlu, svo guð-
leg, að mannlegir möguleikar rúmuðu hana ekki. Kærleikur
hans þekkti engin takmörk hyggindanna. Hann leitaði að
þörfum vina sinna og jafnvel löngunum. Glaður hefði hann
gefið sinn síðasta eyri fyrir vínföng, hefði vinur hans horið
sig illa vegna skorts á þeim, og var hann þó frábitinn nautn-
um. Um slíka góðsemi má líklega deila, en það er ef til vill
einmitt þetta við Eirík, sem gerir hann þeim, sem þekktu hann
vel, ógleymanlegan. Hann var af alhuga góður, og svo vildi
hann einnig vera sannur. Allan hálfleik og óheilindi hataði
hann, miskunnarlaust reif hann niður það, sem honmn fannst
byggt á ósannindum, hvað sem notagildi þess leið.
Þólt Eiríkur væri heill og ós'kiptur að góðleik og sannleiks-
ást, var hann ekki maður heilsteyptur. Hann var lengst af
leitandi og þvi oft í ósátt við sjálfan sig. Sál hans var ekki
í æskilegu jafnvægi og mun sjúkdómur hans hafa valdið miklu
um, en það þó mest, að vitsmunir hans, sem voru miklir,
héldust ekki í hendur við tilfinningar hans, sem voru heitar
og ríkar. Yar hér eðlismunur, en ekki magns: Vit hans var
einkum prófandi, gagnrýnið; siður skapandi, vísindamanns-
ins; tilfinning og vilji miklu jákvæðara, kennimannsins. Lífs-
skoðun sú, er hann vildi skapa sér, var honum ef til vill of-
viða. Hún skyldi rúma hann allan, vera rökrétt vísindi, en
einnig opinberunarbók réttlætisins og kærleikans. En liér
varð erfitt um hlutföll. Eðlisþætlirnir tveir, vits og tilfinn-
inga, voru svo rikir, hvor um sig, ólikir og sjálfstæðir, að
þeir þoldu ekki þann afslátt, er samræmd lieild heimtar. Varð
reyndin sú, að meir gætti gagnrýni og aðfinnslna, er talið
barst að lífsskoðunum, en liin hlýja persóna varð nær ein-
völd í s'amskiptum og náinni kynningu. Til ]>ess að skilja
Eirík, þurfti því ekki aðeins að vita um skoðanir hans, held-
ur einnig hver drengur hann var.
Iíéðan, sem eg sit nú, er langt heim. Það hefir lengzt, því
að nú er mér horfinn ánægjulegur áfangastaður, heimili Ei-
ríks og hann sjálfur, er hann var heimiliskennari frú Aðal-
bjargar Sigurðardóttur, og siðar er hann átti konu og lítinn