Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 14

EIMREIÐIN
Geggjað fólk.
Saga el'tir Kristmann Guðmundsson.
Yfirlæknirinn við geðveikrahælið í H. var ágætur ganiall
maður, reglulegur höfðingsmaður, af þeirri tegund, sem ekki
var óalgeng á dögum foreldra okkar og afa, en sem nútim-
inn, einhverra hluta vegna, virðist ekki geta skapað. Þar að
auki var liann sagður óvenju-góður læknir. Hann hafði fengið
ýms ágæt tilhoð um stöður við erlend sjúkrahús. Þegar ég'
spurði hann einu sinni, hvers vegna hann liefði ekki þegið
eitthvert af þeim, l)rosti liann greindarlega, liljóðláta hrosinu
sínu, sem sýndi allar hrukkurnar í andliti hans og gerði það
svo innilega góðlegt og fjörlegt.
»Eg hef alt, sem ég get óskað mér hér«, sagði liann með
dálítið kænskulegum áherzlum á orðunum. »Hamingja mín
er ekki lengur i fjarlægð né framandi löndum«.
Iig var um nokkurn tíma ráðinn sem hjúkrunarmaður á
hælinu, ég átti að kynnast lífinu. Hann hló, þegar hann réði
mig þangað: »Þér gerið þetta alt að tómri rómantík«, sagði
hann á sinn hátt, sem var angurblíður og örlítið háðslegur
í senn. »Þér sjáið heiminn gegn um róslituð gleraugu, ungi
maður, — en geðveiki er ekki rómantísk«. — Svo hló hann
góðlállega og hristi höfuðið. »Hatið þér bara gleraugun. Það
er einskonar geðveilii að sjá fegurð í liinu ljóla. Þér liaíið
kannske goll af að vera hér?«
Annars var hann mjög fálátur fyrst í stað, eins og margir
gamlir, siðfágaðir menn eru, án þess að móðga eða hryggja.
án tilrauna til að neyða aðra til að lítillækka sig. Hann
svaraði kveðjum míuum alt af mjög vingjarnlega og tók mig'
stundum tali. Mér þótli vænt um þennan vingjnrnleik lians
og reyndi ckki að troða mér inn á hann. Eg skildi að hann
vildi vera í friði. Friðurinn hafði svo mikið að þýða fyrh’
hann. Ég varð þess brátt vís, að hann umgekst ekki starfs-
bræður sína meira en nauðsvn krafði. Hann bauð reyndar
vinum sínum til sín stundum, hann vildi ekki skera sig' úr,
ekki vera öðruvísi en fólk er flest; hann gerði alt, sem nauð-