Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 43

eimdeiðin
ÞAÐ, SEM HREIF
163
þetta kalTi. Rebekka beið. Við vorum strax orðin kunnug.
Og þegar hún fór með bakkann, stóð ég upp og opnaði
hurðina.
Eiginlega bar ekkert til tíðinda í þrjár vikur. Jú, annars.
Gráu augun hennar voru að verða eitthvað öðruvísi, dekkri
a litinn og lilýrri. Og ef bún leit á mig, fanst mér blóðið
fara að streyma einhvern veginn skrítilega, eins og nokkurs
honar vatnavöxtur væri að myndast í því. — Jæja. Svo er
það eitt kvöldið kl. 6, að Rebekka mætir mér í forstofunni.
Þetta var, sjáið jiið, í skammdegi og komið myrkur. Ég skil
ekki enn hvað hún var að gera þarna. En bvað um það.
Hún liefur vafalaust átt erindi. Ég veit ekki enn hvernig það
atvikaðist. Ég rétti út hendurnar. Og hún varð fyrir mér.
Hún var heit og ör og andaði títt. Við hnigum saman og
honium engu orði upp. Jú, þessu gat ég stunið upp eftir
augnablik: Elskan mín! Þetta var það fyrsta. Það tognaði vel
Ur þessari stund fyrir okkur. Og seinna um kvöldið urðum
v*ð aftur ein. Og næstu daga og kvöld sótti í þetta saina liorf.
Nú neyðist ég til að segja eins og var: Eg átti unnustu
fyrir sunnan, sem ég hugsaði um nótt og dag. Elskuleg, lítil
sfúlka með tær augu og blá eins og himininn, með glóandi
sóleyjar-koll og litlar og saklausar liendur. — I3riðja kvöldið,
seni ég sat í faðmlögum við Rebekku, fór einhver lítill fugl
að tísta inni í brjóstinu á mér: Þú mátt ekki, j)ú mátt ekki,
Þú mátt ekki, sagði fuglinn og brýndi raustina. Og ég var
a sama máli. Ég ásetti mér að kippa að mér hendinni og
láta ekki verða meira úr þessu milli okkar Rebekku. Daginn
eltir kvel ég mig til að sneiða hjá henni. Hún skildi mig
ehki strax. í rökkrinu er ég að fara út með krakkana i
Snjókast. Þeir eru komnir út. Rebekka gengur í veg fyrir mig
a ganginum. Við erum ein. Hún leggur höndina á öxlina á mér.
Jóhannes, segir hún. Hvernig er það?
Mér varð svo gersamlega orðfall, að ég stóð bara og glápti
á hana.
Hvernig er það, segi ég.
Hún var orðin skipandi. Ég fann að hér dugðu engar lygar.
~~ Eg, ég — ja, bara svoleiðis, að ég á unnustu í Hrepp-
ununi.