Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 46

166
ÞAÐ, SEM HREIF
EIMREIÐIN
Ég verð að segja það. Ég var alveg hringa-vitlaus að vita
þau svona hvort hjá öðru allan þennan tínia. En náttúrlega
varð ég að láta sem mér stœði aigerlega á sama. Eg sölcti
mér niður í blöðin, Dag og Isafold, og sá þó ekki einn ein-
asta staf. Klukkan 11 gat ég sagt við Rebekku einslega:
— Er liann skemtilegur?
Eg hef líklega sagt þetta afskaplega kvikindislega, því hún
dimmroðnaði og leit á mig augum, sem loguðu — ja, þau
loguðu held ég af heipt.
Rétt á et'tir kom Þorbjörn inn. Og livað halda menn að
liún hafi þá gert?
Hún hopaði frá mér út í liorn, þar sem hanh stóð, og
lagðisl upp að öxlinni á honum. Ég hugsa: Dæmalaus ósköp
hlýtur manninum að líða vel í öxlinni.
Mér leið voðalega um nóttina. Rebekka var eins og á nál-
um daginn eftir, en óstjórnlega drembileg.
Mér var farið að íinnast lílið óbærilegt, nema ég gæti
fengið hana til við mig aftur. En það virtist ekki orðinn
neinn liægðarleikur. Og nú var ég búinn að hálf-gleyma elsk-
unni minni fyrir sunnan, með litlu liendurnar.
Um kvöldið situr Rebekka enn hjá Þorbirni. Líka þetta
kvöld. — Ég sé að þetta er l'arið að vinna á honum, enda
veit ég ekki, hvernig nokkur maður átli að geta staðist
annað eins.
Blóðið í mér var á afskaplegri ferð. Eg er viss um, að það
hefur vaxið um marga potta.
Svo háttar hún í fyrra lagi. Hún svaf ein í herbergi. Þetta
gat eldci gengið svona. Ég sá það. Ég mundi tæplega haldast
lifandi marga daga með svona áframhaldi. Ég varð að fara
inn til stúlkunnar og tala við liana.
Og ég fór inn. Auðvilað bankaði ég á hurðina áður en ég
gekk inn.
Rebekka stóð á náttkjólnum.
Hvernig halda menn, að það hafi verlcað á mig?
Fyrst þannig, að ég steingleymdi öllu, sem ég ætlaði að segja,
langri ræðu. — Rebekka varð eins og eldur í andlitinu. Þarna
stóð ég nú eins og símastaur og datt ekkert í hug. Þá vildi
mér það lil lífs, að ég sá rauða bók liggjandi á borðinu.