Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 47

CIMREIÐIN
ÞAÐ, SEM HREIF
167
Eg lief eklci orðið fegnari í annan tirna. Eg sagði: Rebekka,
setlarðu að lesa í þessari rauðu bók?
— Nei.
Mér óx liugur, því hún svaraði alveg almennilega.
— Viltu þá lána mér hana rétt í kvöid? — Pví það getur
''7el farið svo, að ég verði ekki hérna á Hrafnabóli í jólafríinu.
Ekki veit ég hvernig ég sagði þetta. En ég fann að Re-
bekka varð eitthvað mýkri í viðmóti.
— Já, sagði hún. Hún sagði það meira að segja tvisvar
sinnum.
Eg býð svo góða nótt með hendinni. Því næst seildist ég
yfir á borðið eftir bókinni. Ég varð að rusla ofan af henni
Þeihniklum varningi, tilheyrandi kvenlegri fegurð. Að því
Þúnu bauð ég svo aftur góða nótt með hendinni. Svona nú,
Þetta var þó dálítill undirbúningur.
Eg ias í þeirri rauðu þangað til klukkan 3. Eg reyndi það
að minsta kosti. En sannast að segja hafði ég aldrei skímu
Unr innihaldið. Vissi þó að það var eitthvert gott og fallegt
guðsorð, annaðhvort Nýja-testamentið eða Vefarinn frá Kasmír.
Sv« slökti ég.
En nú hleyp ég yfir tvo tíma í myrkri næturinnar. Þeir
'°i’u mér eins langir og heilt ár. Eg festi ekki blund og gerði
ekki annað en velta mér og bylta.
Hvað er nú? Eg heyri umgang, enginn efi, fótatak og opnuð
kurð niðri. Ég liafði hei’bergi uppi á háalofti — og hlusta.
* finrm mínútur hlusta ég og stend á öndinni. Ég þekki fóta-
tíikið. Ég hendist til og þreifa undir koddann, kveiki og lít
a klukkuna. Hún er 5. — Aftur fótatak og skelt liurð. Þá
æði ég á fætur og fram á gólf. Smeygði mér samt í bux-
urnar og jalckann.
Niðri í miðjum stiga fer ég fyrst að hugsa út í, hvaða vit
Se í þessu nætur-rápi. Auðvitað er ekkert vit í því. En ég gat
ekki legið kyr. Eitthvað verð ég þó að segja, einhverja grein
c'ð gera fyrir svona ferðalagi um hánótt. Já, ég hef skýring-
Una á takteinum, ef með þarf.
•Eeja. Eg opna hurð. Og aðra til opna ég. Og þá þriðju —
jdetni á eldhúsið. Hurðin er í hálfa gátt. Rebekka! Glóbjart
J°s í eldhúsinu. Hún sneri að mér baki, ofurlítið álút yfir