Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 100

220
HRIKALEG ÖRLÖG
eimreiðin
sjónarinnar, væri það lians eina áhugamál að vinna aftur
sitt góða mannorð. Þetta væri ekki hægt, skrifaði hann,
meðan hann lægi undir grun. En það væri í hans valdi að
gefa ótvíræða sönnun fyrir trúmensku sinni. Og í lok bréfsins
fór hann fram á, að hann og yíirhershöfðinginn mæltu sér
mót, að næturlagi, á miðri sléttu einni hjá el Moneta. Áttu
þeir að gefa livor öðrum merki, hvar mætast skyldi, með því
að slá eld með stáli og tinnu þrisvar sinnum.
Frelsishetjan mikla, San Martin, dáðist að djörfum og hug-
rökkum mönnum. Þar að auki var hann réttlátur og brjóst-
góður. Eg sagði honum sögu mannsins eins ítarlega og ég
vissi, og fékk skipun um að leiðbeina San Martin hina um-
töluðu nótt. Merkin voru rétt gefin. Það var miðnætti og
þögn og myrkur hvíldi yfir bænum. Hinar tvær skikkju-
klæddu verur mættust á miðri víðáttunni, og ég, sem hélt
mig í hæfilegri fjarlægð, hlustaði í klulckustund eða meira á
raddir þeirra í fjarska. Loks gaf liershöfðinginn mér merki
um að koma, og þegar ég kom, heyrði ég að San Martin,
sem var jafn-kurteis við tigna sem ótigna, bauð Gaspari Ruiz
vist á aðal-herstöðinni þessa nótt. En hann afþakkaði með
þeim ummælum, að liann ætti ekki þann heiður skilinn fyr
en hann hefði áorkað einhverju.
»Þér getið ekki tekið á móti venjulegum strokumanni sem
gesti yðar, yðar hágöfgicc, andmælti hann og hló lágt, hörfaði
aftur á balc og hvarf út í myrkur næturinnar.
Yfirhershöfðinginn sagði við mig, um leið og við héldum
aftur af stað: »Ruiz, vinur okkar, hafði einhvern í för ineð
sér. Ég sá bregða fyrir einliverri veru með honum. Það var
þögull förunauturcc.
Ég liafði einnig veitt því eftirtekt, að einhver mannvera
gekk til Gaspars Ruiz, um leið og hann livarf út í myrkrið.
Veran var i karlmannsfötum og með barðastóran hatt. Eg
braut heilann um það, eins og auli, hver þetta gæti verið, sem
Gaspar hefði gert að trúnaðarmanni sínum. Ég hefði þó átt að
geta séð fljótlega, að þar gat elcki verið um aðra að ræða en
stúlkuna, sem seinna átti að verða okkur svo erfið viðfangs.
Ég vissi aldrei, livar liann faldi hana. Ég fékk síðar að vita,
að hann átti móðurbróður, sem rak smáverzlun í Santiago,