Morgunn - 01.06.1970, Síða 60

Valgerður Gísladóttir:
Lækningin
☆
Veturinn 1921—22 var ég til heimilis hjá i'oreldrum rninuni
nð Hverfisgötu 70 í Reykjavík, þá á tvítugsaldri.
Fyrripart vetrarins fékk ég mjög slæmt lungnakvef og var
]>vi ekki við neina fasta vinnu. Ég var undir ströngu læknis-
eftirliti, því á þessum árum herjuðu berklarnir sem einn skæð-
asti sjúkdómur hér á landi.
Er kom fram á útmánuði, fór ég að finna lil í hægri hnélið.
Bólgnaði liðurinn og var svikull; var þó erfiðast að beygja lið-
inn. Voru og stöðugar þrautir í honum. Þótti lækninum nii
lieilsufar mitt ærið grunsamlegt, þar sem hæði var lungna-
kvefið og nú bættist við einhvers konar meinsemd í linénu.
Hafði hann orð á því, að bezt myndi að ég færi á berklahælið
á Vil'ilsstöðum.
Mér fannst nú alvarlega syrta í álinn. Ég ákvað að fara
til prófessors Sigurðar Magnússonar, sem þá var yfirlæknir
.i Vifilsstöðum. Eftir að hann hafði skoðað mig mjög rækilega,
sagði hann, — að í lunganu væru engir iilettir og hefðu
oldrei verið og ætti ég því ekkert erindi á Vífilsstaði. Um
hnéð sagði hann, að of snemmt væri að segja nokkuð ákveðið
cn hann gerði frekar ráð fyrir, að þar va;ri gamalt meiðsli,
þótt ég þá gæti ekki munað eftir að hafa meitt mig. Prófessor-
inn ráðtagði mér að fara í sveit yfir sumarið, ef ég gæti það,
án þess að ganga í stranga vinnu.
Ég fór i glöðu skapi heim að segja foreldrum minum þessi
góðu tiðindi. Þegar heim kom, hittist svo á, að Lárus Helga-
son frá Kirkjuhæjarklaustri var staddur heima. Hann var
góður kunningi móður minnar. Það er skemmst frá því að
segja, að Lárus bauð mér austur til sín. Þar var ég frá því um