Morgunn - 01.06.1970, Síða 62

56
MORGUNN
Móðir mín, María Þorvarðardóttir, var dulræn að eðlis-
fari. Hún hafði mikla trú á dulrænum fyrirhrigðum og lækn-
ingum. Þennan vetur var hún oft búin að biðja mig að lofa
vinum sínum að reyna lækningu við mig á miðilsfundi. Ég
tók því alltaf mjög fálega, var ekki trúuð á slíka hjálp um það
leyti ævinnar og vildi ekkert við slíkt eiga.
Um þetta leyti dreymdi mig eina nóttina, eða ég sá, að inn
í herbergið kom kona. Hún gekk beint að rúminu minu. Ég
þekkti hana ekki, þó sá ég hana glöggt. Þetta var kona meira
en i meðallagi há, skarpleit og gráeygð, með hvassar augabrýr.
Hún laut niður til mín og sagði í ströngum skipunartón: „Lát
þú lækna þig, barn.“ Ég hrökk upp og glaðvaknaði. Virtist
mér ég sjá á eftir konunni út úr herberginu.
Um morguninn sagði ég móður minni frá draumnum og
lýsti konunni. Mamma þekkti konuna strax af lýsingu minni
og sagði: „Þetta hlýtur að hafa verið móðir mín, sem þú ert
heilin eftir.“
Þessi amma min var dáin áður en ég fæddist og ég hafði
aldrei séð mynd af henni. Móðir mín talaði lengi við mig
þennan morgun og sagði mér margt úr lífi sinu, sem mér var
þá óskiljanlegt, og margbað mig að samþykkja nú lækninga-
tilraun á miðilsfundi.
Ég á vont með að lýsa tilfinningum mínum um þetta leyti.
Ég þráði að verða heilbrigð, en ég hafði enga trú á svona
lækningu. Ég trúði á Guð eða eitthvert æðra vald, sem miklu
réði um líf okkar ef við gerðum það, sem við héldum að væri
bezt og réttast, en hvað þetta snerti var ég algerlega áttavillt,
enda með litla lifsreynslu, aðeins rúmlega tvitug. Samtal okkar
mömmu endaði á því, að ég lofaði að láta reyna þetta, ef ég
fengi hnéð ekki skorið.
Við mæðgurnar fórum þennan sama dag til prófessors Guð-
mundar Magnússonar. Ég bað hann um hans álit á uppskurði.
Hann skoðaði mig mjög vandlega og spurði um allt, sem
veikindum minum við kom. Að þvi loknu sagði hann stuttara-
lega: — Ég gef ekki mitt samþykki. Þetta er of stór liður til
að eyðileggja, að svo stöddu. Mamma spurði: — Haldið þér,