Morgunn - 01.06.1970, Qupperneq 64

58
MORGUNN
saman og hressa sig á kaffi. Mamma sá, að ég var vöknuð og
spurði, hvort ég vildi kaffisopa, en ég sagðist ætla inn í rúm
að sofa. Ég var svo utan við mig, að ég gleymdi að setja á mig
gipsið. Eg komst inn i rúm og vissi síðan hvorki í þennan heim
né annan, fyrr en morguninn eftir, er ég vaknaði um sexleytið.
Þá varð ég undrandi, því ég var með krepptann fótinn.
Fyrst skildi ég ekkert, en svo mundi ég allt, sem gerzt liafði
kvöldið áður. Ég rétti varlcga úr fætinum, reis upp og skoðaði
hann.
Mér varð fyrst á að kalla: Mamma, mamma, sjáðu, sjáðu.
Eg er ekkert hólgin. Móðir min kom og sá undrið, fóturinn
var bólgulaus og ég gat beygt hann. Ég þorði varla að hreyfa
mig, svo undrandi var ég.
Móðir min fór að tala við mig um margt, sem hún hafði
séð og reynt um æfina. Við það vaknaði hjá mér veik von
og trú. Ég fór á fa'tur, gekk um húsið, fór inn i herbergið, þar
sem fundurinn var haldinn í kvöldið áður. Á borðinu lá enn
miðinn, sem Andrés hafði skrifað á. Þar stóð, að það væri
marið blóð á bak við hnéhlassið. Lika var þar tiltekið hvenær
ég hafði meitt mig og á hvern hátt. Þá mundi ég eftir því, en
hafði aldrei dottið það í hug, að setja það í samband við veik-
indin. Ég hal'ði misstigið mig smávegis, er ég hljóp yfir garð
3—4 vikum áður en veikindin hófust í hnénu.
Þannig valda smáatvikin i lífi okkar oft þcim stóru, og svo
var um þetta.
Á rölti mínu um húsið hugsaði ég i sífellu: Nú hlýtur linéð
aS hólgna, þvi ég var gipslaus, en það gerði það ekki.
Eftir hádegi setti ég gipsið á, tók staf minn og hækju og
fór til læknisins. Hann varð hissa, að sjá mig aftur svo fljótl.
Þegar ég kom á stofuna til hans, spurði hann með áhyggju-
svij), hvort mér hefði versnað? Ég sagðist ekki vita það, hann
yrði að skoða það sjálfur. Það gerði hann, og varð ekki síður
undrandi en ég um morguninn. Hann stamaði uj)j>: — Hvað
hefur þú gert? Hvar hefur þú verið?
Ég sagði allt eftir því sem ég bezt gat. Hann horfði rann-
sakandi á mig góða stund, svo sagði hann; — Þá er þér batnað,