Morgunn - 01.06.1970, Síða 67

MORGUNN
61
venjulegu vökuástandi. Sýnir hans voru yfirleitt draumsýnir
meðan hann svaf eða var í einhverju millibilsástandi milli
svefns og vöku. Stundum virtist hann sjálfur geta haft áhrif
á drauma sína með því að hugsa um ákveðinn hlut á meðan
hann var að sofna. Snerist síðan draumur hans um þann hlut
og mundi hann drauminn, er hann vaknaði. Svæfi hann hins
vegar mjög laust, eða væri i einhverjum dvala á milli svefns
og vöku, hóf hann ef lil vill að tala upp úr svefnmóki þessu um
það hvað hann sæi. Mátti þá með varúð spyrja hann nánar
um þetta og svaraði hann þá jafnóðum. Mundi hann þá yfir-
leitt ekki eða mjög óljóst hvað hann hafði sagt. Þegar liann i
þessu ástandi sá hluti eða atburði langt í burtu, er ekki auðvelt
að gera sér grein fyrir því hvort um fjarskyggni var að ræða
eða einhvers konar sálfarir, þannig að hann færi beinlínis úr
líkamanum og til þeirra svæða, er hann lýsti og sagði frá.
Próf. Ágúst H. Bjarnason skrifaði bók um Drauma-Jóa, sem
ut kom áríð 1915, eftir að hafa safnað allmörgum vottfestum
frásögnum um dulargáfu hans. Eru margar þeirra skráðar af
sjonar- og heyrnarvottum og þvi örðugt að vefengja þær. Við
þetta rit mun ég einkum styðjast í frásögnum þeim, sem hér
iara á eftir. En þeim, sem nánar vildu kynna sér allar heim-
ildir fyrir sögunum, vísa ég á að lesa áðurnefnda bók pró-
féssorsins.
Iírútarnir.
Drauma-Jói var vinnumaður á Ytra-Lóni árið 1881. Þó er
það eitt sinn ó engjaslætti, að hann sofnar þar sem fólkið var
að hvílast eftir mat. Heyrist hann þá segja upp úr svefninum:
^Ösköp eiga aumingja skepnurnar bágt“. Þetta sagði hann
uokkrum sinnum. Bóndinn, Tryggvi Jónsson, spyr hann þá
hvað hann sjói. „Ég sé tvo hrúta krækta saman á hornunum
mni á heiði.“ Aðspurour nánar um þetta, segist hann ekki
þekkja staðinn með vissu, en það muni vera annað livort á
Hvammsheiði eða Dalsheiði. Ekki kvaðst hann sjó markið á
skepnunum tiógu glöggt, en helzt var á honum að skilja, að