Morgunblaðið - 18.06.2010, Blaðsíða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚNÍ 2010
✝ Sigurbjörg Ein-arsdóttir fæddist
á Eskifirði 25. júní
1921. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Aust-
urlands, Egilsstöðum,
5. júní 2010.
Foreldrar hennar
voru hjónin Einar
Sigurbjörn Sigurðs-
son, f. 7. júlí 1885, d.
24. nóvember 1967,
og Guðrún Björg
Björnsdóttir, f. 10.
ágúst 1883, d. 23.
september 1966. Sig-
urbjörg átti eina systur, Þórunni
Aðalheiði, f. 1911, d. 1966, hún var
búsett á Eskifirði.
13. júní 1942 giftist Sigurbjörg
Jóhanni Ágúst Guðnasyni, f. 3.
ágúst 1918, d. 30. mars 1994. Hófu
þau búskap á Eskifirði og bjuggu
þar til 1948 er þau fluttu í Streiti í
Breiðdal. Ágúst og Sigurbjörg
stunduðu sauðfjárbúskap á Streiti
fram til ársins 1975 er þau fluttu á
Breiðdalsvík. Á Breiðdalsvík bjó
hún til 2002, er hún flutti að Mið-
vangi 22 á Egilsstöðum.
Sigurbjörg og Ágúst eignuðust 4
börn: 1) Heiðrún Björk f. 30. desem-
ber 1942, d. 20. jan-
úar 1946, 2) Einþóra
Guðný f. 10. maí 1945,
d. 4. ágúst 1952, 3)
Unnur Aðalheiður f.
30. maí 1950, gift
Kristjáni Frímanni
Tryggvasyni f. 24.
júní 1940, búsett í
Reykjavík, 4) Hjörtur
Þór Ágústsson f.13.
nóvember 1952,
kvæntur Jóhönnu
Björk Guðmunds-
dóttur f. 12. febrúar
1956, þau eru búsett á
Egilsstöðum. Fyrir átti Sigurbjörg
tvo syni, Ragnar Brynjar Hjelm f.
21. október 1937, sambýliskona
Kristrún Jónsdóttir f. 8. febrúar
1949, búsett í Reykjanesbæ, og Sig-
mar Hjelm f. 29. apríl 1939, kvænt-
ur Ingunni Gyðu Aðalsteinsdóttur f.
6. maí 1942, búsett í Hafnarfirði.
Sigurbjörg átti 15 barnabörn, 23
barnabarnabörn, 8 barnabarna-
barnabörn og 1 barnabarnabarna-
barnabarn; voru ættliðirnir því
orðnir 6 frá árinu 2009.
Útför Sigurbjargar verður gerð
frá Heydalakirkju í dag, 18. júní
2010, kl. 14.
Það var kyrrð og friður, morg-
unsólin skein inn um rifu á svala-
hurðinni og varpaði geislum sínum
á sjúkrabeð Sigurbjargar Einars-
dóttur frá Streiti í Breiðdal. Friður
var yfir ásjónu hennar þar sem hún
þennan fallega morgun var að
kveðja lífið eftir tæp 89 ár.
Rólegheit og friður hafa einkennt
far Sigurbjargar, alltaf yfirveguð,
æðrulaus en þó föst fyrir, en fór vel
með. Ég minnist þess er hún fór í
mikla aðgerð fyrir mörgum árum,
hún haggaðist ekki, kvartaði aldrei,
bara beit á jaxlinn. Alveg ótrúlegur
styrkur.
Kynni okkar Sigurbjargar hófust
fyrir um 13 árum er við Unnur
dóttir hennar hófum sambúð. Við
fórum að heimsækja hana á Breið-
dalsvík, þar sem Sigurbjörg bjó þá.
Við komum seint að kvöldi og geng-
um strax til náða. Ég vaknaði fyrir
allar aldir og var að velta fyrir mér
hvernig ég ætti að kynnast þessari
fámálgu konu, rek þá augun í kaffi-
vélina og helli uppá og þegar Sig-
urbjörg kom fram þá bauð ég henni
góðan daginn og spurði hvort það
mætti bjóða henni kaffi, sem hún
þáði. Síðan þá höfum við verið góðir
vinir og drukkið margan kaffiboll-
ann saman.
Sigurbjörg var fróð og minnisgóð
og því gaman að tala við hana og
sátum við oft að spjalli er hún
dvaldi löngum hjá okkur Unni bæði
í Munaðarnesi og í Reykjavík. Hún
hafði mjög gaman af því að ferðast
og fór í ferðir með eldri borgurum
um landið á meðan heilsan leyfði.
Hún kom einnig í samfloti með okk-
ur til Kanaríeyja og eins til Noregs.
Í seinni tíð þurfti ekki langan bíltúr
til að gleðja hana.
Sigurbjörg ætlaði – og hlakkaði
mjög til – að koma suður og vera
viðstödd brúðkaup okkar Unnar
þann 12. júní sl. sem hún hafði lagt
blessun sína yfir en veiktist snögg-
lega og lést laugardagsmorguninn
5. júní. Hún var sem fyrr æðrulaus
og sterk, kvaddi með þessum orð-
um: „Nú er þessu að ljúka hjá mér
en þið haldið ykkar striki með dag-
inn ykkar“.
Ég kveð tengdamóður mína,
þessa hugrökku, sterku konu með
þakklæti fyrir allt þessi ár sem við
áttum samleið.
Ég votta öllum ættingjum samúð
mína.
Í guðs friði,
Kristján Tryggvason.
Minningarnar bera mig ósjálfrátt
austur á Breiðdalsvík, en sem barn
kom ég ósjaldan þangað til að hitta
ömmu, afa og fólkið mitt þar.
Á þeim tíma var leiðin frá
Reykjavík og þangað austur tals-
vert ferðalag fyrir barn, en tilhlökk-
unin að hitta ömmu og afa auðveld-
aði hana til muna.
Þegar við nálguðumst Selnesið og
þú birtist í eldhúsglugganum spratt
hamingjan fram í barnshjartanu.
Hjá ykkur var yndislegt að vera, og
frá Breiðdalsvík hef ég fjársjóði
minninga sem gott er að leita til.
Oft tókum við í spil, en þá var
ávallt mikið hlegið og við gleymdum
stað og stund. Þá fylgdu ósjaldan
með skemmtilegar sögur frá fyrri
tíð, sem þú varst hafsjór af. Þær
máluðu dýrmætar myndir í huga
mínum, af lífinu á Streiti og Breið-
dalsvík og uppátækjum frænda
minna þar. Það er líka sama hver
uppátækin voru hjá mér, alltaf
gafstu þér tíma til að sýna þeim
áhuga, enda varstu góður vinur með
einstaka nærveru.
Jólin koma oft upp í hugann þeg-
ar ég hugsa um þig. Þú varst mikið
jólabarn og þá bárust frá þér djásn
sem þú hafðir skapað sjálf af mikilli
lagni og alúð. Gjafir þessar voru
umvafðar ást og umhyggju og höfðu
mikla sérstöðu.
Við erum þakklát fyrir þann dýr-
mæta tíma sem við höfum átt með
þér, einkum fyrir austan og hér fyr-
ir sunnan, en einnig í Borgarfirði, í
Aðalvík og í Noregi. Þú varst ein-
stök kona, lífsreynd, þrautseig og
góðhjörtuð, og gædd miklu innsæi.
Vitur og orðvör, en alltaf var stutt í
gleðina og hláturinn.
Elsku amma Sigurbjörg, ljós þitt
mun skína áfram í minningum okk-
ar.
Þórarinn og Heiða Björg.
Í dag kveð ég elskulega ömmu
mína, Sigurbjörgu Einarsdóttur.
Margs er að minnast og þótt
kveðjustundin sé erfið er hugur
minn fullur þakklætis fyrir allar
þær góðu minningar sem fjölmarg-
ar samverustundir hafa gefið gegn-
um árin. Þótt við amma höfum allt-
af búið í landfræðilegri fjarlægð
hvor frá annarri þá hittumst við
reglulega og hún var ávallt ofarlega
í mínum huga.
Amma Sigurbjörg og afi Ágúst
voru bændur á Streiti í Breiðdal í
fjölmörg ár. Þótt ég hafi verið ung
að árum þegar þau brugðu búi og
fluttu í þorpið Breiðdalsvík þá man
ég eftir því hvað mér þótti gott að
koma til þeirra eftir langan akstur
úr Reykjavík. Þjóðvegir landsins
voru ekki beysnir á þeim árum og
ferðalagið austur virtist stundum
endalaust fyrir unga telpu. Það var
því sérlega góð tilfinning þegar við
nálguðumst Streiti og ég vissi að
okkar biðu hlýir faðmar ömmu og
afa ásamt heitum mat fyrir þreytta
ferðalanga. Síðar þegar þau fluttu
sig yfir á Breiðdalsvík þá fékk
borgarbarnið ég að kynnast lífinu í
íslensku sjávarþorpi. Yfir Aust-
fjörðum var ævintýraljómi í mínum
huga og þangað var gaman að
koma. Amma kom reglulega suður
til Reykjavíkur síðastliðin ár og við
tvær gættum þess að gefa okkur
tíma til að fara saman í leikhús eða
njóta þess að spjalla saman í róleg-
heitum á kaffihúsum. Henni var
aldrei sérstaklega vel við ys og þys
borgarinnar en fannst þó gaman að
spóka sig eina og eina kvöldstund í
Reykjavík. Í bæjarferðum sínum
bað amma mig gjarnan um að koma
með sér í ákveðnar verslanir að
kaupa það sem hana vanhagaði um.
Stundum vantaði t.d. garn í dúka
eða myndir sem hún var að sauma.
Amma var að sönnu mikil hann-
yrðakona og eftir hana liggja mörg
falleg, útsaumuð handverk sem hún
gaf oft ættingjum sínum og eru þau
hin mesta heimilisprýði. Í seinni tíð
hafði amma mikla ánægju af því að
ferðast og fór í ófá ferðalögin með
eldri borgurum Austurlands víða
um land. Amma hefur einnig farið í
fjölmörg ferðalög með fjölskyldu
sinni á suðvesturhorninu í gegnum
tíðina en ég minnist þess samt al-
veg sérstaklega þegar amma kom
alla leið til Noregs að heimsækja
mig og fjölskyldu mína þegar við
vorum búsett þar um tíma. Þetta
var í fyrsta sinn sem hún flaug af
landi brott og þá var hún komin yfir
áttrætt. Ég man hve hún gladdist
yfir því að fá tækifæri til að koma
til Noregs, þangað hafði hana lengi
dreymt um að koma. Í Noregi upp-
lifðum við ánægjulegar stundir
saman, ferðuðumst víða, sigldum
einnig til Danmerkur og heimsótt-
um þar annað ömmubarn hennar
sem er Atli Hjartarson, frændi
minn og vinur. Þetta voru ógleym-
anlegar vikur og amma sýndi mik-
inn dugnað í þessu ferðalagi.
Á langri ævi hefur lífið séð ömmu
fyrir mörgum erfiðum verkefnum.
Amma var gædd sérstakri hugarró
og æðruleysi sem hjálpaði henni í
gegnum erfið tímabil. Hún var allt-
af sjálfri sér samkvæm og staðföst.
Þótt hún væri yfirleitt ekki orð-
mörg þá vógu orð hennar þungt og
þeim var hægt að treysta.
Kveðjustund er runnin upp.
Minningin um sterka og hlýja konu
mun ávallt lifa.
Hanna María Harðardóttir.
Til langömmu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ. virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Unnur Agnes Níelsdóttir,
Benedikt Bjarni Níelsson,
Skúli Þór Johnsen.
Elsku amma, nú er komið að leið-
arlokum, þú hefur kvatt okkur hér
og haldið annað. Þar hefur verið
tekið vel á móti þér af afa og dætr-
um ykkar þeim Heiðrúnu og Ein-
þóru. Eftir lifa minningar um ein-
staka ömmu og mun ég deila þeim
með börnunum mínum.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann eftir að hafa bú-
ið í sama húsi og afi og amma frá 1
árs aldri til tvítugs og í sömu íbúð
fyrstu 5 árin. Minning um ömmu
sem var alltaf til staðar fyrir mann
þegar eitthvað bjátaði á, til að
kenna manni og leiðbeina í hinu
daglega lífi, segja sögur frá því í
gamla daga eða bara til að leika við
og stytta manni stundirnar. Að vera
lítill strákur og fá að sofa uppí hjá
afa og ömmu er einhver öruggasti
staður sem til er, það er eitthvað
sem mér finnst að engin börn eigi
að fara á mis við. Þú eldaðir uppá-
halds matinn handa mér ef ég var
svangur, þá oftast hrísgrjónagraut
eða kjötkássu. Yfirleitt var ís í eft-
irmat eða frosin bláber. Á sunnu-
dögum bökuðum við lummur og fyr-
ir jólin gerðum við piparkökur sem
við skreyttum síðan. Bíltúrar um
Breiðdalinn með ykkur afa, ýmist í
Randversstaði eða suður í Núp og
þá keyrt hægt framhjá Streiti og
sagðar sögur frá þeim tíma þegar
þið bjugguð þar. Á kvöldin horfðum
við á sjónvarp og þá sat ég ýmist á
stólarminum hjá þér eða afa. Þau
voru líka ófá kvöldin sem við sátum
og spiluðum manna. Við spiluðum
líka oft kasínu eða rommí á daginn
er ég kom heim úr skólanum og afi
var ennþá að vinna.
Þú gerðir mikla handavinnu í
gegnum tíðina sem skreyttu heim-
ilið og fengum við að njóta þess líka
þegar þú laumaðir að okkur hinu og
þessu. Myndin af skútunni sem þú
litaðir og gafst mér hefur fylgt mér
á alla þá staði sem ég hef búið á síð-
astliðin 18 ár. Maður hættir ekkert
að vera ömmustrákur þó maður
flytji að heiman. Þú prjónaðir
handa mér lopapeysur og sokka
þegar ég fór á sjóinn. Það er ekki
til betri fatnaður að vera í úti á sjó
en lopapeysa sem er prjónuð af
ömmu.
Þú vildir ekki vera að angra aðra
sem höfðu í nægu að snúast og voru
uppteknir að lifa lífinu, en þeim sem
gáfu sér tíma til að hafa samband
eða koma til þín tókstu opnum örm-
un. Ég gleymi því aldrei þegar þú
lést gamlan draum rætast og komst
til Noregs til að heimsækja Hönnu
og við fórum síðan þrjú með ferj-
unni til Danmerkur. Það er ferðalag
sem gaf okkur öllum mjög mikið og
við rifjuðum oft upp.
Elsku amma, það er mér ómet-
anlegt allt það sem þú hefur gert
fyrir mig í gegnum tíðina. Að þú
hafir verið viðstödd giftinguna í
fyrra og sjá hversu mikla gleði
Ágúst litli gaf þér þessa mánuði
sem þið náðuð að vera saman. Ég
kveð þig með þessum orðum Jenna
Jóns:
Marga góða sögu amma sagði mér,
sögu um það er hún og aðrir lifðu
hér.
Alltaf var hún amma mín svo ósköp
væn
og í bréfi sendi þessa bæn:
Vonir þínar rætist, kæri vinur minn,
vertu alltaf sanni, góði drengurinn.
Þó í lífsins straumi bjáti eitthvað á
ákveðinn og sterkur sértu þá.
Allar góðar vættir lýsi veginn þinn,
verndi og blessi elskulega drenginn
minn.
Gefi lán og yndi hvert ógengið spor,
gæfusömum vini hug og þor.
Atli Vilhelm Hjartarson.
Sigurbjörg
Einarsdóttir
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu
það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi
ég muna,
minning, hrópandi rödd,
ó dvel!
En æ, hver má þér með höndum halda,
heilaga blekking!
Sem vængjablik svífandi engla
í augum vaknandi barna
ert þú hverful oss, hversdagsins þræl-
um,
og óðar en sé oss það ljóst, er undur
þitt drukknað
í æði múgsins og glaumsins.
Svo höldum vér leið vorri áfram, hver
sína villigötu,
hver í sínu eigin lífi vegvilltur, framandi
maður;
og augu vor eru haldin og hjörtu vor
trufluð
af hefð og löggrónum vana, að ljúga
sjálfan sig dauðan. . .
En þei, þei, þei, – svo djúpt er vor sam-
vizka sefur,
oss sönglar þó allan þann dag
við eirðarlaus eyrun
eitthvað þvílíkt sem komið sé haust-
hljóð í vindinn,
eitthvað þvílíkt sem syngi vor sálaða
móðir
úr sjávarhljóðinu í fjarska.
Og eyðileik þrungið
hvíslar vort hjarta
hljótt út í bláinn:
Hvar? . . . Ó hvar?
(Jóhann Jónsson)
Þín tengdadóttir,
Anna María Elíasdóttir.
Elsku afi, ég vildi að ég hefði eignast
fleiri minningar um þig, en það sem ég
man er þegar við vorum uppi í sveit og
það var alltaf svo gaman hjá okkur. Ég
man þegar við fórum í litla húsið að
finna verkfæri til þess að smíða og
mála bústaðinn.
Mín besta minning er þegar við vor-
um að skylmast, ég var með sverðið
mitt og afi með stafinn sinn það var
alltaf svo gaman og mikið fjör.
Ég eignaðist ekki margar minning-
ar áður en þú fórst á Eir en ég á marg-
ar minningar um þig þegar þú varst
kominn á Eir og þá margar mjög
skemmtilegar og góðar.
Það er skrítið að heimsækja þig
ekki núna og gefa þér eitthvert gotterí
en ég kem bara til þín í heimsókn á
leiðið og gef þér eitthvað fallegt og
segi þér frá því sem hefur gerst svo þú
missir ekki úr.
Þinn afastrákur og nafni,
Kaj.
Afi Kaj.
Tár streymdu niður andlitið mitt en
þegar tárin runnu niður kinnarnar,
vissi ég að þú varst kominn á betri stað
hjá Guði, fjölskyldu þinni og vinum.
Ást mun fylgja þér hvert sem þú
ferð. Mér þótti rosa-vænt um þig. Ég
finn til sorgar og haturs, en það þýðir
ekkert að slást við örlögin. Ég vildi að
þú værir hér hjá mér. Við gerðum
margt skemmtilegt saman og þú sagð-
ir mér margar sögur frá lífinu þínu og
nýjar sögur um mig og fjölskylduna
okkar. Þú varst kallaður Kátur þegar
þú varst yngri og ég veit af hverju, því
að þú lést mig alltaf brosa og hlæja
þegar ég sjá þig. Minningin um þig
mun lifa með mér alla ævi. Það er kom-
in tími til að þurrka tárin. Ég vil að þú
vitir, að ég mun aldrei sleppa þér. Ég
veit að þér þótti vænt um mig líka.
Hjarta mitt mun alltaf vera með þér.
Þótt þú sért farinn, þá veit ég að við
munum alltaf vera saman.
Nú er kominn tími til að segja bless,
þangað til ég sé þig næst á himni. Andi
þinn lifir í hverju og einu okkar. Þegar
ég lít upp til himins og sé skærustu
stjörnuna, þá veit ég að þú ert að horfa
niður til okkar og ég veit að þú brosir
til okkar og segir að allt mun verða í
lagi. Ég mun sakna þín óskaplega mik-
ið.
Ég veit í hjarta mínu að þú ert
áfram til, og einn daginn mun ég hitta
þig í himnaríki.
Hvíldu í friði, afi minn.
Þín sonardóttir,
Snæbjörg S. Jörgensen.
Elsku afi minn.
Ég vildi að ég gæti sagt þetta við þig
en ekki hér á blaðið, það fer ekki dagur
framhjá mér án þess að ég hugsi um
þig. Ég mun aldrei gleyma minningum
mínum um þig, ég varðveiti þær að ei-
lífu. Ég gleymi aldrei hvað það var allt-
af gaman hjá okkur í sveitinni, þegar
við drukkum teið þitt saman, rugguð-
um okkur í ruggustólnum þínum og
fylgdumst með litla jólatrénu stækka.
Það besta var að sitja í fanginu þínu
fyrir framan arininn og þú straukst á
mér bakið. Þessi tilfinning og minn-
ingar munu aldrei gleymast.
Þú ert sá besti afi sem hægt er að
eignast. Þú ert ljós í lífi mínu sem mun
aldrei slokkna. Ég trúi því að við hitt-
umst seinna á himni.
Ég elska þig, afi minn, af öllu mínu
hjarta.
Mundu mig, ég man alltaf þig,
afi minn hann er sá besti
og mikill bílamaður var
en aldrei bíl hann klessti
og alltaf vel sig bar.
Ekki var hans mikið spikið,
þó mikill sælkeri var.
Hann elskaði alla jafnt og mikið
og ástin brosið hans bar.
Í hjarta mínu áttu stað
sem enginn getur nálgast að
nema aðeins þú, afi minn.
Mig langar að strjúka vanga þinn.
Skærust stjarna uppá himni,
ég veit, afi, að þú er þarna uppi
Syng ég til þín, afi minn,
eitt að lokum: ég elska þig.
Þín sonardóttir,
Harpa María Jörgensen.
 Fleiri minningargreinar um Kaj
Anders Winther Jörgensen bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.