Morgunblaðið - 18.06.2010, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚNÍ 2010
✝ Oddur Brynjólfs-son frá Þykkva-
bæjarklaustri, síðast
búsettur að Ásbraut
15 í Kópavogi, fædd-
ist á Þykkva-
bæjarklaustri í Álfta-
veri,
Vestur-Skaftafells-
sýslu, 2. júní 1930.
Hann lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 9.
júní 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Þórðardóttir og
Brynjólfur Pétur Oddsson, bændur
á Þykkvabæjarklaustri. Hálfsystk-
ini hans voru Þuríður, Guðjón og
Þórhildur Bárðarbörn, þau eru öll
látin. Alsystkini Odds voru Gísli,
Hallfríður Halldóra, Hilmar Jón,
Katrín Sigrún og Bárður. Þau eru
öll látin. Uppeldissystir Odds var
Guðríður Guðfinna Jónsdóttir og
sonur hennar Jón Ragnar Sæv-
arsson ólst einnig upp hjá for-
eldrum Odds á Þykkvabæj-
arklaustri.
Hinn 11. apríl 1956 kvæntist
Oddur Elínu Jakobsdóttur, f. 24.
október 1932, hún lést 9. maí 1996.
Foreldrar Elínar voru Svanfríður
Hún er gift Jóhanni Antonssyni,
viðskiptafræðingi. Synir Svan-
fríðar eru Pétur, kvæntur Hafdísi
Hrund Gísladóttur. Þeirra synir
eru Úlfur Breki og Hrafn Flóki.
Kristján Eldjárn, kvæntur Katrínu
Hólm Hauksdóttur. Þeirra börn
eru Haukur Eldjárn og Agnes
Inga. Og Jónas Tryggvi, kvæntur
Steinunni Maríu Stefánsdóttur. 2)
Margrét Sigurbjörg f. 16. apríl
1953. Hún er gift Brynjari Krist-
mundssyni, útgerðarmanni og
skipstjóra í Ólafsvík. Börn þeirra
eru Hafdís Rán, gift Vilhjálmi
Birgissyni. Þeirra börn eru Alex-
ander, Brynjar, Birgir og Margrét.
Guðlaugur Mímir, sambýliskona
hans er Harpa Finnsdóttir. Þau
eiga dæturnar Birtu og Aldísi.
Oddur Orri, eiginkona hans er
Margrét Sævarsdóttir. Oddur Orri
á soninn Mikael Mána.
Oddur Brynjólfsson var sím-
smiður og vann allan sinn starfs-
aldur hjá Pósti og síma, lengi sem
bílstjóri um land allt. Þau Elín og
Oddur voru meðal frumbyggja í
Kópavogi er þau byggðu húsið á
Borgarholtsbraut 30 árið 1956.
Þar ólu þau upp börn og barna-
börn og ræktuðu garðinn sinn. Eft-
ir að Elín lést flutti Oddur að Ás-
braut 15 í Kópavogi.
Útför Odds fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 18. júní 2010, kl.
13.
Bjarnadóttir og Jak-
ob Valdimar Helga-
son sem lengi bjuggu
í Grímsey og síðar á
Dalvík. Börn Elínar
og Odds eru: 1)
Brynjólfur, f. 21. des-
ember 1955, skip-
stjóri á Akureyri.
Hann er kvæntur
Söndru Barbosa og á
tvö börn, Odd Jóhann
og Jöru Fatímu. Odd-
ur Jóhann á dótt-
urina Katrínu Sölku.
2) Vilborg Kristín, f.
28. júlí 1960, félagsráðgjafi hjá
Hjálparstofnun kirkjunnar. Sam-
býlismaður hennar er Þórður
Árnason tónlistarmaður. Börn Vil-
borgar eru Tinna Hrund, Ægir
James og Ari James. 3) Jakob, f.
22. mars 1963, símsmiður. Börn
Jakobs eru Elín, Margrét, Óli Bald-
ur og Jóna. Margrét á dótturina
Þórönnu Rein. Elín Jakobsdóttir
yngri var alin upp hjá Elínu og
Oddi sem þeirra fósturdóttir og
hjá Oddi eftir að Elín féll frá. Dæt-
ur Elínar af fyrra hjónabandi og
uppeldisdætur Odds eru: 1) Svan-
fríður Inga, bæjarstjóri í Dalvík-
urbyggð, f. 10. nóvember 1951.
Það lá vel á Oddi Brynjólfssyni
tengdaföður mínum þegar hann
hélt upp á áttræðisafmæli sitt í
faðmi fjölskyldu og vina sunnudag-
inn 5. júní síðastliðinn. Þó við viss-
um að heilsan hans væri stundum
léleg kom það á óvart að aðeins 4
dögum síðar var hann allur. Þann-
ig haga örlögin því að afmælis-
veislan verður fólki sem þar var
enn mikilvægari og minnisstæðari
en ella. Þarna var saman kominn
hópur afkomenda þeirra Odds og
Elínar Jakobsdóttur eiginkonu
hans. Oddur bar alla tíð hag síns
fólks mjög fyrir brjósti, fylgdist
með hagsmunum þeirra sem hann
taldi að þyrftu þess með og var
tilbúinn að grípa inn í og rétta
hjálparhönd ef með þurfti. Elín
lést fyrir 14 árum og þá hélt Odd-
ur ótrauður áfram uppeldi á son-
ardóttur þeirra sem þau Elín
höfðu tekið að sér. Um sjötugt var
Oddur því á foreldarölti um helgar
í Kópavogi og skilaði öllu slíku
með sóma.
Fólkið hans sem ættað er frá
Þykkvabæjarklaustri í Álftaveri
gladdist með honum í afmælinu.
Oddur var einn eftir af systkinun-
um frá Klaustri. Það vakti oft
furðu manns hve vel þessi stóri
systkinahópur frá Klaustri fylgdist
hvert með högum annars. Það var
líka einstaklega gaman að um-
gangast þessi systkini. Sögur sem
sagðar voru t.d. á ættarmótum á
Klaustri af lífsbaráttunni þarna í
Álftaverinu, af Kötlugosi og skips-
ströndum voru manni þörf áminn-
ing um að það þarf að hafa fyrir
hlutunum. Í afmælinu voru líka
gamlir vinnufélagar. Oddur vann í
nærri hálfa öld hjá Pósti og síma.
Fyrri hluta starfsævinnar hjá
símanum var Oddur bílstjóri á
stórum vörubílum merktum fyr-
irtækinu. Þannig man ég fyrst eft-
ir Oddi þegar hann var á stóru
símabílunum á Dalvík. Oddur var
mikill símamaður, hann var trúr
sínu fyrirtæki og vann því vel. Þó
hann ynni við ýmis störf hjá fyr-
irtækinu hafði hann mest gaman
af að rifja upp svaðilfarir á bíl-
unum hér á árum áður.
Svo voru auðvitað gamlir ná-
grannar í Kópavogi í veislunni.
Oddur og Elín teljast til frum-
byggja Kópavogs; áttu lengst af
heima á Borgarholtsbraut 30 þar
sem allir hlutir voru í röð og reglu.
Garðurinn í kringum húsið var ein-
staklega fallegur og margverð-
launaður. Þær voru margar stund-
irnar sem þau eyddu í garðinum
hvert vor og raunar allt sumarið.
Það var alltaf notalegt að heim-
sækja Odd og Elínu í Kópavoginn.
Þar var jafnan gestkvæmt, ætt-
ingjar og vinir víða að. Oft var í
heimsókn hjá þeim fólk sem einnig
telst frumbyggjar Kópavogs og
gaman að heyra sögur af frumbýl-
ingsárunum.
Í dag kveðjum við Odd, við
glöddumst með honum fyrir
nokkrum dögum. Þetta er lífsins
saga. Oddur var góður maður sem
vildi samferðafólki sínu vel. Það er
gott að vera samferða svona manni
og margt að þakka við þessi tíma-
mót.
Jóhann Antonsson.
Oddur móðurbróður minn var
yngstur í systkinahópi og sá síð-
asti sem við kveðjum. Hann var
gæddur sömu eiginleikum og
systkinin sem á undan eru gengin.
Það sem einkenni þau var óbilandi
bjartsýni og gott skap. Þau voru
samvinnufús og gerðu sér far um
að leysa verkefnin með fé-
lagslyndi, samvinnu og verkskipu-
lagi. Greinilegt var að þau höfðu
fengið kærleiksfullt uppeldi í heil-
næmu umhverfi í Þykkvabæjar-
klaustri. Ekki virtust vandamál
sem rætt er um nú og tileinkuð
samsettum heimilum hafa verið til
staðar á Klaustrinu. Börn sækja
öll fyrirmyndir í umhverfinu. Utan
kjarnafjölskyldu er eðlilegt að
horfa til ættmenna með viðmiðanir
um hvernig leysa má hagnýt og fé-
lagsleg vandamál. Það er ekki á
neinn hallað þó að móðurbræður
mínir, einkum þeir hinir yngstu,
Bárður sem er nýlega látinn og
Oddur sem við kveðjum nú, komi
upp í hugann. Aldrei var langt í
brosið og glettnislega augnaráðið
hversu sem þá á móti blési. Í stað
bölmóðs var reynt að leita að
lausnunum. Ætíð reynt að leita að
björtu hliðunum og hinu góða sem
býr í okkur öllum einversstaðar þó
svo að djúpt sé á hjá sumum. Þeg-
ar fjölskylda mín flutti í Kópavog í
kjölfar Vestmanneyjagossins var
Oddur tíður gestur á foreldra-
heimili mínu enda auðséð hlýjan til
eldri systurinnar. Hann hélt ávallt
mikilli tryggð við hana og hélt
áfram heimsóknum þar til yfir
lauk jafnvel þó hún væri orðin las-
burða og þekkti hann ekki alltaf.
Ég man fyrst eftir Oddi sem barn
þegar hann var bílstjóri hjá Sím-
anum. Sem barni var mér minn-
isstætt hversu röskur og vandvirk-
ur hann var og að
ábyrgðartilfinningin var honum
efst í huga. Ég horfði með athygli
á hversu vel og gaumgæfilega
hann njörvaði niður farminn á bíl-
pallinn og útskýrði fyrir okkur
drengjunum hversu mikilvægt
væri að fyllsta öryggis væri gætt
svo að enginn og ekkert skadd-
aðist.
Handtökin voru hröð en mark-
viss og engum tíma eytt til spillis.
Seinna þegar hann var orðinn
verkstjóri á birgðastöð Símans að
Jörfa nýttist honum vandvirknin.
Þetta hafa vitnað margir þeir sem
áttu við hann samskipti. Þeir hafa
lýst Oddi sem heilsteyptum og
heiðarlegum manni og harðdugleg-
um. Hjálpfús var hann og alltaf
tilbúinn að gera öðrum greiða ef
hann gat. Ósérhlífnin hafði sett sín
spor sem slit á líkama hans og á
heilsufarið.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
getað orðið Oddi að liði með suma
af kvillum hans. Oddur var aldrei
hræddur við að ræða viðkvæm og
persónuleg mál við þá sem honum
stóðu næst. Við útför mömmu
hafði Oddi hrakað mikið og sagði
hann farir sínar ekki sléttar um
heilsufarið.
Hann sagði að nú væri farið að
„styttast í þessu“ hjá honum en
verst væri að hann þyrfti og lang-
aði að geta stutt Elínu eitthvað
áfram en ætti bágt með það vegna
heilsuleysis. Uppfrá því sá ég
hvernig heilsu hans hrakaði stöð-
ugt. Oddur bar sig þó alltaf vel og
kvartaði sjaldan við mig. Hann
reyndi eins og hann gat að láta
gott af sér leiða og styðja börn og
barnabörn gegnum súrt og sætt til
hinsta dags.
Ég ber börnum hans og uppeld-
isdætrum ásamt barnabörnum
samúðarkveðjur frá mér og fjöl-
skyldu minni.
Brynjólfur Jónsson.
Okkur systkinin langar að
kveðja Odd, móðurbróður okkar,
með örfáum orðum.
Landfræðilega voru tveir staðir
sem áttu hug Odds, annarsvegar
Álftaverið þar sem hann var fædd-
ur og uppalinn og svo Kópavog-
urinn þar sem hann og Elín
bjuggu sér fallegt heimili og um-
hverfi á Borgarholtsbrautinni. Þar
var gott að koma, gleði, hlátur og
söngur einkenndi heimilið og mikil
snyrtimennska jafnt inni sem úti.
Eftir fráfall Elínar flutti Oddur á
Ásbrautina og einnig eignaðist
hann fljótlega sannkallaðan sælu-
reit suður á Vatnsleysuströnd þar
sem hann naut þess að vera, dytta
að, rækta kartöflur og hlúa að
gróðri.
Mikil frændrækni var honum í
blóð borin, hann fylgdist vel með
ættingjum sínum, hringdi til að
leita frétta eða skaust í heimsókn.
Síðustu árin sem mamma okkar
lifði bauð hann sig gjarnan fram
sem einkabílstjóra þegar hún var
stödd í Reykjavík og heimsótti
hann okkur systkinabörnin, sem
þar eru, í leiðinni. Á þeim tíma var
eins og þau tengdust enn sterkari
systkinaböndum og heyrðust þau
gjarnan daglega. Hugur hans var
oft í Álftaverinu þar sem þau
systkinin frá Þykkvabæjarklaustri
og afkomendur þeirra eignuðust
reit til að hugsa um og hittast. Þar
fór Oddur framarlega í hópnum,
útvegaði m.a. gamlan vinnuskúr
sem var gerður upp og byggt við
auk ýmissa annarra nytsamlegra
hluta sem hann kom með. Þær eru
ógleymanlegar árlegu samveru-
stundirnar í Reitnum, ávallt mætti
Oddur fyrstur manna á staðinn og
reisti sitt heimasaumaða hvíta
tjald. Þarna fannst honum nauð-
synlegt að ættingjarnir hittust og
ættu stund saman. Hann ætlaði
ekki að missa af væntanlegri
vinnuhelgi nú í júlí en sú verður
raunin. Hann mun ásamt systk-
inum sínum þess í stað fylgjast
með frá öðru sjónarhorni.
Oddur vann hjá Símanum og er
okkur í fersku minni þegar hann
kom á símabílnum til Víkur. Eitt
sinn kom hann með mastur til Vík-
ur, stórt að okkur finnst í minning-
unni, sem sett var upp á Reyn-
isfjalli. Okkur þótti, og þá
sérstaklega Pétri, mikið til frænda
okkar koma að hann skyldi hafa
upp fjallveginn á vörubílnum með
mastrið, ekki voru allar beygjurn-
ar til að auðvelda verkið.
Oddur var hlýr maður og gott að
vera í návist hans. Hann kom oft á
heimili Línu og Árna og hans verð-
ur sárt saknað í árlegu fýlaboði og
öðrum fjölskylduviðburðum þar.
Við systkinin þökkum Oddi sam-
fylgdina á liðnum árum og erum
þess fullviss að hann fær hlýjar
móttökur á nýjum stað. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur send-
um við Svanfríði, Margréti, Brynj-
ólfi, Vilborgu, Jakobi, Elínu og
fjölskyldum þeirra.
Bryndís, Egilína, Pétur,
Ragnar og fjölskyldur.
Látinn er fyrrverandi vinnu-
félagi okkar og vinur Oddur
Brynjólfsson, Oddur var fæddur á
Þykkvabæjarklaustri í Álftaveri 2.
júní 1930, hann hóf störf hjá Pósti
og síma 1. júní 1952 og lengst af
vann hann margvísleg störf við
uppbyggingu á loftlínum víða um
land og einnig við akstur vöru-
flutningabifreiða með fjarskipta-
búnað um land allt eða fram til
ársins 1978 en þá tók hann við
starfi deildarverkstjóra á Birgða-
stöð Símans á Jörfa og starfaði
þar til vorsins 1998 en þá lét hann
af störfum.
Í öllum þeim störfum sem Odd-
ur sinnti fyrir Símann af mikilli
samviskusemi hafði hann sam-
skipti við marga starfsmenn fyr-
irtækisins bæði á höfuðborgar-
svæðinu, einnig víða um landið og
eins verktaka sem störfuðu fyrir
Símann á þessum árum. Oddur var
allsstaðar vel kynntur, enda góður,
duglegur og heiðarlegur maður.
Þrátt fyrir að nú séu liðin 12 ár
síðan hann lét af störfum er enn
verið að vitna í samskipti hans við
aðra menn.
Oddur hélt upp á 80 ára afmælið
sitt nú í byrjun júní og mættu þar
m.a. margir af gömlum samstarfs-
mönnum hans og áttu allir
skemmtilega stund saman suður á
Vatnsleysuströnd í sælureit hans.
Í návist Odds var gott að vera
og starfa, m.a. kenndi hann okkur
yngri mönnum ýmislegt sem hefur
svo sannarlega nýst okkur bæði í
lífi og starfi og fyrir það er honum
þakkað nú þegar kemur að kveðju-
stund.
Afkomendum Odds vottum við
samúð okkar og megi minningin
um góðan mann lifa með okkur.
F.h. fyrrverandi samstarfs-
manna,
Gunnar
Þórólfsson.
Oddur Brynjólfsson
✝ Erla Magn-úsdóttir fæddist í
Reykjavík 3. júlí 1935.
Hún lést á Landspít-
alanum, Hringbraut,
13. júní 2010. For-
eldrar hennar voru
Magnús Einarsson, f.
25. desember 1912, d.
4. september 1985, og
eiginkona hans, Dag-
björt Eiríksdóttir, f.
20. júlí 1914, d. 8. maí
1977. Systkini Erlu
eru Jón, f. 31. mars
1934, d. 17. ágúst
1994, Margrét, f. 24. ágúst 1936, gift
Kristjáni Einarssyni, d. 2003, Þrá-
inn, f. 25. júlí 1938, d. 14. janúar
1966, Magnea, f. 22. janúar 1940,
Páll, f. 5. nóvember
1946, kvæntur Paul-
ine Magnusson, og Eð-
vald, f. 24. september
1954, d. 2005. Erla bjó
á Landakoti til 9 ára
aldurs, flutti þá til for-
eldra sinna og var til
11 ára aldurs, fluttist
þá að Sólheimum í
Grímsnesi og bjó þar
til 44 ára aldurs, flutt-
ist þá á Kópavogshæli,
1986 fluttist hún í
Víðihlíð 5 og svo árið
2000 í Mýrarás 2. Erla
hefur um árabil starfað í Iðjubergi.
Útför Erlu fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 18. júní 2010, og hefst
athöfnin kl. 13.
Ástkær vinkona, Erla Magnús-
dóttir, er látin. Það eru ótal minn-
ingar um hana Erlu okkar sem við
minnumst með söknuði. Heimilið
þitt verður ekki það sama án þín,
elskan mín, það var á hreinu að Mýr-
arás var þitt heimili og var það alveg
bannað að kalla það sambýli, þú
bjóst ekki lengur á þannig stað. Þú
áttir á margan hátt ævi sem ekki hef-
ur alltaf verið dans á rósum og fékk
maður oft að heyra sögur um liðinn
tíma og oftast skemmtisögur. Erla
tók þátt í að segja lífssögu sína sem
Guðrún Stefánsdóttir skráði, þetta
var henni mjög dýrmæt reynsla og
mikils virði fyrir hana. Hún lét okkur
oft lesa úr bókinni sinni sem henni
þótti svo vænt um.
Erla var mikil félagsvera og hafði
mikið gaman af tónlist. Það eru ófáar
ferðir sem farnar voru í Kolaportið
og svo í Perluna þegar geisladiska-
markaður var, enda á Erla mikið
safn af diskum. Erla hafði ánægju af
ferðalögum og þá innanlands. Alltaf
var farið tvisvar á ári á Sólheima þar
sem hún þekkti marga. Minnisstæð
er ferð okkar 2007 sem við fórum í til
Húsavíkur að heimsækja Dúddu og
Steina. Þetta var frúarferðin okkar,
nutum þess að vera á Hótel KEA og
láta stjana við okkur. Við rifjum upp
þessar stundir okkar og eðlilega var
farið að tala um að safna fyrir næstu
ferð, þú vildir alltaf vera á fullu að
gera eitthvað skemmtilegt. Margar
ljúfar minningar koma í huga á sorg-
arstundum og finnst mér þetta ljóð
eiga við um okkar vinskap.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fjölskyldan var Erlu mjög dýr-
mæt og hafði hún mikið samband við
hana. Henni var mikils virði að vera
með systur og systurdóttur ásamt
fjölskyldu á aðfangadagskvöld.
Þetta var kvöld, eins og hjá flestum,
dýrmætt fyrir Erlu og veit ég að hún
var mikið þakklát fyrir það. Við
sendum fjölskyldu og vinum Erlu
samúðarkveðjur.
Takk, Erla mín, fyrir að leyfa okk-
ur að vera með í þínu lífi. Hvíl í friði,
elsku vinkona.
Fyrir hönd íbúa og starfsfólks
Mýrarási 2,
Hildur Jónína Þórisdóttir.
Erla Magnúsdóttir