Morgunblaðið - 18.06.2010, Blaðsíða 27

landið en var einstaklega fróður um
staðarhætti og fylgdist grannt með
ferðum barna sinna.
Hann var einnig mikill göngu-
garpur og naut útivistar í nátt-
úrunni. Það voru góðir göngu-
túrarnir sem við áttum saman. Það
var frekar eins og verið væri að
ganga með unglingi heldur en
manni á tíræðisaldri.
En það er ekki hægt að tala um
afa án þess að minnast á hið ein-
staka hjónaband sem þau afi og
amma, Hjalti og Gíslína, áttu sam-
an. Umhyggja þeirra og ást til
hvors annars var eins óeigingjörn
og hægt er að ímynda sér. Það er
skrítið að hugsa til þess að eiga ekki
eftir sjá þau aftur á gangi, haldast
hönd í hönd eins og þau gerðu alltaf.
Sífellt að stjana hvort við annað
með bros á vör eins og ástfangnir
unglingar.
Nú undirbýr hann komu hennar,
bíður hennar með bros á vör og
opna arma.
Elsku besti afi okkar, við kveðj-
um þig með þakklæti og hlýhug.
Takk fyrir að hafa verið okkur
svona góð fyrirmynd og góður vin-
ur,
við elskum þig.
Þínar,
Elsa Karen og
Jóhanna Berglind.
Elskulegur afi minn og nafni er
látinn. Afi Hjalti var nýorðinn 93
ára þegar hann lést og hafði lifað
langa og góða ævi. Hann var mikill
fjölskyldumaður, einstakur eigin-
maður svo aðdáun vakti, sinnti
börnum, barnabörnum og langafa-
börnum af einstakri hlýju og alúð.
Tengsl mín við afa Hjalta voru mikil
og góð alla tíð og það var alltaf mjög
gaman að heyra í honum, hann
hringdi oft og vildi vita hvernig allir
hefðu það. Símtölin byrjuðu alltaf á
því að glaðleg rödd afa sagði „sæll
nafni“. Minningar mínar um afa eru
um skemmtilegan og hlýjan mann
sem alltaf hafði tíma til að spjalla og
fylgjast með hvað allir í stórfjöl-
skyldunni höfðu fyrir stafni. Hann
hafði ótrúlega gott minni alveg fram
á síðasta dag og fylgdist vel með
öllu í kringum sig og hafði mikinn
áhuga á málefnum líðandi stundar.
Afi starfaði lengst af sem bifreiða-
stjóri, m.a. sem mjólkurbílstjóri og í
vegavinnu. Sem krakki fékk ég að
sitja í græna Benz vörubílnum þeg-
ar farið var í vegavinnu eða í upp-
skipun á Dalvík. Afi var mikill ná-
kvæmnismaður og það sást á öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hreinni og betur bónaður vörubíll
var vandfundinn við Eyjafjörð og
maður mætti sko ekki í forugum
gúmmískóm í Benzann. Þegar ég
var í sveit hjá bræðrum ömmu Gísl-
ínu á næsta bæ við Sólvang, var
samgangurinn við afa og ömmu
mikill. Um tíma bjó ég einnig hjá
þeim í Sólvangi þegar ég var í raf-
virkjavinnu á Dalvík og það væsti
svo sannarlega ekki um mann þar,
það var stjanað við mann. Missir
drengjanna okkar er mikill, því
Hjalti langafi skipaði alveg sérstak-
an sess hjá þeim. Heimsóknir til
ömmu og afa í Sólvang og síðar á
heimili þeirra á Akureyri voru
ávallt mikið tilhlökkunarefni og
ekki spillti nú að afi Hjalti átti að
eigin sögn „peningatré“ sem var
alltaf í blóma þegar afabörnin komu
í heimsókn. Afi Hjalti var einnig
hafsjór af fróðleik um fyrri tíma og
þegar Bjarni Davíð sonur minn var
að vinna ritgerð í skólanum síðast-
liðinn vetur, ræddi hann við langafa
sinn um stærstu atburði á Íslandi á
síðustu öld og hvernig þeir mörkuðu
líf fólks á þeim tíma. Margt athygl-
isvert kom fram í þeirra spjalli um
lífsbaráttu fólks á síðustu öld og var
þetta sérstaklega skemmtileg teng-
ing fyrir þá báða. Það er mikils að
minnast en helst er þó söknuður og
þakklæti efst í huga fyrir yndisleg-
an afa og langafa. Mestur er þó
söknuður ömmu Gíslínu en um-
hyggjusamari eiginmaður verður
vart fundinn. Afi Hjalti hafði hag
ömmu og fjölskyldunnar ávallt að
leiðarljósi og var okkur hinum fyr-
irmynd um ást, samheldni og fjöl-
skyldu.
Hjalti Már.
Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚNÍ 2010
✝ Oddgeir ÁgústLúðvík fæddist í
Reykjavík 18.12.
1922. Hann andaðist
á Landspítalanum í
Fossvogi 8.6. 2010.
Foreldrar hans
voru Morten Ottesen,
skrifstofustjóri í Bún-
aðarbankanum, frá
Ytra-Hólmi í Innri-
Akraneshrepp og
Anna G. Bjarnason
enskukennari, frá
Sauðafelli í Dölum.
Er foreldrar hans
skildu er hann var tveggja ára, þá
flutti hann til föðurömmu sinnar,
Sigurbjargar Sigurðardóttur, að
Ytra-Hólmi og eftir lát hennar,
þegar Oddgeir var 9 ára, gengu
honum í foreldrastað þau hjónin
Pétur Ottesen föðurbróðir hans og
Pétrína Jónsdóttir. Alsystir hans
var Guðný Ásta f. 1920, d. 1992 og
hálfsystkini hans samfeðra eru Jón
Thorstensen f. 1930, Anna Þórunn
Ottesen f. 1942 og Anton G. Otte-
hildur Svava hjúkrunarfræðingur
f. 13.4. 1967. Barnabörn eru 14 og
barnabarnabörn eru 7.
Oddgeir stundaði nám við Hér-
aðskólann í Reykholti og lauk
seinna prófi frá Samvinnuskól-
anum í Reykjavík. Þau hjónin
fluttu til Hveragerðis 1954 og
gegndi hann þar starfi sveitastjóra
og oddvita í nokkur ár. Eftir það
starfaði hann fimmtán ár á Hag-
stofu Íslands og síðustu starfsárin
gegndi hann aðalbókarastarfi á
Heilsuhælinu í Hveragerði, ásamt
því að reka gistiheimili í Hvera-
gerði. Oddgeir var mjög virkur í
Ungmennafélagshreyfingunni,
hafði yfirumsjón með barnastúku í
Hveragerði og var það fastur liður
í mörg ár að fara með ungmenni
staðarins í útilegu í Galtalækj-
arskóg. Oddgeir var liðtækur
penni og skrifaði fjölda greina og
samdi revíu sem flutt var fyrir
fullu húsi í Hótel Hveragerði.
Oddgeir fluttist að Hrafnistu í
Reykjavik 18. desember 2000, en
áður hafði kona hans Geirlaug flust
á Hjúkrunarheimili í Reykjavík.
Útför Oddgeirs fer fram í dag,
föstudaginn 18. júní 2010, frá Foss-
vogskirkju og hefst athöfnin kl. 11.
sen f. 1943. Uppeld-
issystkini hans að
Ytra-Hólmi voru Sig-
urbjörg Ottesen f.
1924 og Jón Ottesen
f. 1927, d. 1988.
Oddgeir kvæntist
Geirlaugu Skafta-
dóttur þann 7. nóv-
ember 1948, f. í Viðey
10. júlí 1927, d. 14.8.
2001. Börn þeirra
eru: 1) Skafti Geir
stýrimaður, f. 3.10.
1947, maki: Guðny
Gunnþórsdóttir. 2)
Sigurbjörg leikskólakennari f.
10.3. 1950. 3) Guðný Ásta banka-
starfsmaður, f. 14.8. 1951, maki:
Sigurður E. Ólafsson. 4) Anna
Katrín sjúkraþjálfari, f. 28.3. 1954,
maki: Björn Ingi Stefánsson. 5)
Auður Ingibjörg garðyrkjufræð-
ingur f. 27.4. 1957, maki: Páll Jök-
ull Petursson. 6) Morten Geir tré-
smíðameistari f. 5.4. 1959, maki:
Kolbrún Bjarnadóttir. 7) Svava f.
8.10. 1964, d. 30.3. 1965. 8) Sól-
„Hæ. Það er ball á Borg í Gríms-
nesi í kvöld, ertu til í að koma ?“
„Já, að sjálfsögðu er ég til í það.“
Síðan töluðum við aðeins meira,
þar til Oddgeir sagði: „Ætlaðir þú
kannski að tala við Morten?
Ég man enn tilfinninguna hvernig
ég roðnaði niður í tær. Eftir þetta var
að sjálfsöguðu alltaf spurt hvort þetta
væri ekki örugglega Morten sem ég
væri að tala við. Þetta var þegar við
vorum að skjóta okkur saman fyrir 35
árum, og ég hafði ekki grun um að ég
væri að tala við verðandi tengda-
pabba.
Þegar við Morten keyptum Frum-
skógana af Oddgeiri og Geiru, breytt-
um við húsinu mjög mikið og hann
skipti sér aldrei af því, þótt hann væri
búinn að breyta og byggja við húsið
frá 1954. Kom hann alltaf austur fyrir
fjall og hjálpaði til. Er við spurðum
hvort það væri ekkert sárt að sjá okk-
ur breyta ævistarfinu sagði hann að
þessum kafla í lífi sínu væri lokið og
nýr kafli tæki við. Ég man líka þegar
við rifum húsin sem voru einu sinni
hænsakofar þá sagði hann bara „Ja
hérna. Það tekur Morten bara 6
klukkutíma að rífa niður það sem ég
var 6 ár að byggja.“ Þetta lýsir hon-
um vel.
Við byggðum litlar íbúðir í stað
hænsnaskúrsins og dvaldi Oddgeir
hjá okkur á sumrin í einni af íbúð-
unum. Hann sá algerlega um garðinn
okkar og heita pottinn. Það verður
erfitt verk að fylgja því eftir. Fyrsta
verkið á morgnana var að fara og
sópa pottinn. Það var verk sem hægt
var að vinna kl. 6 á morgnana. Og síð-
an að reyta nokkur beð þegar ferða-
langarnir fóru að komast á stjá.
„Jæja, Oddgeir, Mogginn er á borð-
inu og heitt kaffi á könnunni,“ sagði
ég við hann ef hann var ekki búinn að
láta sjá sig um 10-leytið, því ekki vildi
hann trufla ef hann hélt að ég væri
önnum kafin. Þetta voru skemmtileg-
ar stundir og endalaust hægt að tala
um heimsmál. Heimskortið var eins
og ljósmynd greypt í höfuð hans og
þurftum við ekki Atlas til að vita hvar
þetta og hitt landið væri í heiminum,
þegar við vorum að ræða hvaðan
ferðalangarnir okkar kæmu.
Kolbrún Bjarnadóttir.
Oddgeir stýrði bæjarmálum í
Hveragerði þegar við kynntumst. Þar
var hann farsæll og vinsæll. Annað
vakti ekki minni athygli, að Oddgeir
eignaðist börn glæsileg. Við töluðum
um prinsessur þeirra Oddgeirs og
Geiru og hrifu menn út yfir sýslu-
mörk austur og norður.
Þótti mér dýrmætast þegar sonur
minn Hannes gat skartað eiginleikum
afa síns eins og bindindissemi, hug-
prýði og velvild til annarra.
Við Oddgeir unnum saman í fé-
lagsmálum, mest að uppbyggingu
Heilsuhælisins í Hveragerði. Hann
var ráðagóður og forsjáll og lagði
mikið til þeirrar stórmerku starfsemi
náttúrulækningamanna. Jafnframt
sinnti Oddgeir félagsstörfum á ýms-
um vettvangi og fórst það vel úr
hendi.
Oddgeir var mikill fjölskyldumað-
ur, hlúði einlægt að sínum og var
elskaður innilega af okkur sem nán-
ast honum stóðum. Jólakvöldin í
Frumskógum þar sem stórfjölskyld-
an kom saman eru ógleymanleg. Fjöl-
skyldumenn hlökkuðu til allt árið. Svo
rann stundin upp – húsið fylltist af
kátu fólki og eftirvænting skein úr
hverju andliti. Menn öttu kappi í ól-
sen-ólsen, söngur og fjör fylltu sal-
arkynni og gleðin tók völd. Hlý fjöl-
skyldustemning ríkti. Og þarna naut
fjölskyldumaðurinn Oddgeir sín best.
Hann annaðist gestina af alúð og
sýndi fallegt þjónustueðli sem ein-
kenndi hann.
Sjálfstæði og heiðarleiki voru
sterkir þræðir í persónugerð Odd-
geirs og þegar hlýja og ástúð Geir-
laugar konu hans bættust við verður
skiljanlegt hversu heilsteypt og vel
gerð börn þeirra eru. Oddgeir vildi
ekki vera öðrum byrði – hann vildi
þjóna og leggja öðrum lið. Þannig
kvaddi Oddgeir – eftir stutta sjúk-
dómslegu.
Ég minnist Oddgeirs sem hetju,
manns sem rækti fagrar dyggðir og
verður okkur sem eftir stöndum hvati
til góðra verka.
Jón Gunnar Hannesson.
Afi var ekki bara afi, heldur afi
minn. Ég kynntist honum öðruvísi en
hin barnabörnin.
Já, ég kom aðeins á eftir hinum
barnabörnunum og var lengi vel lang-
yngst, þannig að ég missti af því þeg-
ar barnabörnin komu saman og hitt-
ust hjá afa og ömmu.
Ég fékk að hafa afa alveg útaf fyrir
mig, og naut þess. Þessi einstaki mað-
ur var ekki bara góðhjartaður, húm-
oristi og brosmildur heldur var hann
líka mjög þolinmóður.
Já, frá fjögurra ára aldri fékk ég að
greiða honum og toga í hárið hans
meðan hann sat sallarólegur og horfði
á sjónvarpið. Þegar ég var ellefu ára
fékk ég gefins hárklippur og jú afi var
ekki lengi að bjóða sig fram sem til-
raunadýr og þrátt fyrir að útkoman
af klippingunni hafi verið hræðileg þá
var afi mjög ánægður með hana.
Afi kom oft og sótti mig og fór með
mig í Kringluna, við vorum ekki í inn-
kaupaleiðangri, nei við löbbuðum um
Kringluna og afi spurði mig hvað
væri í hverri búð. Benti á búðarglugg-
ann og spurði: „Hvaða búð er þetta?“.
Þá svaraði ég: „Já þetta er 17, svona
tískubúð sem selur föt“. Svona hélt
þetta áfram þangað til við vorum búin
að labba fram hjá öllum búðarglugg-
unum, en þá var komið að því að fá sér
ís. Vanalega fékk maður sér barnaís í
brauði en í eitt skiptið langaði mig svo
mikið í sjeik og afi ákvað að fá sér
líka. Eitthvað hefur afgreiðslustúlkan
verið að flýta sér því sjeikinn var
hrikalega þykkur og fyrir gamlan
mann að reyna að sjúga þykkan sjeik
með röri var bara einum of mikið, en
sá gamli gafst ekki upp.
Afi fylgdist alltaf með því sem mað-
ur var að gera, og ég hef verið svo
heppin að fá að hafa hann við hlið mér
þegar ég var að fermast, þegar ég
flutti og þegar ég útskrifaðist og er ég
mjög þakklát fyrir það.
Katrín Ottesen.
Ég vil kveðja hann afa minn. Mér
þótti vænt um hann. Þegar ég kom í
heimsókn í Hveragerði þá átti hann
alltaf nammi í hornhillunni handa
mér.
Ég borðaði stundum með afa á
Hrafnistu og hann vildi alltaf gefa
mér að borða. Hann þóttist alltaf
gleyma hvað ég héti og spurði „heitir
þú Sigga?“ og ég sagði „nei, ég heiti
Kristjana“. Þá spurði hann „heitir þú
Gunna?“ og ég svaraði „nei, ég heiti
Kristjana“. Og svona hélt þetta
áfram, „heitir þú Jóna?“. Þetta fannst
honum rosafyndið.
Blessi afi, ég mun sakna þín.
Kristjana K.
Minn kæri afi og nafni kvaddi
þennan heim 8. júní sl. sáttur við sig
og sína. Allt frá því ég var ungur
drengur fram á síðustu stundu sagð-
ist hann vilja deyja snöggt og vera
ekki uppá aðra kominn og fékk hann
þá ósk uppfyllta. Afi var ávalt árrisull,
vinnusamur og ósérhlífinn. Hann
vann fyrir stóru heimili var með
hænsnarækt í mörg ár með fullri
vinnu og svo prófaði hann kanínu-
rækt og sneri sér að gistiheimila-
rekstri eftir að hann fór á eftirlaun.
Það eru margar góðar minningar sem
koma upp þegar hugsað er til baka.
Ég er elsta barnabarn hans og var
lánsamur að njóta þeirra forréttinda
að fá að vera talsvert hjá afa og ömmu
í Hveragerði á mínum yngri árum.
Dagurinn byrjaði iðulega mjög
snemma hjá afa, hann leyfði manni
samt að sofa út að hans mati eða til kl.
8 þegar hann gekk inn og sagði blíð-
lega „jæja nú er kominn dagur“. Mér
þótti nú alltaf gott að sofa út á þessum
árum en lét mig hafa það að staulast á
fætur og ávalt beið gómsætur hafra-
grautur og lýsi auk sláturs. Afi hafði
alltaf í nógu að snúast fyrir utan sína
venjulegu vinnu á Hagstofunni og
síðar Heilsuhælinu í Hveragerði. Það
var alltaf þétt dagskrá og margt að
gera þegar maður var í Hveragerði
og ævinlega fékk maður að aðstoða
við þau verk sem til féllu.
Hann var lunkinn að segja manni
til og treysta manni fyrir hlutunum.
Þegar ég var 11 ára þá hjálpaði ég
honum við heyskap á Sogni sem hann
tók að sér í nokkur ár. Frumraun mín
í traktorsakstri var þegar ég keyrði
stóran Ford traktor frá Hveragerði
að Sogni en ég var reyndar stór eftir
aldri og hafði fengið góða þjálfun að
keyra bíla þótt ungur væri. Hann
fann það fljótt út að ég var laginn að
bakka kerru og var því iðulega látinn
gera það. Eins var gaman að taka
þátt í girðingavinnu á fjallinu fyrir of-
an Sogn með honum auk Hannesar
Þórs og Andra þegar ég var 11-12
ára. Við þurftum að bera alla staura
og búnað uppá fjallið og var hver ferð
nýtt vel. Jólin í Hveragerði þar sem
allir voru saman komnir, börn og
barnabörn vekja hjá mér góðar minn-
ingar. Afi getur verið sáttur við sitt
lífshlaup.
Ég þakka fyrir þann tíma sem við
áttum saman og er sannfærður um að
hann hefur fengið góðar móttökur
fyrir handan.
Oddgeir Reynisson.
Nú er síðasti stofninn fallinn.
Ég minnist yndislegra barns- og
æskuára þar sem maður upplifði
festu og það öryggi sem það er að
vera hluti af góðri fjölskyldu.
Samband foreldra minna við systk-
ini móður minnar og maka þeirra var
einstaklega sterkt og kærleiksríkt.
Fyrir mér má líkja þessum einstak-
lingum við sterka stofna sem höfðu
ómetanleg áhrif á þetta tímabil ævi
minnar. Þar voru ætíð til staðar ynd-
islegir foreldrar, Ingibjörg systir
mömmu og Guðmundur maður henn-
ar, Þorlákur bróðir mömmu og Gyða
kona hans, Geirlaug systir mömmu
og Oddgeir maður hennar. Það var
eins öruggt og sólaruppkoman að
Gyða og Lalli kæmu í heimsókn um
hverja helgi. Á því tímabili sem Odd-
geir vann á Hagstofunni og það var til
margra ára, kom hann reglulega og
spilaði bridds við foreldra mína og
hlátrasköllin hljómuðu um húsið. Það
var notalegt að heyra þennan óm
gleði og áhyggjuleysis þegar barnið
var að festa svefn.
Ófá sumur dvaldi ég viku eða vikur
hjá Geiru og Oddgeiri í Hveragerði.
Þar var líf og fjör í stórum og fjör-
ugum barnahópi.
Þegar ég skrifa þessar línur finn ég
brennisteinslykt fyrir vitum mínum,
svo sterkur er máttur minninganna.
Oddgeir er sá síðasti af þessu heið-
ursfólki sem hverfur á braut. Fyrir
mér er ákveðnu tímabili lífs míns lok-
ið og í raun merkileg sú tilfinning að
tilheyra elstu kynslóð fjölskyldunnar.
Oddgeir var á margan hátt marg-
breytilegur maður. Ætíð var stutt í
brosið, en hann var ekki allra. Hann
var á vissan hátt fáskiptinn og leið vel
með sjálfum sér, en einnig fé-
lagslyndur og leið vel með öðrum.
Hann var opinn fyrir nýjungum, en
samt ekki nýjungagjarn.
Hann var til baka, jafnvel hafði
maður á stundum þá tilfinningu að
hann væri feiminn, þrátt fyrir það var
hann tilbúinn til að vera í forystu þeg-
ar til var kallað.
Hann var fínn kall, hann Oddgeir,
var sagt við mig af manni sem þekkti
til Oddgeirs. Það voru orð að sönnu.
Fyrst og fremst var Oddgeir þó
trúr sínu og sínum. Þau eðliseinkenni
hans að vilja vera sjálfstæður og eng-
um byrði, en þó ætíð til staðar, skap-
aði einstaklega góð tengsl milli hans
og afkomenda þeirra Geiru.
Árin hafa liðið og stofnarnir eru
fallnir. Árangur lífs þeirra má meta í
glæsilegum hópi afkomenda sem lifa
samkvæmt þeim heiðarleika sem fyr-
ir þeim var hafður og eiga þá lífsgleði
sem þeir hlutu í arf.
Sveinn H. Skúlason.
Mig langar að minnast míns góða
vinar Oddgeirs Ottesen.
Ég var að vinna við sambýli
þroskaheftra að Sigluvogi 5 í nokkur
ár. Íbúar sambýlisins hugsuðu mikið
til sumarsins og langaði í ferðalag.
Við höfðum samband við Oddgeir og
ekki stóð á því að greiða götu okkar.
Ferðin hófst í rútu austur í Hvera-
gerði og þar tók þessi heiðursmaður á
móti okkur og keyrði okkur heim til
sín og lét okkur í té litla íbúð, sem við
nutum í nokkra daga. Þetta var fyrsta
ferðin til þeirra hjóna en ekki sú síð-
asta. Öll okkar kynni við þetta heimili
eru ógleymanleg.
Ég sendi öllum börnum og að-
standendum innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(– Kvöldsöngur skáta )
Góður Guð annist ykkur öll.
Guðrún Jónsdóttir.
Oddgeir Ágúst Ottesen