Morgunblaðið - 18.06.2010, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚNÍ 2010
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
✝ Hjalti Bjarna-son fæddist á
Stóru-Hámund-
arstöðum á Ár-
skógsströnd 18.
maí 1917. Hann lést
að Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri
þann 13. júní 2010.
Foreldrar hans
voru Bjarni Páls-
son, f. 1886, d.
1957, bóndi í Há-
túni á Árskógs-
strönd, og Guðrún
Emilía Jónsdóttir
húsmóðir, f. 1894, d. 1979.
Hjalti var elstur 4 systkina.
Þau eru auk hans: Steinunn f.
1920, d. 2001, Jón Reynir f. 1925,
d. 1996, og Höskuldur f. 1929, bíl-
stjóri í Hátúni og er eiginkona
hans Ingibjörg Ólafsdóttir.
Þann 2. janúar 1944 kvæntist
Hjalti eftirlifandi eiginkonu sinni,
Jóhönnu Gíslínu Vigfúsdóttur
húsmóður, f. 11. febrúar 1925.
Foreldrar hennar voru Vigfús
barnabörnin eru 21.
Frá Stóru-Hámundarstöðum
fluttist Hjalti með foreldrum sín-
um í Hátún á Árskógsströnd þar
sem hann ólst upp. Árið 1939
kaupir Hjalti sinn fyrsta vörubíl,
Studibaker árgerð 1931, og voru
faðir hans og Kristján Krist-
jánsson frá Hellu meðeigendur
að honum. Árið 1942 er sá bíll
seldur og Hjalti byrjar þá eigin
rekstur með kaupum á nýjum
Chevrolet árgerð 1941 og varir
rekstur vörubifreiða hans sam-
fellt til ársins 1991, þegar hann
selur sinn síðasta vörubíl. Keyrði
hann þann bíl í eitt ár hjá nýjum
eiganda eða til ársins 1992, er
hann varð 75 ára. Þá sá Hjalti um
mjólkurflutningana á Árskógs-
strönd í samvinnu við Höskuld
bróður sinn á árunum 1960-1974.
Hjalti og Gíslína bjuggu fyrstu
hjúskarparárin í Litla Árskógi
eða þar til þau hjónin byggðu
íbúðarhúsið Sólvang 1957 og
bjuggu þar allt til ársins 2000 er
þau fluttu til Akureyrar.
Útför Hjalta verður gerð frá
Stærri-Árskógskirkju í dag, 18.
júní 2010, og hefst athöfnin kl. 14.
Kristjánsson út-
vegsbóndi f. 1889,
d. 1961, og Elísabet
Jóhannsdóttir hús-
freyja, f. 1891 d.
1975. Bjuggu þau
lengst af í Litla Ár-
skógi, Árskógs-
strönd.
Börn Hjalta og
Gíslínu eru: 1)
Bjarni Hilmir f.
1944, kvæntur
Önnu Guðrúnu Sig-
urðardóttur f.
1947. 2) Bjarki Við-
ar f. 1945, kvæntur Dýrleifu Kris-
ínu Steindórsdóttur f. 1950. 3) El-
ín f. 1947, sambýlismaður hennar
er Þórarinn Kristjánsson. 4)
Reynir Gísli f. 1953, kvæntur
Helgu Ólöfu Finnbogadóttur. 5)
Vignir f. 1956, kvæntur Eddu
Björk Kristinsdóttur. 6) Vigdís
Elísabet f. 1964, eiginmaður
hennar er Guðmundur Þórarinn
Jónsson. Barnabörn Hjalta og
Gíslínu eru 19 og barna-
Það er stór þáttur í lífi hvers
manns að eiga áhugamál. Hjá pabba
voru allir bílarnir 14 og vinnan stóra
áhugamálið á langri lífsleið. Það
gerði þetta úthald mögulegt, því
ekki var mikið um vinnu oft og tíð-
um, þegar misjafnlega áraði í þjóð-
félaginu, en vinnutíminn oft langur
á veturna í mjólkurflutningunum og
þegar betur gaf. En aldrei heyrðum
við kvartað yfir svoleiðis hlutum í
okkar eyru á heimilinu. Þetta var
bara svo gaman.
Og svona í uppbót varð hann að
prófa alla nýja bíla sem keyptir
voru í fjölskyldunni.
Pabbi var góður rjúpnaveiðimað-
ur, hafði unun af útivist og fjall-
göngum. Þá var gaman að fara á sjó
og fá sér í soðið með Georg mági, á
3ja tonna trillunni sem Vigfús afi
smíðaði 1953. Þeir félagar voru
fljótir að ýta úr vör, ef tækifæri
gafst.
Fljótur var pabbi að kynnast
fólki, enda með næma kímnigáfu og
ræktaði sambönd sín vel. Fylgdist
hann vel með afkomendum sínum
og hvatti þau.
Hann gerði ekki mikið af því að
segja, að svona ætti þetta og hitt að
vera, heldur mátum við hlutina út af
hans atferli og hefur það verið
mörgum góð fyrirmynd í lífinu.
En eitt skildi hann ekki, þegar við
bræður fórum í sólarferð til Rhodos
í 3 vikur, hvað við ætluðum eigin-
lega að gera þar, allan þennan tíma.
Takk fyrir allt, elskulegi faðir.
Kæri faðir, við kveðjum nú,
komin er stundin treg;
sælar minningar streyma,
sáldrast á þinn veg.
Veginn rétta þú vildir
velja alla tíð;
merki þitt mun standa
í minningu ár og síð.
(VH)
Elsku mamma, megi góður guð
styrkja þig um ókomin ár. Þú varst
pabba ætíð stoð og stytta.
Reynir Gísli og Vignir.
Það er auðvelt að lýsa tengda-
pabba með orðunum: hann var
hvers manns hugljúfi.
Ég kynntist Hjalta fyrir 35 árum
þegar ég kom fyrst í Sólvang, þá
hittist þannig á að Gíslína var á
söngæfingu og hann tók einn á móti
tilvonandi tengdadótturinni af ein-
lægni og alúð og þannig var fram-
koma hans ætíð við okkur, um-
hyggja fyrir fjölskyldunni og öllum
sem hann hafði samskipti við.
Fyrstu árin mín hérna fyrir norð-
an var ég oft ein með börnin heima
vegna sjómennsku Reynis Gísla, þá
hringdi Hjalti alltaf eða kom við í
kaffi, til að fylgjast með að allt væri
í lagi. Og þá var stutt í húmorinn hjá
honum, ég man til dæmis þegar ég
fékk hann með mér vestur á
Hvammstanga, til að að sækja for-
eldra mína, á bílnum hans, og auð-
vitað keyrði hann, þó að ég byði
honum að skiptast á að keyra þurfti
þess ekki, en þegar var komið í um-
dæmi lögreglunnar á Blönduósi þá
lét hann mig taka við, hann hélt víst
að ég passaði betur upp á hámarks-
hraðann.
Engan veit ég sem passaði betur
upp á bílana sína, að þeir væru
glansandi hreinir og pússaðir.
Hann fylgdist alltaf með barna-
börnunum og barnabarnabörnun-
um, vildi fylgjast með hvað þau tóku
sér fyrir hendur og hvatti þau
áfram við það sem hugur þeirra stóð
til.
Þakka þér samfylgdina. Blessuð
sé minning þín.
Helga.
Nú er ég sestur niður til að skrifa
örfá orð til minningar um tengda-
föður minn, Hjalta Bjarnason. Er
mér efst í huga þakklæti, að fá að
kynnast og fræðast af honum. Ég
kynntist honum fyrst fyrir 27 árum
þegar ég og yngsta dóttir hans
felldum hugi saman. Frá fyrsta degi
sá ég hversu mikill öðlingsmaður
var hér á ferð og naut ég þess alla
tíð að vera í návist hans. Kímnigáfa
hans var þeim kostum gædd að
hann sagði skemmtilegar sögur af
sveitingum sínum án þess að særa
nokkurn mann og skein gleði og
kátína af honum þegar hann sagði
frá.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
þeim hjónum alltaf eins og nýtrúlof-
uðum og umhyggjan sem Hjalti bar
til Gíslínu í veikindum hennar var
einstök svo eftir því var tekið. Hjalti
naut þess að vera í kringum fjöl-
skylduna sína og fylgdist náið með
öllum og hringdi á hverjum degi til
að fá fréttir af fólkinu sínu. Barna-
börnin hændust að honum og var
hann duglegur að hvetja þau áfram
í leik og starfi. Ófá símtölin átti ég
við hann þegar hann hringdi til mín
út á sjó til að fá fréttir af veðri og
veiði en alla tíð fann ég fyrir miklum
áhuga frá honum um skipstjórnar-
starf mitt.
Hjalti sagði við mig fyrir örfáum
vikum hversu mikinn gæfumann
hann taldi sig vera. Gæfuna taldi
hann vera í fjölskyldu sinni og ást-
ríkri eiginkonu og farsælli afkomu
barna sinna og barnabarna.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með þessum orðum kveð ég
elskulegan tengdaföður minn.
Elsku Gíslína, Bjarni, Bjarki, El-
ín, Reynir, Vignir og Vigdís, Guð
veri með ykkur og ykkar fjölskyld-
um.
Hvíldu í friði. Þinn tengdasonur,
Guðmundur Þ. Jónsson.
Elsku Hjalti afi er fallinn frá og
langar okkur systkinin að kveðja
hann með nokkrum orðum.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um afa sem var alltaf svo
hress og kátur. Það var alveg ótrú-
legt hvað afi var lengi hraustur og
orkumikill og hikaði hann ekki við
að prófa trampólínið með Heiðrúnu
þegar hann var á níræðisaldri. Afi
fór líka daglega í göngutúra og þeg-
ar hann átti leið fram hjá golfvell-
inum var hann vanur að færa Hjalta
nafna sínum golfkúlur sem hann
fann.
Þegar afi og amma bjuggu í Sól-
vangi var alltaf gaman að heim-
sækja þau í sveitina. Afi hugsaði vel
um garðinn sinn og fengum við að
hjálpa til við að raka grasið og
keyrði hann okkur um í hjólbörum.
Í seinni tíð fór afi að hugsa um garð-
inn við heimilið okkar og var garð-
urinn aldrei flottari en þegar afi var
búinn að bera á og gefa okkur góð
ráð um hvernig við ættum að hugsa
um hann. Í sveitinni keyrði afi vöru-
bíl og var alltaf gaman að hossast
um með honum í bílnum og gæða
sér á bláum ópal sem afi átti alltaf
til.
Afi fylgdist vel með öllum barna-
börnunum sínum og vissi vel hvað
við höfðum fyrir stafni, í námi,
vinnu og tómstundum. Hann spurði
okkur hvernig gengi og var alltaf
áhugasamur um iðju okkar. Ef
mann langaði að frá fréttir af öðrum
ættingjum var best að spyrja afa
því hann var alltaf með allt á hreinu.
Við dáðumst oft að því hvað afi
var vel að sér í öllum nýjungum.
Hann átti GSM-síma og eignaðist
sinn fyrst DVD-spilara nýlega og
fannst ekki mikið mál að læra á
þessi tæki. Hann fylgdist líka vel
með íþróttum og vissi alltaf hvernig
leikirnir hefðu farið, sama hvort það
var í handbolta eða fótbolta.
Það er ekki hægt að tala um afa
án þess að minnast á ömmu. Það var
umtalað hversu krúttleg hjón þau
voru. Þau leiddust um götur bæj-
arins hönd í hönd og alla tíð mátti
sjá hversu mikil ást var á milli
þeirra hjóna.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Megi góður Guð styrkja ömmu á
þessum erfiðu tímum.
Guðrún Jóna, Hjalti Jón
og Heiðrún.
Ég er lítill gutti og er hjá afa og
ömmu í Sólvangi. Ég vakna og í
minningunni var alltaf glaða sólskin
úti. Þegar ég kem fram í eldhús er
amma búin að græja morgunmat
handa mér: súrmjólk með miklum
púðursykri og brauðsneið með ban-
ana. Á meðan ég borða súrmjólkina
og bryð púðursykurinn í henni horfi
ég út um gluggann og sé grænt, vel
slegið túnið í góða veðrinu. Í út-
varpinu er gamla gufan. Eftir mat-
inn dríf ég mig út til að finna afa.
Hann var alltaf byrjaður að vinna:
þvo bílinn, slá grasið eða mála
grindverkið, enda var alltaf allt í röð
og reglu hjá honum og snyrtilegt.
Svona man ég eftir að hafa verið
hjá ömmu og afa í Sólvangi, þar var
hvergi betra að vera. Við tveir átt-
um okkar skemmtilegustu stundir
þegar við vorum úti að vinna. Afi
var alltaf duglegur að leyfa mér að
taka þátt og hjálpa til. Ef hann var
að mála þá fékk ég minn eigin pensil
og mér fannst ég voðalega fullorð-
inn að fá að hjálpa til. Eitt sinn þeg-
ar ég kom út var hann búinn að
kaupa handa mér alvöru vinnu-
hanska og það þótti mér ekki lítið
spennandi. Þó ég hafi kannski ekki
beint verið að flýta fyrir vinnunni,
þá leyfði hann mér alltaf að hjálpa
til og brasa með sér og mér fannst
ég aldrei vera fyrir. Mér er samt
alltaf minnisstæðast þegar ég var
orðinn þreyttur eða var eitthvað lat-
ur að þá bað ég þig um að keyra mig
um í hjólbörunum því mér væri svo
illt í fótunum. Þetta rifjuðum við oft
upp og hlógum mikið. Oft skoðuðum
við líka hnattlíkanið og öll landa-
kortin hans saman. Svo gaf hann
mér eitt sinn kort af Íslandi og ég lá
á gólfinu tímunum saman og skoð-
aði það með stækkunargleri.
Eftir að afi og amma fluttu til Ak-
ureyrar voru þau ekki með sinn eig-
in garð lengur. Afi lét það þó ekki á
sig fá heldur kom bara til okkar í
Jörvabyggðina og hjálpaði okkur.
Til dæmis bar hann alltaf á grasið
fyrir okkur á hverju vori og hjálpaði
okkur að koma sláttuvélinni í gang,
sem vildi oft ganga brösuglega þeg-
ar hann var ekki til staðar.
Eitt af því sem einkenndi afa var
einstaklega gott minni. Hvort sem
það var tengt ættfræði eða gömlum
minningum þá mundi afi það. Eftir
að við Adda fluttum suður fylgdist
hann vel með okkur og hann var al-
veg með það á hreinu hvað við vor-
um að gera í skólanum og spurði
mig reglulega hvernig gengi. Alltaf
var hann jafn stoltur, fannst allt
flott sem ég gerði og sýndi mér mik-
inn stuðning.
Afi var í mínum huga ekki bara
góður afi, hann var góður vinur
minn, mín fyrirmynd og mun alltaf
vera það. Í mínum augum var afi
sannur herramaður, alltaf vel til
fara og snyrtilegur. Við ömmu var
hann þó sérstaklega mikill herra-
maður og var það umtalað hversu
falleg hjón þau væru.
Ég kveð þig, elsku afi minn, með
miklum söknuði. Mér finnst leitt að
geta ekki komið af sjónum og kvatt
þig, en ég hugga mig við allar góðu
minningarnar og að þér líði vel
núna.
Takk fyrir allt, elsku afi minn, við
pössum ömmu fyrir þig.
Kveðja,
Heiðmar.
Okkur langar til að rifja upp
nokkur minningarbrot um afa okk-
ar sem við kölluðum oftast afa í Sól-
vangi.
Afi og amma byggðu sér reisulegt
hús sem þau nefndu því fallega
nafni Sólvangur.
Afi okkar átti grænan Benz-vöru-
bíl sem okkur frænkunum þótti
flottasti vörubíll í heimi. Bílinn
keyrði hann kampakátur með kask-
eitið sitt á höfðinu. Það kom nú fyrir
að við fengum að setjast upp í kagg-
ann við hlið afa, sem var alltaf bros-
andi, hress og kátur að segja gam-
ansögur.
Afi hafði gaman af því að keyra
og var svo lukkulegur að geta keyrt
fram yfir níræðisaldur. Á rauða
Subaru-inum sínum rúntaði hann
jafnvel út í sveit með ömmu okkar,
ástina sína, við hlið sér.
Afi var fallegur bæði að innan og
utan. Brosið hans var svo sjarmer-
andi og hláturinn var einstaklega
smitandi. Með árunum varð svo
dökka hárið hans fallega hvítt og
minnti helst á hár á engli.
Afi var mjög gestrisinn, gestir
voru ávallt velkomnir og var þá sett
heitt á könnuna og amma galdraði
alltaf fram góðgæti með því.
Afi var vinmargur. Hann var mik-
ill húmoristi og hrókur alls fagnað-
ar.
Jákvæðni og áhugi hans á um-
hverfinu var eitt af því sem gerði
afa að þeim einstaka manni sem
hann var.
Við áttum endalaust margar ynd-
islegar stundir saman þar sem mik-
ið var spjallað um daginn og veginn.
Einstakur áhugi hans á lífinu gerði
það að verkum að hann var frábær
félagsskapur og hugur hans var
skýr. Hann var alltaf að spyrja
frétta og hlusta eftir fréttum. Afi
var einstaklega hjartahlýr og góður
við alla og hafði góða nærveru.
Hann var vel liðinn alls staðar. Afi
var engum líkur.
Jafnvel þegar hann var orðinn 93
ára gamall fylgdist hann með öllum
börnum sínum, barnabörnum og
barnabarnabörnum, sem þó eru
fjölmörg.
Hann hafði mikinn áhuga á veiði
og stundaði mikið rjúpnaveiðar á
árum áður og fór oft á trillunni sinni
út fjörðinn til að veiða fisk og fugl.
Hann brann af áhuga þegar hann
ræddi m.a. við eiginmenn okkar um
veiðitúra þeirra.
Afi ferðaðist aldrei mikið um
Hjalti Bjarnason
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi.
Ég kveð þig heitu hjarta.
– Minn hugur klökkur er.
Ég veit, að leið þín liggur
svo langt í burt frá mér.
Mér ljómar ljós í hjarta,
– sem lýsir harmaský,
þá lífsins kyndla kveikti
þín kynning björt og hlý.
Og þegar vorið vermir
og vekur blómin sín,
í hjartans helgilundum
þá hlær mér minning þín.
(Jón Þórðarson)
Þín verður sárt saknað, ynd-
islegi, glaðlyndi, blíði, hlátur-
mildi afi prakkari.
Minning þín lifir.
Bryndís Bj.