Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 34

104
HELGAFELL
liélt |)ví stunduni fram, að skáldskaparhneigð
hans stafaði af því, hvað hann liefði snemma
þurft að fara að nota gleraugu.
Hvað, sem því líður, lagaðist sjón hans ekki
með aldrinum. Hann liélt sömuleiðis áfram
að búa í Macdougal alley næstu tvö árin
að minnsta kosti og þótti góður drengur.
Kunningjum hans niðri í viðskiptahverfinu
fannst talsvert frumlegt af honum að búa
þarna og litu á það sem „hagsýni“ (þetta orð
var ófrávíkjanlega notað um sparsemi í
þeirra hópi). Þeir heimsóttu hann stöku sinn-
um á kvöldiu lil að drekka rauðvín úr kút.
„Aðalatriðið er að liafa glas til að halda á,“
sögðu þeir til að minna sig á, að þeim bar að
drekka viský, en hitt var „hagsýni“ og full-
komlega viðurkenndur siður samkvæmt þeirn
skilningi. Þeir voru brún- eða Ijóshærðir ung-
ir menn, eins og Jolin Powell sjálfur, og
gengu í linum skyrtum úr írsku líni og Kor-
dóvaskóm, sem ekki gljá eins og lélegt leður,
og mjög dýrum vaðmálsfötum sem ekki
mátti pressa um of, svo að þeir minntu ekki á
„skrifstofumenn“. Þeim var hlýtt til Johns
Powells og honurn var einkar ldýtt til þeirra.
En helzti félagi John Powells á þessum árum
var engu að síður Pasquale, öðru nafni Jack
Fisher eða Fischetti.
Pasquale gerðist húsvörður í Macdougal
alley 3 sama haust og John Powell flutti
þangað. Sérambini, umboðsmaður liúseiganda
réð hann, en húseigandi var aftur á móti að
sögn gömul, eineygð hefðarfrú yfir í Brook-
lyn. Vel má vera, að kynni þeirra Pasquale
og umboðsmannsins hafi verið eldri en sögur
hússins greindu, einkum ef báðir voru ítalir,
eins og síðar var álitið. Pasquale sló mjög
slöku við um húsgæzluna, og Serambini lét
sig það engu skipta og raunar ekki leigjend-
urnir heldur, því að hann þótti hafa marga
góða kosti. Ilann varð bráðlega mikill sam-
kvæmismaður í götunni.
En vel á minnzt var umboðsmaðurinn,
Serambini, álitinn vera glæpamaður, enda
þótt menn greindi á um, hvar athafnasvið
hans lægi. Margir héldu því fram, að hann
stundaði hvíta þrælasölu. Ollum bar þó sam-
an um, að íbúar hússins og sennilega allrar
götunnar væru fullkomlega óhultir og nytu
jafnvel sérstaks öryggis undir verndarvæng
Serambinis. Ekki leið á löngu, áður en mönn-
um hugkvæmdist, að Pasquale myndi vera
sá, sem gætti réttar íbúanna fyrir hönd
Serambinis gagnvart öðrum glæpamönnum.
Fyrst í stað héldu rnenn, að Pasquale væri
Mexíkani, eins og nafnið gat raunar bent til,
og negri, því að hann var kolóttur í framan,
handlangur, varaþykkur og mjög hrokkin-
hærður, en þetta eru negraeinkenni, eins og
öllum má vera ljóst. Hins vegar var hann
rauðhærður og hafði arnarnef, en það þótti
skipta minna máli, áður en það kvisaðist, að
hann myndi heita Fisher eða öllu heldur
Fischetti og vera ítali frá Cleveland í Ohio,
þar sem þcir landar hafa með sér mjög tor-
tryggileg félagssamtök. Pasquale tók jafnan
undir þá skoðun sjálfur, ef tækifæri gafst, að
hann væri afbrotamaður á flótta að vestan,
en þyrfti nú ekki lengur að dyljast nafns, frem-
ur en honum þóknaðist. Hann var léttur í
máli, gamansamur og ákaflega sögufróður.
Hann gerði sér dátt við John Powell, sem
hann kallaði aldrei annað en rithöfundinn,
og lagði sig fram „að útvega honum sögu-
efni“, eins og hann komst að orði. Þetta varð
ástríða hjá honum, enda algengt, að menn
snúist þannig við rithöfundum, og hafa, marg-
ir höfundar kvartað undan þess konar að-
stoð í endurminningum sínum, því að svo
virðist, sem sögur annarra komi höfundum
að furðulitlum notum, þegar á reynir. En
John Powell var ungur maður og óreyndur
og hafði mikið vndi af sögum Pasquales. Lista-
menn hænast auk þess oft að glæpamönn-
unr af samúð eða fordild, og vafalítið hefir
John Powell þótt nokkur iqjphefð í því að
þekkja viðurkenndan glæpamann. Þeir félag-
ar drukku bjór saman á kvöldin og fóru víða.
Þeir lögðu leið sína stundum á Third avenue,
þar sem fátækir drykkjumenn eiga hæli, og'
niður í Chelsea, þar sem Puerto Rico-menn
halda uppi ránum og spellvirkjum, ellegar
þeir sóttu fjarlæga baj'i yfir á Long Tsland
og handan Hudson-fljóts. Ilvarvetna var