Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 40

ALBERT CAMUS:
Þöglir menn
Það var miður vetur og þá hellti morgun-
sóliu geislaflóði yfir borgina, sem þegar var
vöknuð til starfa. Handan við hafnargarðinn
mættust himinn og haf í dýrðarljóma. En
ívar sá það ekki. Hann hjólaði liægt eftir
breiðgötunum meðfram höfninni. Hann hafði
veika fótinn kyrran á pedalanum, en baslað-
ist við að spyrna hinum í sleipa steinlagn-
inguna, sem enn var vot af náttfalli. Hann sat
samankýttur á hnakknum, hann sneiddi lijá
gömlu sporvagnabrautinni án J)ess að líta
upp, hann setti snöggan hnykk á stýrið, þeg-
ar hann vék fyrir bílunum sem fóru fram
úr lionum, og öðru hverju ýtti hann nestis-
töskunni aftur fyrir mjöðm með olnbogaskoti,
en í töskunni var hádegisverðurinn, sem
Fernanda hafði látið þar. Ilann hugsaði ])á
með gremju til nestisins. Milli tveggja stórra
brauðsneiða var nú einungis ostur í staðinn
fyrir spænsku eggjakökuna, sem honum þótti
svo góð, eða steikta kjötið.
Aldrei hafði honum fundizt leiðin jafn
löng í vinnuna. Hann var líka farinn að eld-
ast. Hann var nú orðinn fertugur, og enda
J)ótt hann væri enn stæltur einsog vínviðar-
teinungur, hnykluðust vöðvarnir ekki eins
fljótt og áður fyrr. Stundum varð honum á
að ypta öxlum, þegar hann las íþróttafrétt-
irnar ])ar sem einhver þrítugur maðurinn var
kallaður uppgjafaríþróttamaður. „Ef hann er
uppgjafaríþróttamaður“, sagði hann við Fcr-
nöndu, „þá ætti ég að vera kominn á elli-
heimilið." Samt sem áður vissi hann, að
blaðamaðurinn óð ekki með öllu í villu og
svíma. Þegar menn oru orðnir þrítugir, fara
þeir að gefa sig, enda þótt þeir taki ekki
eftir því. Fertugir eru menn að vísu ekki
komnir á elliheimilið (aux allongés), en þeir
fara að búa sig undir það, með nokkrum
fyrirvara. Var það ekki þess vegna, sem hann
var löngu hættur að horfa á sjóinn meðan
hann var á leiðinni í tunnugerðina í hinum
enda bæjarins? Þegar hann var um tvítugt
þreyttist hann aldrei á að liorfa á hann;
hann var fyrirheit um skemmtilega helgi á
á ströndinni. Þrátt fyrir helti sína eða
kannski vegna hennar liafði hann alltaf haft
gaman af að iðka sund. Síðan liðu árin, svo
kom Fernanda og drengurinn fæddist, og til
að hafa ofan af fyrir fjölskyldunni vann hann
yfirvinnu í tunnugerðinni á laugardögum, en
hjá einstaklingum vann hann á sunnudög-
um.
Smátt og smátt hafði hann vanizt af
fangbrögðunum við sjóinn, sem höfðu verið
honum svo mikil hressing. Djúpt og tært
vatn, sterkt sólskin, stelpur, naktir líkamar,
í landi hans voru ekki aðrar unaðssemdir.
Og þessar unaðssemdir hurfu með æskunni.
ívar hélt áfram að unna sjónum, en aðeins
á kvöldin, þegar sjórinn á firðinum var far-
inn að dökkna lítið eitt. Það var friðsælt á
svölunum heima lijá honum, þar sem hann
sat að loknu erfiði, ánægður með Jireinu
skyrtuna, sem Fernanda kunni svo vel að
straua, og með freyðandi anísdrykk í glasi.
Kvöldið kom, himinninn varð um stund mild-
ur, nágrannarnir, sem töluðu við Ivar, lækk-
uðu skyndilega róminn. Hann vissi ekki livort
hann var þá hamingjusamur eða hvort hann
langaði þá til að gráta. Hann var að minnsta
kosti sáttnr við sjálfan sig á þessum stund-
um, Iiann hafði ekkert að gera nema bíða
rólegur, án þess að vita gerla eftir hverju.
Þegar hann nú fór til vinnu sinnar á morgn-
ana, var hann hættur að hafa gaman af