Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 35

HERTOGAYNJAN AF MALFI
105
þeim vel tekið sökum glaðværðar Pasquales,
og ekki síður vegna þess, hve hann var sterk-
legur.
En upp úr jólum, eftir að John Powell
kvnntist Helen og hún tók að venja komur
sínar í Macdougal alley, lögðust þessar ferðir
af. Ekki var það beinlínis sök John Powells.
Pasquale réð því. Með viðeigandi kurteisis-
orðum baðst liann undan því að hitta ung-
frúna. „Ég yrði óðara afbrýðisamur,“ sagði
hann, og John Powell lét fyrir farast um
skeið að kynna hann fyrir ástmey sinni.
En á hverjum sunnudagsmorgni lá Pas-
quale fyrir opnum dyrum á forstofuherbergi
sínu til að gá að ferðum Helenar, þegar hún
koni að færa Jolin Powell morgunmatinn.
Hann reis upp við dogg til að missa ekki af
fótleggjum hennar, fyrr en þeir hurfu með
öllu inn á uppgönguna á næstu hæð. Hann
fylgdi henni í huganum inn í íbúðina og
hugsaði með sér: Nú segir hún við John
Powell: Það vildi ég, að helvítis negrinn
hætti að horfa svona á fótleggina á mér. En
henni er ekki eins leitt og hún lætur. Síðau
leiddi liann hugann að öðru. A fjórðu hæð
bjó fyrirmannlegur Hollcndingur, scm svaf
allan daginn, en hvarf á brott í ljósaskiptun-
um og kom þá ekki aftur fyrr en í dögun.
Hann var raunar kokkur á ódýrum nætur-
stað, sem seldi pylsur og steikt. egg. Pasquale
gerði sér vonir um, að hann væri ekki allur
þar sem hann var séður, og það hvarflaði
að honum, að þeir myndu kannske einhvern
tíma geta orðið hvor öðrum innan handar.
Oft datt lionum Miss Ormand í hug. Hún
bjó á þriðju hæð og hafði ofan af fyrir sér
með kjólasýningum í stórum ódýrum verzl-
unum á 6th avenue. Pasquale áleit, að sú
atvinna myndi vera yfirskin og þóttist auk
þess sjá á augum hennar, að hún tæki eitur.
Hún notaði belladonna-dropa, að gömlum
sið, til að stækka sjáöldrin, en hann leit svo
á, að úr því að sjáöldur fólks eiga að þrengj-
ast af eiturnautn, gætu þau alveg eins víkk-
að. Hann hét sjálfum sér því á hverjum degi,
að hann skyldi hafa tal af hcnni, enda þótt
það drægist. En fyrr eða síðar sneri Pasquale
sér að þeim hugðarefnum sínum, sem hann
stundaði jafnan fyrripart. dags; hann drakk
öl úr baukum og las leynilögreglusögur og
glæparit án afláts, meðan hann beið þess að
skyggði.
„Hann er ekki negri,“ sagði Jolin Powell
gremjulega, „geturðu aldrei hætt að kalla
hann negra. Það eru allir ítalir svona. Hvað
gerir þér til þó hann horfi á þig svona, eins
og þú kallar það. Það væri allt annað, ef hann
væri ekki Suðurlandabúi.“
„Ef hann er ekki negri,“ sagði Ilelen, „er
þá ekki samt sem áður heiður að því fyrir
liann er vera álitinn negri? Mig minnir, að
þú hafir haldið því fram til skamms tíma,
að það væri heiður að því að vera negri.“
„Ég hcf ævinlcga álitið, að það væri heiður
að því að vera það, sem maður er,“ sagði
John Powell. Þetta var rétt eftir morgun-
verðinn. Helen sat í djúpum stól með fæt-
urna uppi á kommóðu, en John Powell var
að revna að lesa New York Times með göml-
um gleraugum, sem hún hafði fundið fyrir
hann. Áður en henni vannst tími til að halda
áfram — og honum var ljóst, að stelling henn-
ar bar þess vott, að hún var í skapi til að
teygja lopann — sagði hann eitthvað á þá
leið, að krabbar ættu áreiðanlcga ekkert erf-
iðara með að skríða á votu gleri en þurru.
Hún var nokkra stund að velta þessu fyrir
sér, því að ekkert lá á, og minntist þess
óljóst, að hún hafði einhvern tímann sagt,
að hann minnti sig á krabba á ferð eftir
blautu gleri, þegar hann væri að lesa. En cins
og gengur voru öll þeirra deilumál óútkljáð;
þegar þau virtust leysast, kom fljótlega í
Ijós, að þau höfðu einungis skipt. um iunihald
á einhvern dularfullan liátt, þó að orðin
væru hin sömu eftir sem áður, og þannig voru
deilur þeirra. jafnan vonlaust kapphlaup um
eitthvað, sem þau kynnu að hafa meint fyrir
löngu og væri ef til vill kjarni málsins. Enn
var tæplega nógu áliðið dags til að láta til
skarar skríða: þctta voru einungis könnunar-
ferðir yfir landamæri andstæðingsins. John
Poweli átti til dæmis eftir að minna unnustu