Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 59

LISTIR
129
ur nýtt á þessu sviði, er kannske ekki úr vegi
að minnast lítillega þess sem gert var á síð-
asta ári, sem sagt óperunnar Rakarinn frá
Sevilla og óperettunnar Betlistúdentinn. Rak-
aranum var stjórnað af Róbert A. Ottóssyni,
og mun það vera í fyrsta sinn, sem hann
stjórnar óperu. Mönnum var því nokkur for-
vitni á að sjá hvernig hann kæmist frá þeim
leik. Enginn varð fvrir vonbrigðum. Róbert
sýndi þarna sína venjulegu vandvirkni og
virtist ekki í neinum vandræðum með að
halda hinum mörgu þráðum óperusýningar
í hendi sér. Söngvararnir voru mjög vel æfðir
og yfirleitt var yfir sýningunni mikill músík-
alskur stíll. Því miður verður ekki það sama
sagt um leiksviðið. Vafalaust er hinn danski
leikstjóri sem fenginn var til að setja
Rakarann á svið hæfasti maður. Helzt gæti
ég trúað að honum hefði verið ætlaður of
stuttur tími til þess að vinna verk sitt. Ef
útlendur leikstjóri kemur hingað og þekkir
hvorki leikhúsið né fólkið, sem hann á að
vinna með, er alveg óhugsandi að hann geti
unnið verk sitt vel á 4—5 vikum, til þess
þarf hann minnst 2—3 mánuði. Sömuleiðis
er það mjög óheppilegt að leikstjóri sé ekki
viðstaddur að minnst kosti 4—5 fyrstu sýn-
ingar til þess að hefla þá vankanta, er í ljós
kunna að koma. Sviðsetningin á Rakaranum
var svo viðvaningsleg og óunnin að furðulegt
mátti teljast. Þeim er þetta ritar fannst, að
raunverulega hefði leikstjórinn aðeins verið
búinn að leggja ramma, en öll smáatriði
hefði verið eftir að vinna.
Ekki tók betra við þegar að Betlistúdent-
inn kom. Þar var það sama sagan, útlendur
leikstjóri, sem alltof stuttan tíma hafði til
læss að vinna það, sem honum var ætlað að
vinna. Það duldist engum að prófessor Rott
var mikill og hugmyndaauðugur leikstjóri.
En það er nú einu sinni svo, að það er ekki
hægt að smíða gullhring úr kopar. ITugmyndir
próf. Rott voru slíkar, að það þurfti þaulvant
fólk til þess að gefa þeim líf, en þarna var
allt fullt af viðvaningum, meira að segja í
sumum aðalhlutverkunum. Mikið var talað
um það í sambandi við þessa sýningu, hversu
margt fólk væri á sviðinu í einu. Satt var
það, fólkið var margt. Gallinn var bara sá,
að obbinn af því hafði ekkert þarna að gera.
Því verr gefast heimskra manna ráð, sem
fleiri koma saman, segir máltækið. Eins
er með sýningu sem þessa. Því meira sem í
henni er af viðvaningum, því verri verður
hún.
Þjóðleikhúsið hefir, eins og áður er sagt,
tekið sér hvíld frá óperuflutningi. Sennilegt
er þó að sú hvíld verði ekki margra ára hvíld.
Forráðamönnum leikhússins skal í allri vin-
semd bent á, að ekki væri úr vegi að þeir
notuðu þessa hvíld til þess að endurskoða
viðhorf sitt til óperuflutnings yfirleitt. Þessi
starfsemi leikhússins hefir undanfarin ár verið
mjög handahófskennd og ómarkviss. Ánægju-
legt væri ef henni væri stjórnað svolítið mark-
vissara og af meiri þekkingu er hún hefst
aftur.
Þorsteinn Ilannesson
„Skammdegisnótt"
Gunnlaugs Schevings
Gunnlaugur Scheving lét þess getið í við-
tali í dagskrá Ríkisútvarpsins nýlega, að hann
hefði ætíð dreymt um að mála risavaxnar
myndir. Ég held, að mig misminni ekki að
málarinn hafi einnig í þessum sama mynd-
listarþætti lýst aðdáun sinni á listaverkum
hins forna Egyptalands, Assyríu og annarra
ríkja við austurmörk Miðjarðarhafsins, þar
sem vagga vestrænnar menningar stóð fyrir
þúsundum ára. Þau einkenni stíls og vinnu-
bragða, sem hrifu hann mest voru þessi: Stór-
skornar en blæbrigðaríkar línur, þróttmikil
formbygging og svo það svigrúm, sem lista-
manni gefst, þegar hann er ekki nauðbeygður
til að takmarka athafnir sínar við litla fleti.
íbúar höfuðborgarinnar hafa fengið að
reyna það fyrir skemmstu, að Gunnlaugur
hefur ekki látið sitja við orðin tóm. Draum-