Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 47

ÞOGLIR MENN
117
þvottahúsinu áður en hann settist til að horfa
út á sjóinn, seni fylgdi honum nii þegar hinu-
megin við brjóstvörn breiðgötunnar, dekkri
en hann hafði verið um morguninn. En litla
telpan fylgdi honum einnig, og hann gat ekki
að sér gert að hugsa um hana.
Þegar hann kom heim, var drengurinji hans
kominn úr skólanum og var að lesa mynda-
blöð. Fernanda spurði Ivar, hvort allt hefði
gengið snurðulaust. Iíann anzaði því engu,
skolaði af sér í þvottahúsinu, settist þvínæst
á bekkinn úti á svölunum. Bætt. nærföt héngu
fyrir ofan hann, himinninn var orðinn tær,
yfir svalavegginn sá hann liafið, milt í kvöld-
rökkrinu. Fernanda kom með anísdrykkinn,
tvö glös og kalt vatn í kælikrukku. Ilún
settist hjá manni sínum. Iiann sagði henni
alla söguna og hélt í hönd hennar einsog
fyrst eftir að þau giftust. Þegar hann hafði
lokið frásögn sinni, sat hann hreyfingarlaus
og horfði út á hafið, þar sem rökkrið færð-
ist óðfluga yfir sjóndeildarhringinn. „Æ, hann
getur sjálfum sér um kennt!“ sagði hann.
Hann óskaði sér að hann væri ungur og Fer-
nanda líka, og að þau gætu farið og sezt
að hinumegin við hafið.

Svartir dropar
Svartir dropar
detta úr tóminu,
hæfa mig í hjartað
og skilja það eftir í auðn.
Engin ást
fær búið í hjarta mér.
Margir voru dagar
hamingju minnar.
fullir af gáska.
Lífið gullið loforð.
En
skuggar sorgarinnar
hlóðust að mér
sem eilíf nótt.
Góði guð,
hví skal ég vera svo einmana,
sem veðurbarinn steinn
á eyðisandi?
Hversvegna má ekki
einn glitrandi dropi
af hreinu regni,
af hreinni ást
hitta mig í hjartað
og nema þar staðar?
Einn hlýt ég að bíða
— bíð ástarvana,
meðan svartir dropar
detta hljóðlega.
Án hláturs.
Án gráts.
Ég er aðeins steinn
á eyðisandi.
Baltimore, 11. 2. 19.50
Gísli llalldórsson