Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 37

HERTOGAYNJAN AF MALFI
107
loftinu sagði John Powell aftur og aftur, dag
eftir dag: „Ef maður getur einu sinni nefnt
það, sem að er, réttu nafni, þá hverfur það
eins og ókindin í þjóðsögunum.“ Helen sagð-
ist fara nærri um, hyað sú ókind liéti. Pas-
quale heyrði þetta út um rifuna og sagði við
O’Malley: „Mér líkar vel við hana. En hún
er of tannhvöss og talar of lágt. Það er af
því livað hún er mögur. Eg myndi gefa henni
spaghetti og fita hana og láta hana rífast
við mig fullum hálsi og slá'hana niður á réttu
augnabliki.“ O’Malley bað hann að fara sér
gætilega. Pasquale bað hann að skila kveðju
til Maríu meyjar. „Kannski er ógæfan sú,“
bætti hann við, „að liún er gáfaðri cn hann.“
En O’Malley hélt því fram, að maður ætti að
vera stoltur af gáfaðri konu. „Heimska Ira,“
sagði Pasquale, „stafar af því, að þeir eru
katólskari en páfinn.“
Oft deildu þau um Pasquale frá ýmsum
sjónarmiðum, en helzt því, hver hann væri,
því að Helen vildi ekki taka mark á getgát-
um manna um hann fremur en öðru í Mac-
dougal alley. Hún bar brigður á glæpaferil
hans og í framhaldi af því á gildi hans sem
þjóðfélagsfyrirbæris og rannsóknarefnis fyrir
unga rithöfunda. Þegar stundir liðu greip
lnin æ oftar til þess að benda á hugmyndir
John Powells um Pasquale sem tilvalið dæmi
um sjálfsblekkingar hans og óraunsæi. Þannig
varð Pasquale ósýnilegur þátttakandi í til-
hugalífi þeirra, án þess að þau gerðu sér það
fullkomlega ljóst. Sjálfur gekk liann þess ekki
dulinn, hverju hlutverki hann gegndi og hafði
sem áhcyrandi utan dyra betri skilyrði til
þess að gera sér hlutlæga grein fyrir því að
sínum hætti. Þess vegna var hann efalaust
betur viðbúinn þeim atburðum, sem gerðust
þennan sunnudag. Því að allt í einu stakk
Helen upp á því, að Jolin Powell kynnti sig
fyrir „negranum“.
Þessi uppástunga var í raun og veru hast-
arlegt og óvænt brot á leikreglum þeim, sem
giltu um ósamlyndi þeirra elskendanna, því
að liingað til höfðu þau varazt raunhæfar
niðurstöður, ef svo má segja. Og aldrci þcssu
vant hreyfði John Powell engum andmælum.
Hann lagði frá sér blaðið og fann nú góðu
gleraugun sín, fyrirhafnarlítið. Síðan gekk
hann óhóflega löngum og ákveðnum skrefum
til dyra, en hrasaði að vísu lítið eitt um
þröskuldinn að vanda. A uppgöngunni leit
hann við og sagði: „Þú manst samt, að við
ætlum í leikhúsið,“ en Helen svaraði engu.
Pasquale lá uppi í bedda sínum í rauðri
vaðmálsskyrtu með hatt á höfði og var að
lesa. Hann hafði augsýnilega gert ölföngum
sínum góð skil þennan dag, því að við hlið
hans stóðu eitthvað tíu til tólf opnar öldósir.
John Powell varð starsýnt á þær og ef til vill
með illn hugboði. En Pasquale virtist ódrukk-
inn og tók honum hæversklega. Hann spratt
á fætur og tók gítar sinn af stólkolli úti í horni
og bauð honum sæti, en John Powell hristi
höfuðið. „Vertu velkominn,“ sagði hann,
„hvað má bjóða þér? Wiský? og seildist und-
ir beddann eftir hálfri viskýflösku. Hann lézt
leita að glasi og gefast upp við leitina og
rétti John Powell flöskuna með afsökunar-
látbragði. „Komdu heldur upp,“ sagði John
Powell og tók við fíöskunni. 1 sama bili kom
Helen ferðbúin niður stigann í pelsi og með
hatt á höfði.
Pasquale leit snöggvast á John Powell og
yppti brúnum, en gekk síðan fram á móti
stúlkunni og tók ofan liatt sinn. „Þér eruð
Pasquale,“ sagði Helen, „mig langar svo mikið
til að kynnast yður, en John Powell er af-
brýðisamur. Vilduð þér nú ekki fá yður einn
bjór mcð okkur á einhverjum góðum stað
hérna í hverfinu?" „Ah,“ sagði Pasquale,
„ef þið vilduð leyfa mér að bjóða ykkur. En
þér verið að afsaka mig, meðan ég liefi fata-
skipti „Nei,“ sagði Helen, „í hamingjubæn-
um gerið þér það ekki. Eg er viss um að ég
kann bezt við yður svona. Við erum ekkert
borgaraleg eða hvað, John Powel!?“ „Við
skulum koma,“ sagði John Powell. Hann
svipaðist um eftir stað til að leggja frá sér
flöskuna, en sá sig um hönd og setti hana á
munn sér. „Hægan, hægan,“ sagði Pasquale
og hló. „Við eigum hálfan daginn fyrir okkur,
og megum ekki drekka eins og negrar.“ „Þér
gætið piltsins míns,“ sagði Helen og gerði sér