Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 38

108
HELGAFELL
upp hreim, sem átti að minna á Suðurríkja-
konu að tala við negra. Pasquale hló, eins og
hún væri mjög fyndin.
Það varð að samkomulagi að fara ekki
lengra en á næstu krá. Þetta var dálítil kjall-
arahoia með nokkrum básum við vegginn
öðru megin, en bar á móti. Þau settust utar-
lega og barmaðurinn kom samstundis, því að
hér var enginn inni, nema gráhærð kona við
enda barsins með silfurref um herðar sér. Þau
vildu öll viský. „Og setjið flöskuna á borðið,“
sagði Helen, og hvorugur maðurinn hreyfði
mótmælum.
Pasquale sagði: „Móðir mín sagði alltaf, að
það væri einhver fallegasta sjón, sem hún
þekkti, að sjá karlmenn sitja við borð með
stóra viskýflösku á milli sín. En hún var
gamaldags og þekkti ekki þá sjón, sem er miklu
fegurri, þegar falleg stúlka situr hjá þeim.“
„Móðir mín,“ sagði Helen, „geymdi alltaf
terpentínu á viskýflösku og hellti á borðið
fyrir framan föður minn, þegar hann kom
seint heim á kvöldin til að sýna honum,
hvernig dropinn myndi fara með magann í
honum.“
„Eg gæti nærri trúað þessu,“ sagði John
Powell, „það myndi skýra ýmislegt.“
„Við gctum alltaf talað um það,“ sagði
Helen, „en nú langar mig til að tala við
Pasquale. Þér eruð 1 jótasti maður, sem ég
hefi séð, herra Pasquale, en mér líkar vel við
yður.“
Pasquale hló og skenkti aftur í glösin.
„Hvað viljið þér tala um, fröken Helen?“
spurði hann.
„Viljið þér gjöra svo vel,“ sagði Helen, „og
hætta að ávarpa mig eins og ánauðugur
negx-i piparmey að sunnan. Þér megið kalla
mig Helen“ „Þakka yður fyrir,“ sagði Pas-
quale.
„Þér eruð ekki negri,“ sagði Helen. „Eg
lield næri'i því, að þér látist vera það til að
gera grín að einfeldningnum þarna og kunn-
ingjurn lians, svo að þeir geti látizt vera
óskaplega frjálslyndir og forframaðir með því
að líta upp til yðar.“
„Eg er ekki það, sem ég er,“ sagði Pasquale.
„Og vitnar í Shakespeare,“ sagði Helen með
fyrirlitningu. „Hver sagði þetta, John Powell?
Ekki að svara, ég veit það. Jago. Ég veit
ýmislegt um yður, herra Fischetti.“
„Já,“ sagði Fischetti, og gerði sér upp
ítalskxin framburð. „Þér hringduð í húseig-
andann okkar, görnlu Mrs. Prothero, til að
spyrjast fyrir um mig í gær. Hversvegna?
Ég get varla leyft mér að vona . . .“ „Helen,“
sagði John Powell og leit á þau til skiptis,
en Helen sagði:
„Það er satt. Ég er orðin svo leið á að heyra
sí og æ um þennan dularfulla Pasquale eða
Fischetti eða A1 Capone eða hvað þér áttuð
að heita, að ég ákvað að fórna yður á altari
sannleikans. Þér voruð garðyrkjumaðurinn
liennar og lentuð í einhverju klandri, svo að
hún sendi yður hingað undir fölsku nafni. Ser-
ambini er djákni í kirkjunni hennar einhvers
staðar yfir í Columbia Heights, er ekki svo?“
bætti hún við með sigurhreim í röddinni.
„Jú,“ sagði Fischetti, „en eruð þér nú viss
um, að hún hafi sagt yður rétt frá öllu.“
„Nei,“ sagði Helen, „en ég er ekki hætt
við yður. Hvers konar klandur var þetta?
Þjófnaður?“
„Kvennamál,“ sagði Fischetti.
„Aha,“ sagði Helen. Hinn ískyggilegi, spraki
hreimur, sem John Powell óttaðist, var horf-
inn úr rödxl hennar í bili. „Segið þér mér, er
Mrs. Prothero eineygð?“
„Nei,“ sagði Fischetti. „Kötturinn hennar
er eineygður.“
„Grunaði mig, að það gæti ekki einu sinni
verið rétt.“ Hún liorfði á John Powell og
munnvik hennar fóru að skjálfa ofurlítið:
„Mér líður betur,“ sagði hún, „mér líður
miklu betur.“ Hann sagði: „Þú ert að verða
full.“ „Já,“ sagði hún, „og það er þjóðfélags-
legt fyrirbæri.“ En Fischetti hló og greip um
handlegg John Powells.
Vera má, að tak Fisehettis liafi verið eitt-
hvað harðneskjulegt, en hitt er eins vist, að
það liafi verið hreyfingin ein, á óheppilegu
andartaki, scm kom John Powell úr jafn-
vægi. Ha nn greip glas sitt hinni hendinni og
hallaði því útaf alveg niðri við borðið eins