Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 44

114
HELGAFELL
verk sitt, og Valery laut aftur yfir tunnuna
sína, án þess að anza húsbóndanum. Lassalle
stóð stutta stund hálfhvumsa fyrir framan
unga manninn, síðan yppti hann öxlum og
sneri sér að Markúsi. Hann sat klofvega á
hefilbekknum sínum og var að ljúka við að
hvessa brúnirnar á tunnubotni. Handtök hans
voru róleg og ákveðin. „Góðan daginn, Mark-
ús,“ sagði Lassalle þurrlegar en áður. Markús
anzaði ekki, en gætti þess eins að hefla að-
eins örþunna spæni úr trénu. „Hvað er að
þér,“ sagði Lassalle hátt, og sneri sér nú að
hinum verkamönnunum. „Við höfum ekki
verið sammála, það er rétt. En við verðum
þó að vinna saman. Til hvers er J)á að láta
svona?“ Markús rétti úr sér, lyfti tunnubotn-
inum, strauk lófanum eftir brúninni, kipraði
augun með mikilli velþóknun og gekk þegj-
andi til annars verkamanns, sem var að setja
saman tunnu. A verkstæðinu heyrðist ekkert
hljóð nema hávaðinn í hömrunum og vélsög-
inni. „Jæja ])á“, sagði Lasalle, „þið látið
Ballester segja mér, þegar })ið eruð búnir
að jafna ykkur.“ ILann gekk hægum skrefum
út úr verkstæðinu.
Rétt á eftir glumdi tvisvar í bjöllu gegn-
um hávaðann. Ballester, sem hafði setzt til
að vefja sér sígarettu, reis silalega á fætur og
gekk að litlu dyrunum á gaflinum. I’egai' hann
var farinn, léttust hamarshöggin nokkuð;
einn mannanna var jafnvel nýbúinn að leggja
frá sér hamarinn, ])egar Ballester kom aftur.
ITann stóð í dyrunum ogsagði einungis: „Mark-
ús og Ivar, húsbóndinn vill tala við ykkur.“
ívar ætlaði fyrst að fara og þvo sér um hend-
urnar, en Markús greip í handlegg hans, þeg-
ar liann fór framhjá honum. og hann fylgdist
haltrandi með honum.
I garðinum úti fvrir var birtan svo fersk
og tær að ívar fann hvernig hún ljómaði um
andlit hans og nakta handleggi. Þeir gengu
upp tröppurnar undir vínviðnum, sem bar
þegar nokkur blóm. Þegar þeir komu inn í
forstofuna, þar sem veggirnir voru fóðraðir
viðurkenningarskjölum, heyrðu þeir barnsgrát
og rödd Lassalles, sem sagði: „Þú lætur hana
fara í rúmið eftir hádegismatinn. Við sækjum
lækni, ef þetta lagast ekki.“ Þvínæst kom hús-
bóndinn út í forstofuna og bauð þeim inn
í litla skrifstofu, sem þeir voru áður kunnug-
ir. Húsgögnin voru eftirlíkingar á sveitahús-
gögnum, en á veggjum héngu minjar um
íþróttaafrek. „Fáið ykkur sæti“, sagði Lassalle
um leið og hann settist hinumegin við skrif-
l)orð sitt. Þeir stóðu kyrrir. „Ég gerði boð
fvrir ykkur vegna þess, að þér, Markús, eruð
trúnaðarmaður stéttarfélágsins, og þú, Ivar,
ert elzti starfsmaður minn fyrir utan Ball-
ester. Ég kæri mig ekki um að byrja aftur að
ræða það mál, sem nú er búið að útkljá. Ég
get á engan hátt og alls ekki látið ykkur fá
það, sem þið farið fram á. Málið er útkljáð og
niðurstaðan hefur orðið sú að hefja áftur
vinnu. Ég sé að þið liggið mér á hálsi fyrir
það, og mér fellur það miður, ég segi ykkur
einsog mér býr í brjósti. Ég vil aðeins bæta
þessu við: Það sem ég get ekki gert núna,
það gæti ég kannski gert þegar reksturinn er
aftur kominn í gang. Og ef ég get gert það,
])á skuluð þið ekki einu sinni þurfa að biðja
um það. En þangað til skulum við reyna að
vinna í sátt og samlyndi.“ Hann þagnaði,
virtist hugsa sig um. leit síðan á þá. „Jæja?“
sagði hann. Markús horfði út í bláinn. ívar,
sem var með samanbitnar varir, vildi segja
eitthvað, en gat það ekki. „Heyriði mig nú,“
sagði Lassalle, „það er hundur í ykkur öll-
um. Það líður hjá. En þegar þið hafið áttað
ykkur betur, gleymið þá ekki því, sem ég
var að segja ykkur.“ Hann stóð upp, gekk
til Markúsar og rétti honum höndina. „Sæl-
ir“ sagði hann. Markús fölnaði upp, söngv-
ara-andlit hans harðnaði og varð andartak
illilegt. Þá snerist hann skyndilega á hæli og
gekk út. Lassalle, scm einnig var orðinn föl-
ur í framan, horfði á ívar án þess að rétta
honum höndina. „Út með ykkur þá,“ hróp-
aði hann.
Þegar þeir komu aftur inn á verkstæðið,
voru mennirnir að borða hádegismatinn. Ball-
ester var farinn. Markús sagði ekki annað
en: „Stormur“, og gckk beint á sinn stað.
Esposito hætti að bíta í brauðið sitt til að
spyrja, hvað þeir hefðu sagt; ívar svaraði,