Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 43

ÞÖGLIR MENN
113
og mæðusvipurinn á andliti hans gaf þeim
nokkuð til kynnna, hvað hann hugsaði. ívar
leit á hann. Ballester, sem þótti vænt um
liann, kinkaði kolli án þess að segja neitt.
Nú voru þeir allir komnir í litlu fatageymsl-
una, sem var til hægri þegar inn kom: opn-
ir básar með skilveggjum úr tré, en beggja
megin á hverjum skilvegg var lítill skápur,
læstur með lykli. Innsta básnum, sem var
við skálavegginn, hafði verið breytt í steypi-
baðsklefa og sett niðurfallsræsi í moldar-
gólfið. í miðjum skálanum voru tunnur, sem
þegar voru fullbúnar, nema hvað gjarðirn-
ar voru lausar og átti eftir að herða þær við
eld. Þarna voru hefilbekkir með löngum skor-
um' (og við suma þeirra voru kringlóttir
tunnubotnar, sem átti eftir að hvessa brún-
irnar á), kulnaðir eldar. Smíðaborð voru
meðfram veggnum á vinstri hönd, þegar inn
var komið. Framan við þau voru staflar af
tunnustöfum, sem þurfti að hefla. Við vegg-
inn hægra megin, ekki langt frá fatageymsl-
unni, glampaði á tvær vélsagir, löðrandi í
smurningi, sterklegar og þögular.
Það var fyrir löngu orðið óþarflega rúmt
um þá fáu menn, sem í skálanum unnu. í
sumarhitunum var það kostur, á vetrum ó-
kostur. En þennan dag, þegar hefja átti vinnu
í þessu stóra rúmi, var einhver feigðarsvipur
á öllu þar. 1 hornunum voru tunnur hálfkar-
aðar, ein gjörð hélt saman tunnustöfunum
að neðan, svo þeir stóðu út í loftið eins og
tröllslegt viðarblóm, sag þakti smíðabekki,
verkfærakassa og vélar. Á þetta horfðu þeir
klæddir í gamlar peysur, upplitaðar og bætt-
ar buxur, og þeir hikuðu. Ballester gaf þeim
gætur. „Jæja,“ sagði hann, „ætliði ekki að
hafa ykkur í það?“ Þeir gengu hver á sinn
stað, einn af öðrum, en sögðu ekki neitt.
Ballester gekk frá einum til annars og minnti
stuttlega á, hvaða verki skyldi ljúka og á
hverju skyldi byrjað. Enginn anzaði hon-
um. Brátt glumdi fyrsta hamarshöggið á
járnuðum viðarfleini, sem notaður var við að
festa tunnugjörð, þrýsta henni niður á belg
tunnunnar, langhefill skrikaði á kvisti, Es-
posito setti eina sögina í gang og það hvein
við í sagarblöðunum. Saíd bar mönnum
tunnustafi eftir þörfum eða hrúgaði saman
trjáspónum og kveikti elda, sem tunnurnar
voru settar yfir, svo þær þendust út í gjörð-
unum. Þegar enginn þurfti á honurn að
halda, stóð hann við einhvern stníðabekkinn
og reiddi hamarinn hátt til höggs, hnoðaði
nagla í stórar ryðgaðar gjarðir. Þefur af
brenndum trjáspónum tók nú að berast um
skálann. ívar, sem heflaði tunnustafi þá sem
Esposito hafði sagað, varð ögn léttara í skapi,
þegar hann fann þennan gamalkunna þef.
Allir unnu þögulir, en smám saman hlýnaði
verkstæðið og lifnaði við. Skær dagsbirta flóði
inn um glerveggina. Reykirnir blánuðu í sól-
gullnu loftinu; ívar hevrði jafnvel flugu suða
rétt hjá sér.
í þessum svifum opnuðust dyrnar á gafl-
inum, þær sem vissu út að gömlu tunnugerð-
inni, og húsbóndinn, Lasalle, stóð á þröskuld-
inum. Hann var rétt liðlega þrítugur, grann-
ur og dökkhærður. Hann var hraustlegur og
sællegur að sjá, klæddur sauðsvörtum gabcr-
dine-fötum og livítri skyrtu með opnum kraga.
Enda þótt andlit hans væri stórbeinótt og
skarpleitt, kom hann flestum vel fyrir sjón-
ir, einsog þeir menn gera jafnan, sem iðka
íþróttir og fá við það frjálslega framgöngu.
Þó var sem hann væri hálfvandræðalegur,
þegar hann gekk inn úr dyrunum. Hamingja
hans var ekki jafn áberandi og vanalega; að
minnsta kosti gaf honum enginn gaum. Það
kom ofurlítið hik á hamarshöggin, þau geig-
uðu lítið eitt, síðan glumdu þau enn hærra
en fyrr. Lassalle tók nokkur óákveðin skrcf,
þvínæst gekk hann til Valerys litla, sem hafði
ekki unnið með okkur nema eitt ár. Ilann
stóð við eina vélsögina nokkur skref frá
ívari og sló botn í tunnu. Húsbóndinn horfði
á hvernig hann bar sig að, en Valery hélt
áfram starfi sínu án þess að segja neitt. „Jæja,
sonur sæll, hvernig gengur“? sagði Lassalle.
Handtök unga mannsins urðu skyndilega
klaufalegri. Hann gaut augunum til Esposito,
sem spennti stóra handleggina utan um hrúgu
af tunnustöfum og ætlaði með þá til ívars.
Esposito leit líka á hann, en hélt áfram við