Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 49

BRÉF FRÁ PÁLI MELSTED
119
þvagán á eftir með ó]ji og háreysti og grjót-
kasti; þar var á einum bátnum Ulstrup, Jón-
as og ég, og tveir sem réru. En hvernig fór?
Dýrin ráku sig á sker skammt frá Grandan-
um, þá urðu þau ær og sneru aftur til liafs,
og þegar þau ruddust á bátana, þá hélt ég
að þau dræpu ekki mig einan, heldur allan
söfnuðinn. Resultatið varð, að 1 marsvín rak
dautt á land daginn eftir. Um það gerði Jón-
as þetta: „Missum ei það mikla happ“, og
er það skop eintómt. Eða so ég segi eins og
ég veit bezt. Ég man ekki betur en að hann
gerði þá vísu við þetta lækifæri.
Þegar Jónas sigldi og var að kveðja hér
í bænum, gekk ég með honum, og þá kom-
um við í hús Sigurðar kaupmanns Sívertsens
— þar sem prestaskólinn var lengi — þar
var þá Lárus Sigurðsson aðkominn dauða, og
þar kvaddi Jónas hann. Það var urn morgun
nál. kl. 8, Jónas sté á skip, en Lárus dó undir
hádegið þann sama dag, því segir Jónas:
„Lárus á bana bólstur hniginn, líki líkan,
er ég land kvaddi.“ Það mun liafa verið 1832.
Eg kom til Hafnar 1834 og inn á Garð um
haustið eftir Ex. art., flutti saman við Jónas
í 3. G. N. 5. — Gísli Einarsen (ísleifsson)
flutti út frá honum. So bjuggum við Jónas
saman til þess um haustið 1836, að Jónas
flutti út. Og þá held ég þeir hafi farið að
búa saman þrír: Brynjúlfr, Konráð og Jónas,
samt getur verið að mig rangminni þetta.
Meðan við Jónas bjuggum saman, varð
okktir aldrei sundurorða, þó vorurn við ólík-
ir, og fórum í mörgu sinn í hverja átt. Við
áttum oftast tal saman, þegar við vorum báð-
ir háttaðir, og þá bar margt á góma. Við
sögðum hvor öðrum sögur heiman af íslandi
allt eins oft frá náttúrunni, landslaginu, fugl-
um og fénaði o. s. fr. eins og frá mönnum;
fórum með vísur, sem við kunnum, ég austan
úr Múlasýslu, hann norðan úr Eyja- og
Skagafirði. Einu sinni fór ég með vísur þrjár,
sem þrír menn höfðu ort við Jökulsá á Fjöll-
nm, er þeir komu að henni ófærri. Ein þeirra
er þessi:
Vcltur móðan vanaslóð,
vellur flóð um grundir,
beljar óð á beggja lóð,
bagar þjóð um stundir.
Hinar nenni ég ekki að skrifa. Þá gjörð-
um við nokkrar vísur, sosem viðbætir eða
áframhald, um ýmsar ár í Evrópu, þar sem
hann átti mestan part og ég nokkuð í. Þessi
var t.d. um Rín:
Veltur Rín að vana fín
vekur pín og ekka,
um Fjörgínar forna lín,
ferðir dvína rekka.
Einu sinni sagðí hann mér frá, Grítni
græðara í Eyjafirði, hann hjó tá af stúlku
með sporjárni. Út af því bjuggum við til
þessar vísur: „Hættu að gráta hringaná“ o.
s. fr. Ég segi við af því ég á þar helminginn.
Þetta er gamanvrövl, cn ekki skáldskapur,
og ég ímynda mér, að Jónasi hefði sízt dottið
í hug að láta prenta slíkt. Einusinni kom
ég heim frá miðdegisverði, það var vetur,
farið að skyggja, ég nennti ekki að kveikja,
gekk um gólf og söng þetta: „Nu lider Dagen
saa jævnt saa trindt, Alt Maanen staar over
Stevens Klint, over Stevens Klint“. Þá kom
Jónas heim, og byrjar: „Nú hverfur sólin af
himinbaug, en húmið vekur álf og draug,
vekur álf og draug“ — og söng þetta, en ég
söng hitt. Ég beiddi hann halda áfram. Nei,
(>kki gerði hann það. — Hann var latur —
Annað sumarið sem við bjuggum saman á
Garði, fór hann heim. Nei, það er ekki rétt,
það var seinna, Jónas var kominn út af
Garði, en ég ekki. Um haustið kom hann á
norðan, sem oft kann verða, og við áttum von
skipa og bréfa heimanað, gekk ég þá einn
snemma morguns og ætlaði ofan á tollbúð og
mæti Jónasi á Austurgötu, þá nýstignum á
land. Ég sá að hann var berhálsaður með
bera bringu, og spyr hann að hvernig á þessu
standi. „Ég átti engan hreinan kraga, og tók
það so til bragðs að gjöra mig að þýzkara“.
Kílarstúdentar gengu þá oft með bera bringu.
IMeðan Jónas var í skóla voru þeir góðir
vinir hann og Gísli ísleifsson á Brekku, mág-
ur minn sem seinna varð, og faðir séra ís-
leifs í Arnarbæli. En so liljóp einhver snurða
á þráðinn, so Gísli talaði ekki orð við Jónas,