Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Blaðsíða 36

106
HELGAFELL
sína á, að frá sálfræðilegu sjónarmiði væri
hún fötluð manntegund: fátæk stúlka af rík-
um ættum. Af því stafaði, sagði hann, barna-
leg virðing hennar fyrir hégómlegum, borg-
aralegum smekk, sem eitraði líf hennar. Ef
misklíð þeirra var komin nógu langt áleiðis,
nefndi hann sem dæmi um þennan smekk, að
hún væri smáfín í klæðaburði; borgarinn
þekktist ævinlega á því, að fötin hans bæru
með sér, hvað þau hefðu kostað. Ekkert, sagði
hann, væri brjóstumkennanlegra. Þegar hér
var komið, svaraði unnusta hans því jafnan
til, að sig mætti einu gilda, þó að hann skoð-
aði hana sem þjóðfélagsfyrirbæri en ekki
manneskju, það væru allir róttækir elskhug-
ar á hans aldri svona. Hún var sjálf ári vngri
en John Powell, tuttugu og fimm ára gömul,
enda þótt fæstum dytti í hug, að hún væri
yngri en hálf-fertug, því að hún var ein þeirra
kvenna, sem byrja svo snemma að verjast
aldrinum, að áreynslan setur mörk á andlit
þeirra löngu fyrir tímann. Engu að síður var
hún falleg stúlka að allra dómi, nema hvað
Pasquale hélt því fram í kunningjahóp flion-
um varð mjög tíðrætt um þau John Powell á
næstu börum), að hún væri alltof mjó. IJann
gerði sér upp mjög íhaldssaman, alþýðlegan
smekk og hélt því fram, að konur væru alltof
magrar nú á dögum.
Ef Helen þótti við þurfa benti hún John
Powell á, að honum færist varla að bregða
öðrum um hégómleik eða barnaskap. Eða
hvers vegna byggi hann í gervi-fátækt í þess-
ari andstyggilegu, tilbúnu svínastíu? Þá var
þess líka skammt að bíða, að hún brygði hon-
um um að hann elskaði sig ekki. Hann gæti
bara ekki látið sig í friði, meðan hún væri á
annarri skoðun en hann. Stríðið var skollið
á og hún fór að gráta af minnkun og sjálfs-
aumkvun, þegar hún fann, hve rödd hennar
varð gróf og hreyfingar hennar snöggar og
ósjálfráðar eins og hrakinnar, gamallar konu.
Þessar brýnur endurtóku sig svo oft og reglu-
lega, að jafnvel Pasquale, sem í fyrstu hafði
gert sér það til dægrastyttingar að standa
á hleri við rifu í gisinni hurðinni, var löngu
hættur að nenna því. í hvert sinn reyndi
John Powell að hugga unnustu sína án þess
að láta undan, því að það var á móti lífs-
reglum hans, þegar um skoðanamun var að
ræða. Sú eina raunverulega tilslökun, sem
hann hafði leyft sér, var að láta þetta orð
ónotað, þegar svona bar undir, því að Helen
virtist fá óviðráðanleg köst, þegar hann nefndi
það. Hann lét sér aldrei úr huga líða, að hún
var einstæðingur og lagði djúpa sálfræðilega
merkingu í þetta orð með sjálfum sér. Hún
var hraðritari á lögfræðiskrifstofu og átti eng-
an að. Foreldrar hennar, sem höfðu áður fyrr
verið ríkt og vel metið fólk uppi í IJudson-
dal, voru löngu dánir, en auður þeirra kominn
í óskyldra hendur. John Powell áleit einsætt,
að þetta væri undirrót liinnar borgaralegu
vanmáttarkenndar, sem hann þóttist finna í
fari unnustu sinnar og taldi sér skylt að
lækna með góðu eða illu. í því skyni bauð
hann henni með ráði á ódýrustu veitinga-
staði og í fornfálegustu leikhús. Hann setti
henni fyrir að lesa tragískar bókmenntir um
höfðingleg örlög. Hann lagði ríkt á við hana
að taka aldrei leigubíl, heldur neðanjarðar-
brautma, og fara ekki í bíó, nema það væru
gamlar, „listrænar“ myndir. Hann talaði um
fyrir henni með alvöru og ákafa og „skil-
greindi“, þegar hún stilltist, unaðssemdir j)ess
að lifa frjálsu lífi á stað eins og Macdougal
aliey. Hann aftók með öllu að verða við bón
hennar fvrst um sinn að flytja burtu og
kvænast henni, en lagði þeim mun fastar að
henni að flytja til sín. Hann vildi henni vel
(hann var svo slysinn að nota þetta orðalag
við hana einu sinni, en gerði það ekki oftar) og
þegar annað þraut, skýrði hann fvrir henni
lið fyrir lið, hvað sér þætti vænt um hana.
En Pasquale, sem hafði hlustað á skýringar
lians á þessum tilfinningum nokkrum sinnum
gegnum rifu á hurðinni, sagði við vin sinn
O’Malley, sem var dyravörður í næsta húsi.
númer 5: „Ekki veit ég, hvað er að, en hann
á eftir að gera hana vitlausa.“ „Nú, maður-
inn er greinilega kommúnisti,“ sagði O’Malley.
Pasqnale bað hann að segja ekki páfanum
í Róm frá því að svo komnu, enda þótt Trar
væru vanir að lepja allt i hann. En uppi á